المصباح المنير: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - '،ن' به '، ن') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'تالیف' به 'تألیف') |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
'''المصباح المنير فی غریب الشرح الكبیر للرافعی'''، نوشتۀ [[فیومی، احمد بن محمد|احمد بن محمد فیومی مقری]](متوفای 770ق)، معروف به [[فیومی، احمد بن محمد|ابوالعباس فیومی]]، لغوي، خطیب و فقیه مصری است. این اثر، فرهنگ لغت عربی به عربی است که [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] در آن، واژه‌های غريب و ناآشنای کتاب «العزیز، شرح الوجيز» یا همان الشرح الکبیر [[رافعی قزوینی، عبدالکریم بن محمد|رافعى]](متوفای623ق) را گرد‌آورى و معنی كرده است. الشرح الکبیر نیز، شرحی بر کتاب [[الوجيز في فقه الإمام الشافعي|الوجیز في فقه الإمام الشافعی]] اثر فقهی [[ابوحامد غزالی]] (متوفی 505ق) است. | '''المصباح المنير فی غریب الشرح الكبیر للرافعی'''، نوشتۀ [[فیومی، احمد بن محمد|احمد بن محمد فیومی مقری]](متوفای 770ق)، معروف به [[فیومی، احمد بن محمد|ابوالعباس فیومی]]، لغوي، خطیب و فقیه مصری است. این اثر، فرهنگ لغت عربی به عربی است که [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] در آن، واژه‌های غريب و ناآشنای کتاب «العزیز، شرح الوجيز» یا همان الشرح الکبیر [[رافعی قزوینی، عبدالکریم بن محمد|رافعى]](متوفای623ق) را گرد‌آورى و معنی كرده است. الشرح الکبیر نیز، شرحی بر کتاب [[الوجيز في فقه الإمام الشافعي|الوجیز في فقه الإمام الشافعی]] اثر فقهی [[ابوحامد غزالی]] (متوفی 505ق) است. | ||
هدف اولی [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] شرح لغات غریب شرح کبیر رافعی و آسان‌سازی استفاده از آن شرح است. سپس تصاریف کلمه، لغات دیگر و الفاظ مشتبه و متماثل را بدان افزوده است<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص 5 و عوید شاطی البلوی، ناصر، ص 648</ref> یعنی پایه معجم خود را بر اصل لغت متداول کتب لغوی پیش از خود بنا ننهاد بلکه بر اساس الفاظ یک کتاب فقهی بنیان کرد و این از امتیازات | هدف اولی [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] شرح لغات غریب شرح کبیر رافعی و آسان‌سازی استفاده از آن شرح است. سپس تصاریف کلمه، لغات دیگر و الفاظ مشتبه و متماثل را بدان افزوده است<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص 5 و عوید شاطی البلوی، ناصر، ص 648</ref> یعنی پایه معجم خود را بر اصل لغت متداول کتب لغوی پیش از خود بنا ننهاد بلکه بر اساس الفاظ یک کتاب فقهی بنیان کرد و این از امتیازات تألیف اوست امتیاز دیگر وی این است که تمایز الفاظ را بر اساس حرکات متداول بین لغویین قبل از خود که فتحه، کسره، ضمه، تشدید و سکون بود، قرار نداد بلکه بر اساس فعل و اسم باب مشهور قرار داده است مانند: «بثر الجلد بثرا من باب قتل»، «البهرج مثل جعفر»، دیگر امتیاز وی، نمایاندن ارزش استعمال الفاظ با جداسازی لغات اصیل، ضعیف، عامی، شاذ و اشتباه از همدیگر است.<ref>ر.ک: رجب عبد الجواد، ص 92-91</ref> | ||
نگاه گزینشی [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] به واژه‌ها حجم کتاب را بسیار کم کرده و آن را ویژۀ کسانی گردانیده که بر ادبیات عرب چیرگی داشته باشند. فیومی برای انجام این كار از هفتاد كتاب -که مطول و مختصر در شمار آن‌ها است- بهره گرفته است. این فرهنگ‌نامه امتیازهای بسیاری دارد که شاید مهم‌ترین آن استشهاد [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] به احادیث و رویکرد او در نمایاندن معانی فقهی الفاظ از معانی لغوی‌شان است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص 4</ref> او المصباح المنیر را در سال 734 هجری قمری به پایان رسانده است. | نگاه گزینشی [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] به واژه‌ها حجم کتاب را بسیار کم کرده و آن را ویژۀ کسانی گردانیده که بر ادبیات عرب چیرگی داشته باشند. فیومی برای انجام این كار از هفتاد كتاب -که مطول و مختصر در شمار آن‌ها است- بهره گرفته است. این فرهنگ‌نامه امتیازهای بسیاری دارد که شاید مهم‌ترین آن استشهاد [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] به احادیث و رویکرد او در نمایاندن معانی فقهی الفاظ از معانی لغوی‌شان است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص 4</ref> او المصباح المنیر را در سال 734 هجری قمری به پایان رسانده است. | ||
[[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] برای آسان سازی استفاده از | [[فیومی، احمد بن محمد|فیومی]] برای آسان سازی استفاده از تألیف خود دسته‌بندی آن‌را مانند [[خلیل بن احمد|فراهیدی]] به کتب و فصول تقسیم کرده است. <ref>ر.ک:عوید شاطی البلوی، ناصر، ص 650</ref> | ||
محقق این لغت‌نامه را مانند فرهنگ‌نامه‌های امروزی شکل داده است؛ او اعراب‌های سه‌گانۀ «ضمه، فتحه و کسره» را در حرف‌هایی که احتمال می‌رود هر سه را به خود بگیرند، آشکار کرده است؛ همچنین، حروف اصلی واژه‌هایی را که یک ریشه دارند، با تکیه بر معجم‌های معتبری مانند [[لسان العرب]]، [[المحيط في اللغة|المحیط]] و مختار الصحاح، در میان علامت [ ] گذارده است.<ref>ر.ک: همان</ref> | محقق این لغت‌نامه را مانند فرهنگ‌نامه‌های امروزی شکل داده است؛ او اعراب‌های سه‌گانۀ «ضمه، فتحه و کسره» را در حرف‌هایی که احتمال می‌رود هر سه را به خود بگیرند، آشکار کرده است؛ همچنین، حروف اصلی واژه‌هایی را که یک ریشه دارند، با تکیه بر معجم‌های معتبری مانند [[لسان العرب]]، [[المحيط في اللغة|المحیط]] و مختار الصحاح، در میان علامت [ ] گذارده است.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
نسخهٔ ۱۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۲۷
| المصباح المنير | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | فیومی، احمد بن محمد (نويسنده) محمد، یوسف شیخ (محقق) |
| عنوان‌های دیگر | معجم عربی - عربی |
| ناشر | المکتبة العصرية |
| مکان نشر | لبنان - بیروت ** لبنان - صیدا |
| سال نشر | 1428ق - 2007م |
| چاپ | 1 |
| شابک | - |
| موضوع | زبان عربی - واژهنامهها |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /غ4 و30247 175/5 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
المصباح المنير فی غریب الشرح الكبیر للرافعی، نوشتۀ احمد بن محمد فیومی مقری(متوفای 770ق)، معروف به ابوالعباس فیومی، لغوي، خطیب و فقیه مصری است. این اثر، فرهنگ لغت عربی به عربی است که فیومی در آن، واژه‌های غريب و ناآشنای کتاب «العزیز، شرح الوجيز» یا همان الشرح الکبیر رافعى(متوفای623ق) را گرد‌آورى و معنی كرده است. الشرح الکبیر نیز، شرحی بر کتاب الوجیز في فقه الإمام الشافعی اثر فقهی ابوحامد غزالی (متوفی 505ق) است.
هدف اولی فیومی شرح لغات غریب شرح کبیر رافعی و آسان‌سازی استفاده از آن شرح است. سپس تصاریف کلمه، لغات دیگر و الفاظ مشتبه و متماثل را بدان افزوده است[۱] یعنی پایه معجم خود را بر اصل لغت متداول کتب لغوی پیش از خود بنا ننهاد بلکه بر اساس الفاظ یک کتاب فقهی بنیان کرد و این از امتیازات تألیف اوست امتیاز دیگر وی این است که تمایز الفاظ را بر اساس حرکات متداول بین لغویین قبل از خود که فتحه، کسره، ضمه، تشدید و سکون بود، قرار نداد بلکه بر اساس فعل و اسم باب مشهور قرار داده است مانند: «بثر الجلد بثرا من باب قتل»، «البهرج مثل جعفر»، دیگر امتیاز وی، نمایاندن ارزش استعمال الفاظ با جداسازی لغات اصیل، ضعیف، عامی، شاذ و اشتباه از همدیگر است.[۲]
نگاه گزینشی فیومی به واژه‌ها حجم کتاب را بسیار کم کرده و آن را ویژۀ کسانی گردانیده که بر ادبیات عرب چیرگی داشته باشند. فیومی برای انجام این كار از هفتاد كتاب -که مطول و مختصر در شمار آن‌ها است- بهره گرفته است. این فرهنگ‌نامه امتیازهای بسیاری دارد که شاید مهم‌ترین آن استشهاد فیومی به احادیث و رویکرد او در نمایاندن معانی فقهی الفاظ از معانی لغوی‌شان است.[۳] او المصباح المنیر را در سال 734 هجری قمری به پایان رسانده است.
فیومی برای آسان سازی استفاده از تألیف خود دسته‌بندی آن‌را مانند فراهیدی به کتب و فصول تقسیم کرده است. [۴]
محقق این لغت‌نامه را مانند فرهنگ‌نامه‌های امروزی شکل داده است؛ او اعراب‌های سه‌گانۀ «ضمه، فتحه و کسره» را در حرف‌هایی که احتمال می‌رود هر سه را به خود بگیرند، آشکار کرده است؛ همچنین، حروف اصلی واژه‌هایی را که یک ریشه دارند، با تکیه بر معجم‌های معتبری مانند لسان العرب، المحیط و مختار الصحاح، در میان علامت [ ] گذارده است.[۵]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق
- عوید شاطی البلوی، ناصر، نظرة في المصباحِ المنير للفيومي،آداب المستنصریة السنة 2012 - العدد 56 (26 صفحه - از 646 تا 671).
- رجب عبد الجواد، منهج الصناعة المعجمیة عند الفیومی فی المصباح المنیر،علوم اللغة المجلد السادس، 2003 - العدد 1 ISC (62 صفحه - از 91 تا 152).