رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[أبوالحسن الشاذلي]] | |||
[[رده:کتاب‌شناسی]] | [[رده:کتاب‌شناسی]] | ||
نسخهٔ ۲۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۱۴
| رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | شاذلی، ابوالحسن (نويسنده) زرهون، ودیع (محقق) |
| سال نشر | 2023م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-9923-44-165-7 |
| موضوع | شاذلیه - تصوف - فرقهها - عرفان - متون قدیمی تا قرن 14 - تصوف - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 5ر2ش 291/8 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
رسائل سیدي أبي الحسن الشاذلي، اثر نورالدین ابوالحسن علی بن عبد الله بن عبد الجباربن تمیم بن هرمز معروف به ابوالحسن شاذلی مغربی (591-656 ق)، بنیان‌گذار طریقت شاذلیه است. او از حسن مثنی، امام حسن مجتبی (ع) و امیر مؤمنان (ع) نسب می‌برد. این رسائل را ودیع زرهون گرد‌آوری کرده است.
رساله‌های کتاب موضوع‌های متنوعی را دربردارند که با اسلوب عرفانی نوشته شده‌اند؛ معرفت‌های عرفانی، آداب تصوف و مجموعه‌ای از گزاره‌ها‌ی حکمت‌آمیز، سفارش‌ها و سخنان جامع و فراگیر در آن دیده می‌شود. زرهون می‌گوید که دعاها و دیوان شاذلی در جلد دیگری خواهد آمد.[۱]
البته شاذلی کتابی ننوشت و هر چه هست، گفته‌های او است که بر شاگردانش عرضه کرده است. شاذلی گفته است: کتاب‌های من شاگردان و یاران من‌اند.[۲]شایان ذکر است که فرقه شاذلیه پنج اصل را از شاذلی برگرفته‌اند: تقوا در راه خدا به صورت آشکار و نهان، پیروی از سنت رسول خدا (ص) در گفتار و کردار، اعراض از خلق در خوشبختی و بدبختی، خوشنود بودن به خوشنودی خداوند در کم و بیش و برابر بودن مسلمانان با نصارا و یهود (تسامح در امر دین). [۳]
سخن شاذلی در متن، حالت خطابی دارد و در آن، نام برخی عارفان و برخی نکته‌های عرفانی‌شان به زبان وی آمده است؛ کسانی چون اویس قرنی، جنید بغدادی، سهل بن عبدالله، ابو یزید، قشیری، فضیل بن عیاض، ابراهیم بن ادهم، در این شمارند.[۴]همچنین، نامه‌هایی از شاذلی به ابن مخلوف صقلی، محمد بن سلامه، جمیل حبیبی و ابن مشیش در متن درج شده است.[۵]برخی آداب فردی و اجتماعی عارفان،[۶]تفسیر برخی آیه‌های قرآن و گفتار عارفان،[۷]سفارش‌های عرفانی و اخلاقی با عنوان «وصیت» از دیگران به شاذلی و یا از خود او به شاگردانش محورهای بحث‌ها را شکل داده است.[۸]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه محقق و متن کتاب.
- مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، آستان قدس رضوی، مشهد، چاپ دوم، ۱۳۷۲ش.