دیوان اشعار ملا علی‌آقا مولانا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
'''دیوان اشعار | '''دیوان اشعار ملا علی‌آقا مولانا''' یا «ذخيرة السالكين»، مشتمل بر اشعار صوفی سالک آخوند [[ملاعلی بن مؤمن|ملا علی بن مؤمن]] (درگذشته 1344ق) ملقب به مولاناست. این اثر با مقدمه و تصحیح [[مولانا، مرتضی|مرتضی مولانا]] منتشر شده است. | ||
اشعار مولانا مشتمل بر مثنویات، قصاید و رباعیات عرفانی است. مولانا اوایل | اشعار مولانا مشتمل بر مثنویات، قصاید و رباعیات عرفانی است. مولانا اوایل به‌عنوان «مضطر» و بعد به‌عنوان «مقصود» و گاهی «مقصودعلی» تخلص می‌کرده است. قسمتی از اشعار عرفانی را اوایل با تخلص «مضطر» سروده، نظیر نسب‌نامه سلاسل صوفیه که بسیار مطول است و یا مناظرات عرفانی که با امام جمعه داشته است و به سال‌های اولیه دوران تصوف مرحوم مولانا مربوط است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص20، متن کتاب، ص160</ref> | ||
او در بسیاری از اشعار به تبیین افکار و اعتقادات صوفیه پرداخته است: | او در بسیاری از اشعار به تبیین افکار و اعتقادات صوفیه پرداخته است: | ||
نسخهٔ ۲ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۲
| دیوان اشعار ملا علی آقا مولانا | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | مولانا، علی بن مؤمن (نویسنده) مولانا، مرتضی (مصحح) |
| عنوان‌های دیگر | ذخیرة السالکین |
| ناشر | پایا |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | 1383ش. |
| چاپ | اول |
| شابک | 964-6748-44-9 |
| موضوع | شعر فارسي - قرن 13ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /م8د9 / 7419 PIR |
دیوان اشعار ملا علی‌آقا مولانا یا «ذخيرة السالكين»، مشتمل بر اشعار صوفی سالک آخوند ملا علی بن مؤمن (درگذشته 1344ق) ملقب به مولاناست. این اثر با مقدمه و تصحیح مرتضی مولانا منتشر شده است.
اشعار مولانا مشتمل بر مثنویات، قصاید و رباعیات عرفانی است. مولانا اوایل به‌عنوان «مضطر» و بعد به‌عنوان «مقصود» و گاهی «مقصودعلی» تخلص می‌کرده است. قسمتی از اشعار عرفانی را اوایل با تخلص «مضطر» سروده، نظیر نسب‌نامه سلاسل صوفیه که بسیار مطول است و یا مناظرات عرفانی که با امام جمعه داشته است و به سال‌های اولیه دوران تصوف مرحوم مولانا مربوط است.[۱]
او در بسیاری از اشعار به تبیین افکار و اعتقادات صوفیه پرداخته است:
صوفیان مصداق اضدادند و جان*** ساری اندر جسم و جان خاکیان
گه نفیر فقرُ فخری می‌زنند*** گه صفیر شرح صدری می‌زنند.[۲]
مولانا با وجود تنگدستی و ضیق معیشت، برای امرار معاش و کسب مال، نسبت به ارباب مال و جاه مطلقا بی‌اعتنا بوده و مدح انبیاء و به‌خصوص حضرت صاحب الامر اغلب سروده‌هایش را دربر می‌گیرد.[۳] وی در طرق مختلف صوفیه سلوک کرده و آخرین مرحله سلوکش منتهی به طریقه‌ای خاص برای ارتباط با حضرت بقیة الله می‌شود.[۴] او در استکانت و خضوع در پیشگاه مهدی موعود(عج) مثنوی زیبایی سروده که با این ابیات آغاز می‌شود:
صاحب الامر ای شه صاحب کلاه***بر جنابت جمع اوصاف اله
تو شهی شاهان گدای کوی تو***نور مهر و مه ز نور روی تو.[۵]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.