دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR29227J1.jpg | عنوان = | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
}} | }} | ||
دیوان | '''دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی،''' مجموعه اشعار محمد بن احمد دقیقی طوسی، به‌انضمام فرهنگ بسامدی آن است که با همت دکتر محمدجواد شریعت، به چاپ رسیده است. | ||
این اثر شامل بخش حماسی در اشعار گشتاسب‌نامه، رزم ایرانیان و تورانیان و ماجراهای اسفندیار و گشتاسب و... است و سپس ابیات پراکنده دقیقی ذکر شده و پس از آن قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و مثنوی‌های وی در بحرهای رمل، قریب، خفیف و متقارب. | |||
این | طبع دقیقی بیشتر به شعر بزمی و غنایی گرایش دارد و شاید علاوه بر کوتاه‌پروازی تخیّل وی در حماسه‌سرایی این نکته نیز از موجبات ناکامی او در شعر رزمی می‌باشد؛ همان چیزی که به تغزلها و طبیعتنگاریهایش لطف و فروغ بخشیده است. دقیقی شاعری بوده است نگارگر طبیعت، سرودگوی عشق و ستاینده شهریاران و در این زمینه شعرهایی به‌جا نهاده لطیف و هنرمندانه. زبان شعری او نیز مواد و ترکیب و پیوندش بیشتر بزمی است و با صلابت و کوبندگی سخن گفتن پهلوانی و رزمی تجانس ندارد.<ref>ر.ک: مقدمه، ص21</ref> | ||
بیشتر اشعار پراکنده‌ای که از دقیقی در دست است ابیاتی است که در فرهنگها و به‌عنوان شاهد لغات مهجور آمده است. در ابتدا ممکن است به نظر رسد که شاعر عالما و عامدا این لغات را از جهت اظهار فضل آورده است اما اینگونه نیست.<ref>ر.ک: همان، ص23</ref> | |||
بحوری که شاعر برای خویش انتخاب کرده، اکثرا بحور مطبوع است. اگر قطعاتی به بحور نامطبوع سروده باشد که شاید سیره عصر وی بوده است، باز آنقدر استادانه است که می‌توان نام مطبوع به آن داد و از خواندن آن لذت برد.<ref>ر.ک: همان</ref> | |||
سبک شعر دقیقی همان سبک خراسانی و دارای خصوصیات شعر قرن چهارم هجری قمری و دوران سامانی است؛ یعنی از جهت موضوع توجه به طبیعت و وصف محسوسات و تغزّل و مدح، بدون اغراق و مبالغه و تکلف است. در اکثر اشعار آن دوره، وصف می، گل، باغ و بهار و از معنویات، بیشتر دانش و خرد و مقایسه دانش و مال و وصف رخسار یار و زلف و عارض، دیده می‌شود.<ref>ر.ک: همان</ref> | |||
سبک شعر دقیقی همان سبک خراسانی و دارای خصوصیات شعر قرن چهارم هجری قمری و دوران سامانی | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
مقدمه محقق | مقدمه محقق. | ||
نسخهٔ ۲۶ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۲۶
| دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | [[]] (نویسنده)
[[]] (محقق) [[]] (مترجم) |
| کد کنگره | |
دیوان ابومنصور محمد بن احمد دقیقی طوسی، مجموعه اشعار محمد بن احمد دقیقی طوسی، به‌انضمام فرهنگ بسامدی آن است که با همت دکتر محمدجواد شریعت، به چاپ رسیده است.
این اثر شامل بخش حماسی در اشعار گشتاسب‌نامه، رزم ایرانیان و تورانیان و ماجراهای اسفندیار و گشتاسب و... است و سپس ابیات پراکنده دقیقی ذکر شده و پس از آن قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات و مثنوی‌های وی در بحرهای رمل، قریب، خفیف و متقارب.
طبع دقیقی بیشتر به شعر بزمی و غنایی گرایش دارد و شاید علاوه بر کوتاه‌پروازی تخیّل وی در حماسه‌سرایی این نکته نیز از موجبات ناکامی او در شعر رزمی می‌باشد؛ همان چیزی که به تغزلها و طبیعتنگاریهایش لطف و فروغ بخشیده است. دقیقی شاعری بوده است نگارگر طبیعت، سرودگوی عشق و ستاینده شهریاران و در این زمینه شعرهایی به‌جا نهاده لطیف و هنرمندانه. زبان شعری او نیز مواد و ترکیب و پیوندش بیشتر بزمی است و با صلابت و کوبندگی سخن گفتن پهلوانی و رزمی تجانس ندارد.[۱]
بیشتر اشعار پراکنده‌ای که از دقیقی در دست است ابیاتی است که در فرهنگها و به‌عنوان شاهد لغات مهجور آمده است. در ابتدا ممکن است به نظر رسد که شاعر عالما و عامدا این لغات را از جهت اظهار فضل آورده است اما اینگونه نیست.[۲]
بحوری که شاعر برای خویش انتخاب کرده، اکثرا بحور مطبوع است. اگر قطعاتی به بحور نامطبوع سروده باشد که شاید سیره عصر وی بوده است، باز آنقدر استادانه است که می‌توان نام مطبوع به آن داد و از خواندن آن لذت برد.[۳]
سبک شعر دقیقی همان سبک خراسانی و دارای خصوصیات شعر قرن چهارم هجری قمری و دوران سامانی است؛ یعنی از جهت موضوع توجه به طبیعت و وصف محسوسات و تغزّل و مدح، بدون اغراق و مبالغه و تکلف است. در اکثر اشعار آن دوره، وصف می، گل، باغ و بهار و از معنویات، بیشتر دانش و خرد و مقایسه دانش و مال و وصف رخسار یار و زلف و عارض، دیده می‌شود.[۴]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه محقق.