آیین برگزاری جشن‌های ایران باستان: تفاوت میان نسخه‌ها

آیین برگزاری جشن‌های ایران باستان
آیین برگزاری جشن‌های ایران باستان
	پرونده:NUR آیین برگزاری جشن‌های ایران باستانJ1.jpg
پدیدآوران	آذرگشسب، موبد اردشیر (مؤلف)
ناشر	فرهنگ آریایی
مکان نشر	ایران - تهران
سال نشر	1356
چاپ	دوم
زبان	فارسی
تعداد جلد	1
	v; t; e;

نسخهٔ ‏۳۰ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۴

آیین برگزاری جشن‌های ایران باستان ، تألیف موبد اردشیر آذرگشسب، چهارمین و آخرین بخش از مجموعه کتاب‌های مربوط به مراسم دینی زرتشتیان به قلم همین مؤلف است که خود زرتشتی بوده است.

نویسنده با نگاهی توصیفی به شناساندن جشن‌های ایران باستان پرداخته است. او پیش از هر چیز، ریشه‌شناسی واژه «جشن» را مورد توجه قرار می‌دهد و آن را مشتق از کلمه اوستایی یسنا (YASNA) از ریشه یَز (YAZ) اوستایی می‌داند که به معنای ستایش و پرسش به کار می‌رفته و واژه دیگری با تلفظ جَشِن (Jashen) به مفهوم مراسم عید و ایام خوشی از همان ریشه می‌داند که کاربرد آن به تأثیر از لهجه هندی پارسیان بوده است.

جشن‌های ایران باستان به سه دسته ماهیانه، سالیانه و متفرقه تقسیم‌بندی شده‌اند. نویسنده از جشن‌های ماهیانه، به جشن‌های فروردینگان، اردیبهشتگان، خردادگان، شهریورگان، مهرگان و...؛ از جشن‌های سالیانه به شش گاهنبار، قدمت و روش برگزاری و فایده‌های آن‌ها و...؛ و از جشن‌های متفرقه به جشن نوروز، زاد روز زرتشت (ششم فرروردین: خرداد روز)، روزهای سوگواری‌های عمومی و نمازهای ویژه جشن‌ها و سوگواری‌ها اشاره کرده و به توضیح و شرح هر کدام پرداخته است^[۱].

پانویس

↑ شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص288

منابع مقاله

شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، کتاب‌شناسی توصیفی ادیان (دفتر چهارم: ادیان ایران باستان)، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، چاپ اول، 1396.

وابسته‌ها

[1] شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص288

[۱]

@@ خط ۲۵: / خط ۲۵: @@
 }}
-'''  آیین برگزاری جشن‌های ایران باستان '''، تألیف موبد اردشیر آذرگشسب، چهارمین و آخرین بخش از مجموعه کتاب‌های مربوط به مراسم دینی زرتشتیان به قلم همین مؤلف است که خود زرتشتی بوده است.
+'''  آیین برگزاری جشن‌های ایران باستان '''، تألیف [[آذرگشسب، موبد اردشیر|موبد اردشیر آذرگشسب]]، چهارمین و آخرین بخش از مجموعه کتاب‌های مربوط به مراسم دینی زرتشتیان به قلم همین مؤلف است که خود زرتشتی بوده است.
 نویسنده با نگاهی توصیفی به شناساندن جشن‌های ایران باستان پرداخته است. او پیش از هر چیز، ریشه‌شناسی واژه «جشن» را مورد توجه قرار می‌دهد و آن را مشتق از کلمه اوستایی یسنا (YASNA) از ریشه یَز (YAZ) اوستایی می‌داند  که به معنای ستایش و پرسش به کار می‌رفته و واژه دیگری با تلفظ جَشِن (Jashen) به مفهوم مراسم عید و ایام خوشی از همان ریشه می‌داند که کاربرد آن به تأثیر از لهجه هندی پارسیان بوده است.