آفرینش زیانکار در روایات ایرانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
''' آفرینش زیانکار در روایات ایرانی '''، از آخرین تحقیقات ایران‌شناس مشهور دانمارکی آرتور کریستن‌سن است که توسط احمد طباطبایی به فارسی ترجمه شده است. | |||
این کتاب از جمله آثار معتبری به‌شمار می‌رود که به بررسی منش بدگوهران و اهریمن آفریدگان، طبق باورهای قوم هندواروپایی و ایرانیان در طول تاریخ از دوره باستانی تا عصر اسلامی می‌پردازد. بررسی جایگاه ایزدان دروغین در گاهان و همچنین اهریمنان و دیوان در یشت‌ها و وندیداد، محتوای سه بخش نخست را تشکیل می‌دهد. در بخش چهارم، رویکرد کتیبه‌های هخامنشی به‌ویژه کتیبه‌های خشایارشاهبه دیوان بررسی شده است. بخش پنجم، جایگاه و اسامی دیوان را در متون پهلوی اعم از زرتشتی و مانوی از نظر گذرانده است. | |||
در دو بخش ششم و هفتم، علاوه بر دیوان، پریان و اژدهایان در ادبیات حماسی کلاسیک ایران به‌ویژه شاهنامه فردوسی، مقایسه‌ای میان دیوان تازی و ایرانی انجام گرفته است. نویسنده در بخش آخر، بیش از همه، از قرآن بهره جسته و مصادیقی همچون ابلیس و جن را با دیوان سنجیده است. در پایان هم، نتیجه‌گیری از مطالعه سیر روند دگرگونی مفهوم دیوان در دوره‌های گوناگون آمده است<ref> شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص253</ref>. | |||
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۳
| آفرینش زیانکار در روایات ایرانی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | کریستن سن، آرتور امانویل (نويسنده) طباطبایی، احمد (مترجم) |
| سال نشر | 1355ش |
| چاپ | 0 |
| موضوع | دیوشناسی ایرانی - اساطیر ایرانی |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
آفرینش زیانکار در روایات ایرانی ، از آخرین تحقیقات ایران‌شناس مشهور دانمارکی آرتور کریستن‌سن است که توسط احمد طباطبایی به فارسی ترجمه شده است.
این کتاب از جمله آثار معتبری به‌شمار می‌رود که به بررسی منش بدگوهران و اهریمن آفریدگان، طبق باورهای قوم هندواروپایی و ایرانیان در طول تاریخ از دوره باستانی تا عصر اسلامی می‌پردازد. بررسی جایگاه ایزدان دروغین در گاهان و همچنین اهریمنان و دیوان در یشت‌ها و وندیداد، محتوای سه بخش نخست را تشکیل می‌دهد. در بخش چهارم، رویکرد کتیبه‌های هخامنشی به‌ویژه کتیبه‌های خشایارشاهبه دیوان بررسی شده است. بخش پنجم، جایگاه و اسامی دیوان را در متون پهلوی اعم از زرتشتی و مانوی از نظر گذرانده است.
در دو بخش ششم و هفتم، علاوه بر دیوان، پریان و اژدهایان در ادبیات حماسی کلاسیک ایران به‌ویژه شاهنامه فردوسی، مقایسه‌ای میان دیوان تازی و ایرانی انجام گرفته است. نویسنده در بخش آخر، بیش از همه، از قرآن بهره جسته و مصادیقی همچون ابلیس و جن را با دیوان سنجیده است. در پایان هم، نتیجه‌گیری از مطالعه سیر روند دگرگونی مفهوم دیوان در دوره‌های گوناگون آمده است[۱].
پانویس
- ↑ شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص253
منابع مقاله
شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، کتاب‌شناسی توصیفی ادیان (دفتر چهارم: ادیان ایران باستان)، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، چاپ اول، 1396.