توفیق الرحمن في دروس القرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ']]') |
جز (جایگزینی متن - '<ref >' به '<ref>') |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
'''توفیق الرحمن فی دروس القرآن''' اثری از [[آل مبارک، فیصل بن عبد العزیز|فیصل بن عبدالعزیز بن فیصل آل مبارک]] (1313- 1366ق) در تفسیر و علوم قرآن است و توسط [[آل حمد، عبد العزیز|عبدالعزیز بن عبدالله بن ابراهیم الزیرآل حمد]] تحقیق شده است. | '''توفیق الرحمن فی دروس القرآن''' اثری از [[آل مبارک، فیصل بن عبد العزیز|فیصل بن عبدالعزیز بن فیصل آل مبارک]] (1313- 1366ق) در تفسیر و علوم قرآن است و توسط [[آل حمد، عبد العزیز|عبدالعزیز بن عبدالله بن ابراهیم الزیرآل حمد]] تحقیق شده است. | ||
نوشتار حاضر تفسیر کامل قرآن کریم در قالب سیصد و سه درس قرآنی است که هر درس آن مشتمل بر تعدادی از آیات سوره و برحسب مقدار سوره است. <ref >مقدمه، ج1، ص 43</ref> نویسنده نگارش این اثر را در جمادی سال 1364 هجری قمری آغاز کرده در اواخر رمضان 1365هجری قمری به پایان رسانده است.. <ref > خاتمه، ج4، ص 559</ref> | نوشتار حاضر تفسیر کامل قرآن کریم در قالب سیصد و سه درس قرآنی است که هر درس آن مشتمل بر تعدادی از آیات سوره و برحسب مقدار سوره است. <ref>مقدمه، ج1، ص 43</ref> نویسنده نگارش این اثر را در جمادی سال 1364 هجری قمری آغاز کرده در اواخر رمضان 1365هجری قمری به پایان رسانده است.. <ref> خاتمه، ج4، ص 559</ref> | ||
وی هدف خود را از نگارش این اثر با وجود تالیفات فراوان مختصر و مفصل در حوزه تفسیر قرآن، در اختیار گذاشتن تفسیری آسان که معانی آن برای عموم مردم قابل‌فهم باشد، دانسته است. <ref> مقدمه، ج1 ص 43، متن، ج1، ص 51</ref> | وی هدف خود را از نگارش این اثر با وجود تالیفات فراوان مختصر و مفصل در حوزه تفسیر قرآن، در اختیار گذاشتن تفسیری آسان که معانی آن برای عموم مردم قابل‌فهم باشد، دانسته است. <ref> مقدمه، ج1 ص 43، متن، ج1، ص 51</ref> | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
نویسنده در تدوین کتاب بیشتر بر مصادری مانند [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|تفسیر ابن جریر طبری]]، [[تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)|ابن کثیر]]، [[تفسير البغوي|بغوی]] و دیگر تفاسیر مانند جامع‌البیان حسینی تکیه کرده و از آن‌ها نقل قول کرده است. <ref> مقدمه، ج1،، ص 44 متن، ج1، ص 51</ref> | نویسنده در تدوین کتاب بیشتر بر مصادری مانند [[جامع البيان في تفسير القرآن (تفسير الطبري)|تفسیر ابن جریر طبری]]، [[تفسير القرآن العظيم (ابن كثير)|ابن کثیر]]، [[تفسير البغوي|بغوی]] و دیگر تفاسیر مانند جامع‌البیان حسینی تکیه کرده و از آن‌ها نقل قول کرده است. <ref> مقدمه، ج1،، ص 44 متن، ج1، ص 51</ref> | ||
روش نویسنده در این اثر نخست ذکر آیات موردنظر سپس شرح و تفسیر آن‌ها است. وی در این راستا به ذکر آیات مرتبط، احادیث و سخنان صحابه و تابعان و همچنین اقوال مفسران پیرامون آیات با رعایت اختصار پرداخته است. وی در نقل از تفاسیر در صورت نقل عین مطالب به مصدر اشاره کرده در غیر این صورت چنان‌که نقل وی همراه با تصرفاتی بوده از ارجاع به مصادر صرف‌نظر کرده است. وی همچنین تلاش کرده است تا از آوردن احادیث ضعیف و همچنین اسرائیلیات پرهیز نماید. پرهیز از بسط و تفصیل در تفسیر آیه و ذکر معنای عام آن و اشاره به آرای مفسران به‌صورت خلاصه، پرهیز از تفسیر برخی آیات در برخی از موارد به دلیل روشن بودن معنا و مفهوم آن‌ها از دیگر خصوصیات روش تفسیری نویسنده است. <ref >. مقدمه، ج1، ص 44</ref> | روش نویسنده در این اثر نخست ذکر آیات موردنظر سپس شرح و تفسیر آن‌ها است. وی در این راستا به ذکر آیات مرتبط، احادیث و سخنان صحابه و تابعان و همچنین اقوال مفسران پیرامون آیات با رعایت اختصار پرداخته است. وی در نقل از تفاسیر در صورت نقل عین مطالب به مصدر اشاره کرده در غیر این صورت چنان‌که نقل وی همراه با تصرفاتی بوده از ارجاع به مصادر صرف‌نظر کرده است. وی همچنین تلاش کرده است تا از آوردن احادیث ضعیف و همچنین اسرائیلیات پرهیز نماید. پرهیز از بسط و تفصیل در تفسیر آیه و ذکر معنای عام آن و اشاره به آرای مفسران به‌صورت خلاصه، پرهیز از تفسیر برخی آیات در برخی از موارد به دلیل روشن بودن معنا و مفهوم آن‌ها از دیگر خصوصیات روش تفسیری نویسنده است. <ref>. مقدمه، ج1، ص 44</ref> | ||
محقق علاوه بر مستندسازی مطالب نقل شده با مقابله آن‌ها با مصادر اصلی به آدرس‌دهی آیات و تعلیق بر برخی از آن‌ها در پاورقی و همچنین استخراج و مستندسازی احادیث موجود در کتاب پرداخته و در اغلب موارد به دو [[صحيح البخاري|صحیح بخاری]] و [[صحيح مسلم|مسلم]] یا یکی از آن دو ارجاع داده است. وی در موارد عدم وجود احادیث در صحیحین به حدیث‌شناسی و بیان صحت و ضعف احادیث نیز اشاره کرده است. <ref > رک: همان، ص 45- 46 </ref> | محقق علاوه بر مستندسازی مطالب نقل شده با مقابله آن‌ها با مصادر اصلی به آدرس‌دهی آیات و تعلیق بر برخی از آن‌ها در پاورقی و همچنین استخراج و مستندسازی احادیث موجود در کتاب پرداخته و در اغلب موارد به دو [[صحيح البخاري|صحیح بخاری]] و [[صحيح مسلم|مسلم]] یا یکی از آن دو ارجاع داده است. وی در موارد عدم وجود احادیث در صحیحین به حدیث‌شناسی و بیان صحت و ضعف احادیث نیز اشاره کرده است. <ref> رک: همان، ص 45- 46 </ref> | ||
نسخهٔ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۴۳
| توفیق الرحمن في دروس القرآن | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | آل مبارک، فیصل بن عبد العزیز (نويسنده) آل حمد، عبد العزیز (محقق) |
| ناشر | دار العاصمة |
| مکان نشر | عربستان - ریاض |
| سال نشر | 1416ق - 1996م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 4 |
| کد کنگره | /آ7ت9 98 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
توفیق الرحمن فی دروس القرآن اثری از فیصل بن عبدالعزیز بن فیصل آل مبارک (1313- 1366ق) در تفسیر و علوم قرآن است و توسط عبدالعزیز بن عبدالله بن ابراهیم الزیرآل حمد تحقیق شده است.
نوشتار حاضر تفسیر کامل قرآن کریم در قالب سیصد و سه درس قرآنی است که هر درس آن مشتمل بر تعدادی از آیات سوره و برحسب مقدار سوره است. [۱] نویسنده نگارش این اثر را در جمادی سال 1364 هجری قمری آغاز کرده در اواخر رمضان 1365هجری قمری به پایان رسانده است.. [۲]
وی هدف خود را از نگارش این اثر با وجود تالیفات فراوان مختصر و مفصل در حوزه تفسیر قرآن، در اختیار گذاشتن تفسیری آسان که معانی آن برای عموم مردم قابل‌فهم باشد، دانسته است. [۳]
نویسنده در تدوین کتاب بیشتر بر مصادری مانند تفسیر ابن جریر طبری، ابن کثیر، بغوی و دیگر تفاسیر مانند جامع‌البیان حسینی تکیه کرده و از آن‌ها نقل قول کرده است. [۴]
روش نویسنده در این اثر نخست ذکر آیات موردنظر سپس شرح و تفسیر آن‌ها است. وی در این راستا به ذکر آیات مرتبط، احادیث و سخنان صحابه و تابعان و همچنین اقوال مفسران پیرامون آیات با رعایت اختصار پرداخته است. وی در نقل از تفاسیر در صورت نقل عین مطالب به مصدر اشاره کرده در غیر این صورت چنان‌که نقل وی همراه با تصرفاتی بوده از ارجاع به مصادر صرف‌نظر کرده است. وی همچنین تلاش کرده است تا از آوردن احادیث ضعیف و همچنین اسرائیلیات پرهیز نماید. پرهیز از بسط و تفصیل در تفسیر آیه و ذکر معنای عام آن و اشاره به آرای مفسران به‌صورت خلاصه، پرهیز از تفسیر برخی آیات در برخی از موارد به دلیل روشن بودن معنا و مفهوم آن‌ها از دیگر خصوصیات روش تفسیری نویسنده است. [۵]
محقق علاوه بر مستندسازی مطالب نقل شده با مقابله آن‌ها با مصادر اصلی به آدرس‌دهی آیات و تعلیق بر برخی از آن‌ها در پاورقی و همچنین استخراج و مستندسازی احادیث موجود در کتاب پرداخته و در اغلب موارد به دو صحیح بخاری و مسلم یا یکی از آن دو ارجاع داده است. وی در موارد عدم وجود احادیث در صحیحین به حدیث‌شناسی و بیان صحت و ضعف احادیث نیز اشاره کرده است. [۶]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه و متن کتاب.