الناسخ والمنسوخ فی القرآن الکریم: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]] | |||
[[رده:قرآن و علوم قرآنی]] | |||
[[رده:علوم قرآنی]] | |||
[[رده:مقالات خرداد 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات خرداد 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | [[رده:مقالات بارگذاری شده 01 قربانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | [[رده:مقالات بازبینی نشده1]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 تیر 1401]] |
نسخهٔ ۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۷
الناسخ والمنسوخ فی القرآن الکریم | |
---|---|
پدیدآوران | ابن عربی، محمد بن عبدالله (نویسنده)
مدغری، عبدالکبیر علوی (محقق) بنتالشاطی، عایشه (مقدمهنویس) |
ناشر | مکتبة الثقافة الدينية |
مکان نشر | مصر - قاهره |
سال نشر | 1413ق. = 1992م. |
چاپ | چاپ يکم |
موضوع | قرآن - ناسخ و منسوخ |
زبان | عربي |
تعداد جلد | 2 |
کد کنگره | /الف2 ن2 / 85/2 BP |
الناسخ والمنسوخ فی القرآن الکریم اثر قاضی ابوبکر بن عربی معافری، کتابی است پیرامون موضوع ناسخ و منسوخ در قرآن کریم که با تحقیق عبدالکبیر علوی مدغری، به چاپ رسیده است.
از جمله اموری که باعث اهمیت کتاب شده، آن است که ابن عربی در این اثر، علاوه بر ذکر شروط نسخ، به ذکر مطالبی پرداخته است که میتوان از آنها، برخی از قواعد و ضوابط نسخ را استخراج نمود. این قواعد، سی مورد میباشد که از جمله آنها میتوان به چند قاعده زیر، اشاره کرد: «کل قول وعمل کان بعد النبی(ص) فإنه لا یجوز أن یکون ناسخا ولو کان اجماعا»، «لا یجوز نسخ حکم من الشریعه بعد استئثار الله بالرسول(ع)»، «لا ینسخ القرآن والسنه الجماع» و...[۱].
از جمله ویژگیهای کتاب آن است که ابن عربی در آن، مطالبی را به کتب دیگر خویش احاله داده است که عبارتند از: «احکام القرآن»، «انوار الفجر فی مجالس الذکر»، «افعال الصحابه»، «اصول الفقه»، «الاعتقاد»، «الأمد الأقصی فی الأسماء الحسنی والصفات العلی»، «تحفة الخواطر»، «ترتیب اي القرآن»، «تنبیه الغبي علی مقدار النبي»، «التمحیص»، «السوابق»، «شرح الحدیث»، «شرح المشکلین»، «علم الذکر»، «قانون التأویل»، «کتاب المشکلین»، «کتاب المعجزات»، «مسائل الخلاف»، «ملجئة المتفقهین إلی معرفة غوامض النحویین» و «المقسط». اما منابعی که در این اثر، از آنها بهره برده، اندک میباشد. این منابع، عبارتند از «تفسیر طبری»، «الموطأ و صحیح بخاری»، «صحیح مسلم» و کتب سنن[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.