فتح الرحمن فی تفسیر القرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - '↵↵↵\{\{کاربردهای\sدیگر\|(.*)\s\(ابهام\sزدایی\)\}\}↵↵↵' به ' {{کاربردهای دیگر|$1 (ابهام زدایی)}} ')
    جز (جایگزینی متن - 'فتح الرحمن (ابهام زدایی)' به 'فتح الرحمن (ابهام‌زدایی)')
     
    خط ۲۴: خط ۲۴:
    | پیش از =
    | پیش از =
    }}
    }}
    {{کاربردهای دیگر| فتح الرحمن (ابهام زدایی)}}
    {{کاربردهای دیگر| فتح الرحمن (ابهام‌زدایی)}}
       
       
    '''فتح الرحمن فی تفسیر القرآن''' اثر [[تعیلب، عبدالمنعم احمد|عبدالمنعم احمد تعیلب]]، تفسیر قرآن مأثور به مأثور است.
    '''فتح الرحمن فی تفسیر القرآن''' اثر [[تعیلب، عبدالمنعم احمد|عبدالمنعم احمد تعیلب]]، تفسیر قرآن مأثور به مأثور است.

    نسخهٔ کنونی تا ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۴۴

    فتح الرحمن فی تفسیر القرآن
    فتح الرحمن فی تفسیر القرآن
    پدیدآورانتعیلب، عبدالمنعم احمد (نویسنده)
    ناشردار السلام
    مکان نشرمصر - قاهره
    سال نشر1416ق. = 1995م.
    چاپچاپ يکم
    موضوعتفاسير اهل سنت - قرن 14
    زبانعربی
    تعداد جلد7
    کد کنگره
    ‏‎‏/‎‏ت‎‏7‎‏ف‎‏2 / 98 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    فتح الرحمن فی تفسیر القرآن اثر عبدالمنعم احمد تعیلب، تفسیر قرآن مأثور به مأثور است.

    آنچه باعث اهمیت کتاب می‌شود، آن است که نویسنده سعی نموده است تا از برخی از اشکالات متداول و موجود در کتبی که به این موضوع اختصاص یافته، اجتناب نماید از جمله:

    1. استفاده از احادیث ضعیف و واهی و اساطیر و مفتریات.
    2. اختصار شدید در مواضع متعدد و احاله به آیات سابق.
    3. پرداختن به جنبه‌هایی که از وسایل علم تفسیر محسوب می‌شوند نه از غایات آن.
    4. به حداقل رساندن یا حذف جنبه‌های که مربوط به تزکیه می‌باشد، در حالی که یکی از اهداف مهم قرآن، بر اساس آیه شریفه 129 سوره بقره: «رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ» (پروردگارا! در میان آنها پیامبری از خودشان برانگیز، تا آیات تو را بر آنان بخواند، و آنها را کتاب و حکمت بیاموزد، و پاکیزه کند؛ زیرا تو توانا و حکیمی (و بر این کار، قادری)!») همین امر است[۱].

    برخی از مهمترین ویژگی‌های تفسیر حاضر، عبارتند از:

    1. تفسیر قرآن به قرآن، همراه با ذکر شماره آیه و نام سوره؛
    2. تفسیر قرآن با روایات صحیح از پیامبر(ص)؛ روایاتی که از درجه صحت کمتری برخوردار باشند، در حواشی و پاورقی کتاب، درج شده است.
    3. تفسیر قرآن با سخنان و روایاتی که از صحابه روایت شده است.
    4. تفسیر قرآن به واسطه فهم آیات توسط خود مفسر با نظر به سخنان و دیدگاه‌های مفسرین پیشین.
    5. بیان مطالب و مباحث، به صورت مختصر و مفید، به گونه‌ای که از تفصیل و تطویلی که باعث ملال و خستگی خواننده شود و یا اختصار و ایجازی که مخل فهم مطلب است، به دور باشد.
    6. بحث و بررسی شبهات مطرح شده پیرامون برخی از آیات و پاسخ دادن به آن‌ها.
    7. اشاره به وجوه مختلف اعجاز بلاغی، تربیتی، تشریعی و علمی در آیات مربوط به آن.
    8. رعایت سیاق آیات.
    9. ابقاء کلمه بر ظاهر و عموم و اعتماد به فهم عرفی از آن و عدم تأویل کلمات[۲].

    پانویس

    1. مقدمه، ص5
    2. همان، ص6

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.

    وابسته‌ها