خانواده در شاهنامه فردوسی (با رویکرد روان‌شناسی): تفاوت میان نسخه‌ها

'''خانواده در شاهنامه فردوسی (با رویکرد روان‌شناسی)'''، عنوان اثری است از فاطمه‌سادات و نیره‌سادات سعادتمند. نویسندگان در این اثر با رویکرد روان‌شناسی و بر مبنای مکتب سیستم‌گرا به تحقیق و تفحص در نگاه به خانواده در پنج هزار بیت نخستین شاهنامه فردوسی پرداخته‌اند.

در پندار نویسندگان، منطق نهفته در درون سخنان زرتشت، پیامبر اسلام(ص)، فارابی و فردوسی این است که خانواده را پایه‌ای‌ترین واحد اجتماعی و پیش‌نمونه هم‌بستگی اجتماعی دانسته‌اند و ازآنجاکه خانواده اولین آموزشگاهی است که فرد تجربه می‌کند غنا و محتوایِ آموخته‌های فرد ارتباط مستقیم با پرمایگی محیط خانواده دارد که نه فقط دربرگیرنده عواملی از قبیل امکانات رفاهی، بلکه شامل تعلیم و تربیت و نحوه برقراری ارتباط فرد با خودش، با خانواده و اجتماع است.

اکرمن (Ackerman) روانکاو و روان‌پزشک کودک، معتقد است خانواده ماهیت شفادهندگی دارد و می‌گوید: ماهیت شفادهندگی خانواده همگام قوانین اساسی کردار انسان بوده و احتمالا قدمت آن به اندازه خود جامعه است. بدین‌گونه سعادت و یا بدبختی و شقاوت افراد جامعه در گرو کارایی خانواده است. در این پ‍ژوهش کارایی خانواده در شاهنامه با رویکرد روان‌شناسی از جلد یک تا جلد پنج (چهارده هزار بیت) بررسی می‌شود. این تحقیق بر مبنای مکتب سیستم‌گرا و نظریه گروه «مک مستر» انجام شده است که ویژگی‌ها و کارکردهای خانواده مستحکم و کارآ‌مد را با شش متغیر 1. ‌تعهد، 2. احترام، 3. ‌ارتباط، 4. ‌صرف وقت برای با هم بودن، 5. ‌توانایی حل مشکل، 6. ‌نیکویی روح را تحلیل و مورد بررسی قرار داده است<ref>ر.ک: پیشگفتار کتاب، ص14-15</ref>.