مطهری، مرتضی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۷ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۲۱:۳۳

مطهری، مرتضی

نام	مطهری، مرتضی
نام‌های دیگر	شهید مطهری،
نام پدر	شیخ محمد حسین کیخا (مطهری)
متولد	1298 ش یا 1920 م
محل تولد	فریمان از توابع مشهد
رحلت	1358 ش یا 1399 ق یا 1979 م
اساتید	آیت‌الله بروجردى، امام خمینی(ره)، سید محمدحسین طباطبائى
برخی آثار	حماسه حسینی التحصيل یادداشتهای استاد مطهری مجموعه آثار استاد شهید مطهری التوحيد (مطهری) اصول فلسفه و روش رئالیسم الحیاة الخالدة أو الحیاة الأخری في رحاب نهج‌البلاغة
کد مؤلف	AUTHORCODE00989AUTHORCODE

مرتضى مطهرى (1298-1358ش)، فقیه، فیلسوف، کلامی، نویسنده، متفکر، استاد، نظریه پرداز، مفسر قرآن، از شاگردان آیت‌الله بروجردى، امام خمینی و علامه سید محمدحسین طباطبایی

ولادت

در 12 بهمن 1298ش، مطابق با 12 جمادى‌الأولى 1338ق (1920م) در شهرستان فریمان در نزدیکى شهر مشهد در یک خانواده روحانى چشم به جهان گشود.

تحصیلات

وی پس از طى دوران طفولیت به مکتب‌خانه رفت و به فراگیرى دروس ابتدایى پرداخت. در سن دوازده سالگى به حوزه علمیه مشهد عزیمت نمود و به تحصیل مقدمات علوم اسلامى اشتغال ورزید. در سال 1316 على‌رغم مبارزه شدید حکومت وقت رضا شاه پهلوى با روحانیت و على‌رغم مخالفت دوستان و نزدیکان، براى تکمیل تحصیلات خود عازم حوزه علمیه قم شد.

اساتید

در دوره اقامت پانزده ساله خود در قم از محضر آیت‌الله ‌العظمى بروجردى (در فقه و اصول) و امام خمینی(ره) (به مدت دوازده سال در فلسفه ملا صدرا و عرفان و اخلاق و اصول) و علامه سید محمدحسین طباطبائى (در فلسفه بوعلى و فلسفه تطبیقى) بهره گرفت. استاد شهید مدتى نیز از محضر آیت‌الله حاج میرزا على‌آقا شیرازى در اخلاق و عرفان بهره‌هاى معنوى فراوان برد. از اساتید دیگر استاد مطهرى مى‌توان از مرحوم آیت‌الله سید محمد حجت (در اصول) و مرحوم آیت‌الله سید محمد محقق داماد (در فقه) نام برد. وى در مدت اقامت خود در قم علاوه بر تحصیل علم، در امور اجتماعى و سیاسى نیز مشارکت فعال داشت.

هجرت، تعلیم و تبلیغ

در سال 1331 درحالى‌که از مدرسین معروف و از امیدهاى آینده حوزه بشمار مى‌رفت، به دلایلى از جمله مشکلات معیشتى به تهران مهاجرت کرد. در تهران به تدریس در مدرسه مروى - که در آن علوم حوزوى آموزش داده مى‌شد - و نیز به تألیف و سخنرانى‌هاى تحقیقى پرداخت. در سال 1334 ایشان اولین جلسه از جلسات تفسیر قرآن خود را براى دانشجویان برگزار کرد. در همان سال، تدریس خود در دانشکده الهیات و معارف اسلامى دانشگاه تهران را آغاز نمود. در سال‌هاى 1337 و 1338 که انجمن اسلامى پزشکان تشکیل گردید، استاد مطهرى از سخنرانان اصلى این انجمن و در طول سال‌هاى 1340 تا 1350 سخنران منحصربه‌فرد این انجمن بود و بخشى از آثار استاد محصول همین جلسات است.

مبارزه

از سال 1341 که نهضت امام خمینى(ره) آغاز گردید، استاد مطهرى به‌طور فعال در کنار امام بود؛ به‌طورى‌که مى‌توان سازماندهى قیام پانزده خرداد در تهران و هماهنگى آن با رهبرى امام را مرهون تلاش‌هاى او و یارانش دانست. در ساعت 1 بعد از نیمه شب روز چهارشنبه پانزده خرداد 1342، به دنبال یک سخنرانى مهیج علیه شخص محمدرضا شاه به‌وسیله پلیس دستگیر شده و به‌همراه تعدادى از روحانیون تهران زندانى گردید. پس از 43 روز به دنبال مهاجرت علماى شهرستان‌ها به تهران و فشار مردم، به‌همراه سایر روحانیون از زندان آزاد شد.

پس از تبعید امام خمینى به خارج از کشور، در 13 آبان 1343 مسئولیت استاد مطهرى و یارانش سنگین‌تر شد. در این زمان وى به تألیف کتاب در موضوعات مورد نیاز جامعه و ایراد سخنرانى در دانشگاه‌ها و مساجد مختلف ادامه داد. به‌طور کلى استاد شهید که به یک نهضت اسلامى معتقد بود، نه به هر نهضتى، براى اسلامى کردن محتواى نهضت، تلاش‌هاى ایدئولوژیک بسیارى نمود و با کج‌روى‌ها و انحرافات مبارزه سرسختانه کرد. در سال 1346 به کمک چند تن از دوستان اقدام به تأسیس حسینیه ارشاد نمود.

در سال 1348 به‌خاطر صدور اعلامیه‌اى با امضاى ایشان و حضرت علامه طباطبائى و آیت‌الله حاج سید ابوالفضل مجتهد زنجانى مبنى بر جمع‌آورى اعانه براى کمک به آوارگان فلسطینى و اعلام آن طى یک سخنرانى در حسینیه ارشاد، دستگیر شد و مدتى در سلول انفرادى به سر برد. از سال 1349 تا 1351 برنامه‌هاى تبلیغى مسجد الجواد را به عهده داشت و غالباً خود سخنران اصلى بود، تااینکه آن مسجد و به دنبال آن حسینیه ارشاد تعطیل گردید و بار دیگر استاد مطهرى دستگیر و مدتى در بازداشت قرار گرفت. پس از آن استاد شهید سخنرانى‌هاى خود را در مسجد جاوید و مسجد ارک و غیره ایراد مى‌کرد. بعد از مدتى مسجد جاوید نیز تعطیل گردید. در حدود سال 1353 ممنوع المنبر گردید و این ممنوعیت تا پیروزى انقلاب اسلامى ادامه داشت.

فعالیت فرهنگی و سیاسی

از مهم‌ترین خدمات استاد مطهرى در طول حیات پربرکتش ارائه ایدئولوژى اصیل اسلامى از طریق درس و سخنرانى و تألیف کتاب بود. این امر خصوصا در سال‌هاى 1351 تا 1357 به‌خاطر افزایش تبلیغات گروه‌هاى چپ و پدید آمدن گروه‌هاى مسلمان چپ‌زده و ظهور پدیده التقاط به اوج خود رسید. پس از حضرت امام، استاد مطهرى اولین شخصیتى بود که به خطر سران سازمان موسوم به «مجاهدین خلق ایران» پى برد و دیگران را از همکارى با این سازمان بازمى‌داشت و حتى تغییر ایدئولوژى آنها را پیش‌بینى نمود. در این سال‌ها استاد شهید به توصیه امام خمینى(ره) مبنى بر تدریس در حوزه علمیه قم، هفته‌اى دو روز به قم عزیمت کرده و درس‌هاى مهمى در آن حوزه القا نمود و هم‌زمان در تهران نیز جلسات مختلفى براى اساتید دانشگاه در منزل خود برگزار کرد. در سال 1355 به دنبال اعتراض به یک استاد کمونیست دانشکده الهیات! به‌خاطر القاى تعالیم مارکسیستى در سر کلاس، اجباراً زودتر از موعد مقرر بازنشسته شد. همچنین در این سال‌ها استاد شهید با همکارى تنى چند از شخصیت‌هاى روحانى، «جامعه روحانیت مبارز تهران» را بنیان گذاشت؛ بدان امید که روحانیت شهرستان‌ها نیز به‌تدریج چنین سازمانى پیدا کند.

گرچه ارتباط استاد مطهرى با امام خمینى پس از تبعید ایشان از ایران به‌وسیله نامه و غیره استمرار داشته است، ولى در سال 1355 موفق گردید مسافرتى به نجف اشرف نموده و ضمن دیدار با امام خمینى درباره مسائل مهم نهضت و حوزه‌هاى علمیه با ایشان مشورت نماید. پس از وفات سید مصطفى خمینى، فرزند ارشد امام خمینى و آغاز دوره جدید نهضت اسلامى، استاد مطهرى به‌طور فعال‌ترى در خدمت نهضت قرار گرفت و در تمام مراحل آن نقشى اساسى ایفا نمود.

در دوران اقامت حضرت امام در پاریس، سفرى به آنجا نموده و در مورد مسائل مهم انقلاب با ایشان گفتگو کرد و در همین سفر، امام خمینى ایشان را مسئول تشکیل شوراى انقلاب اسلامی‌نمود. هنگام بازگشت امام خمینى به ایران مسئولیت کمیته استقبال از امام را شخصا به عهده گرفت و تا پیروزى انقلاب اسلامى همواره در کنار رهبر انقلاب و مشاورى دلسوز و مورد اعتماد براى ایشان بود.

شهادت

استاد مطهرى تنها هشتاد روز پس از انقلاب اسلامى در قید حیات بود، تااینکه در سه‌شنبه یازدهم اردیبهشت‌ماه سال 1358 درحالى‌که از یکى از جلسات فکرى - سیاسى بیرون مى‌آمد، با گلوله گروه نادان و جنایت‌کار فرقان که به مغزش اصابت نمود، در تاریکى شب به شهادت رسید و امام و امت اسلام درحالى‌که امیدها به آن بزرگ‌مرد بسته بودند، در ماتمى عظیم فرورفتند.