فرهنگ اصطلاحات عرفانی ابن عربی

فرهنگ اصطلاحات عرفانی ابن عربی
پدیدآوران	سعیدی، گل‌بابا (نويسنده)
ناشر	شفيعی
مکان نشر	ایران - تهران
سال نشر	1384ش
چاپ	2
شابک	‎964-7843-04-6
موضوع	ابن عربی، محمد بن علی، 560 - 638ق. - واژگان - عرفان - اصطلاحها و تعبیرها - عرفان - واژه نامه‌ها
زبان	فارسی
تعداد جلد	1
کد کنگره	4ف7س 274/3 BP
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf

فرهنگ اصطلاحات عرفانی ابن عربی، به همت گل‌بابا سعیدی در شرح و توضیح واژگان و اصطلاحات عرفانی از دیدگاه محی‌الدین بن عربی (متوفی 638ق) به رشته تحریر درآمده است.

در این کتاب، در آغاز به تعریف واژه از لحاظ لغت پرداخته شده و غالباً پس از ذکر عقاید بعضی از عرفای مشهور، عقیده ابن عربی با تجزیه و تحلیل و بیان خاصش ذکر شده است. از سوی دیگر این کتاب که به نام فرهنگ اصطلاحات عرفانی ابن عربی عنوان شده است، تنها یک فرهنگ ساده نیست که به تعریف لفظی و شرح مختصری بسنده شود؛ باآنکه در بعضی از واژه‌ها به شرح بیشتری نیاز نیست و با ذکر اجمالی موضوع، خواننده مطلب را درک خواهد نمود، ولی در بعضی از موضوعات عرفانی و مذهبی و علمی دیگر چون ابلیس، نور، خلقت و امثال آنها که به شرح بیشتری نیاز است، از کتب و رسائل ابن عربی استفاده شده است و حتی گاهی جهت توضیح بیشتر، یک یا دو رساله یا قسمتی از کتاب و یا قسمتی از چند کتاب کاملاً بیان شده است تا موضوعات مطروحه با یک نوع بلاغت عرفانی و ادبی و ظرافت خاصی با کمال جذابیت معنوی و عرفانی خود، در اذهان خوانندگان جای گیرد‏.

ازآنجاکه این کتاب در قالب اشعار و متون عارفانه و عالمانه که بیشتر با عباراتی مکنی و معقد بیان شده و به‌ویژه اشعار آن حاوی معانی بعید و کنایات و تعقیدات لفظی و معنوی و تا حدی دور از فهم است، هرچند اندیشه در معیارهای فلسفی و علمی و عرفانی قرار بگیرد، باز با توسعه مفاهیم همه‌جانبه کلام عمیق عرفانی ابن عربی، هیچ‌گاه نمی‌توان حق مطلب را ادا کرد‏.

شیوه بیان معانی اصطلاحات با استفاده از آثار ابن عربی و دیگر آثار مرتبط و فرهنگ‌نامه‌هاست؛ به‌عنوان مثال در تبیین معنای «ابدال» ابتدا از «كشف اللغات و الاصطلاحات» عبدالرحیم بن احمد سوربهاری که از مشایخ صوفیه بوده استفاده شده است. سپس معنای آن از فرهنگ نوربخش و فرهنگ معین استخراج گردیده است و در آخر متن عبارت ابن عربی در رابطه با معنای این اصطلاح آورده شده و چنین ترجمه گردیده است: «لفظ ابدال در عرف صوفیه، مشترک لفظی است. گاهی بر جمعی اطلاق می‌شود که صفات ذمیمه را به صفات حمیده تبدیل کرده‌اند و عدد ایشان منحصر نیست و گاهی بر عددی معین به‌کار می‌برند...»‏.

منابع مقاله

مقدمه و متن کتاب.