دیوان امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی «فانی»: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (A-esmaili@noornet.net صفحهٔ دیوان امیر نظام‌الدین علیشیر نوایي «فانی» را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به [[دیوان امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی «ف...) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''دیوان امیر نظام‌الدین | '''دیوان امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی «فانی»،''' مجموعه اشعار [[امیر‌علیشیر نوایی، علیشیر بن کیچکنه|امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی]]، متخلص به «فانی» است که به اهتمام رکن‌الدین همایون فرخ به چاپ رسیده است. این دیوان مرکب است از غزلیات، مقطعات، مفردات، رباعیات و معمیات. ولی در آن از نوع قصیده و مثنوی شعر دیده نشده است<ref>مقدمه، ص12</ref>. | ||
آنچه باعث اهمیت کتاب حاضر شده، آن است که امیر گذشته از اینکه در شعر فارسی دست داشته، در زبان ترکی جغتایی از شعرای بی‌نظیر و بی‌بدیل است و | آنچه باعث اهمیت کتاب حاضر شده، آن است که امیر گذشته از اینکه در شعر فارسی دست داشته، در زبان ترکی جغتایی از شعرای بی‌نظیر و بی‌بدیل است و همه، استادی او را در آن زبان، تأیید و تصدیق کرده‌اند. با توجه به این نکته و اینکه شاعری است خوش‌ذوق، مردی سخن‌شناس هم بوده است<ref>ر.ک: همان، ص24</ref>. | ||
از جمله ویژگی‌های دیوان فانی، عدم | از جمله ویژگی‌های دیوان فانی، عدم یکنواختی اشعار آن است؛ زیرا این دیوان شامل 485 غزل است که اگر سقطات را هم بیست غزل به حساب آوریم، جمعا 505 غزل فارسی از فانی در دست است که طبیعی و بدیهی است این مقدار شعر فارسی را امیر از عنفوان جوانی تا زمانی که در اواخر عمر به تدوین دیوان پرداخته، سروده و به همین علت نباید انتظار داشت که تمام غزل‌های دیوان یکدست و یک‌نواخت و از نظر انسجام و سلاسلت و فصاحت و بلاغت، یکسان باشد<ref>ر.ک: همان، ص23</ref>. | ||
فانی هم مانند شعرا و گویندگان دیگر، آثارش غث و ثمین دارد و مسلم است اشعاری که امیر در سنین جوانی سروده، از نظر پختگی و مضامین و معانی | فانی هم مانند شعرا و گویندگان دیگر، آثارش غث و ثمین دارد و مسلم است اشعاری که امیر در سنین جوانی سروده، از نظر پختگی و مضامین و معانی به‌هیچ‌وجه به پایه غزلیاتی که در دوران کهولت پس از سالیان دراز مطالعه و مداقه و بررسی و تتبع در آثار ادبی فارسی و عربی سروده است، نخواهد رسید<ref>همان، ص24</ref>. | ||
ویژگی دیگر اشعار فانی، آن است که وی شیفته و فریفته [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] است و در مکتب عرفانی و ادبی خواجه سیر می‌کرده و به همین لحاظ بیشتر آثار او، تتبع و استقبال از غزلیات خواجه است و چون مطالب عرفانی خواجه را به بهترین وجهی درک و استنباط می‌کرده، از این رهگذر توانسته است غالبا استادانه از عهده تتبع و استقبال خواجه برآید<ref>همان</ref>. | ویژگی دیگر اشعار فانی، آن است که وی شیفته و فریفته [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] است و در مکتب عرفانی و ادبی خواجه سیر می‌کرده و به همین لحاظ بیشتر آثار او، تتبع و استقبال از غزلیات خواجه است و چون مطالب عرفانی خواجه را به بهترین وجهی درک و استنباط می‌کرده، از این رهگذر توانسته است غالبا استادانه از عهده تتبع و استقبال خواجه برآید<ref>همان</ref>. | ||
نسخهٔ ۲ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۹
| ديوان امير نظام الدين عليشير نوايي «فاني» | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی (نویسنده) رکن‌الدین همایون فرخ (به اهتمام) |
| ناشر | اساطیر |
| مکان نشر | تهران- ایران |
| سال نشر | 1375ش |
| چاپ | یکم |
| موضوع | شعر فارسي - قرن 9ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /د9 / 5673 PIR |
دیوان امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی «فانی»، مجموعه اشعار امیر نظام‌الدین علیشیر نوایی، متخلص به «فانی» است که به اهتمام رکن‌الدین همایون فرخ به چاپ رسیده است. این دیوان مرکب است از غزلیات، مقطعات، مفردات، رباعیات و معمیات. ولی در آن از نوع قصیده و مثنوی شعر دیده نشده است[۱].
آنچه باعث اهمیت کتاب حاضر شده، آن است که امیر گذشته از اینکه در شعر فارسی دست داشته، در زبان ترکی جغتایی از شعرای بی‌نظیر و بی‌بدیل است و همه، استادی او را در آن زبان، تأیید و تصدیق کرده‌اند. با توجه به این نکته و اینکه شاعری است خوش‌ذوق، مردی سخن‌شناس هم بوده است[۲].
از جمله ویژگی‌های دیوان فانی، عدم یکنواختی اشعار آن است؛ زیرا این دیوان شامل 485 غزل است که اگر سقطات را هم بیست غزل به حساب آوریم، جمعا 505 غزل فارسی از فانی در دست است که طبیعی و بدیهی است این مقدار شعر فارسی را امیر از عنفوان جوانی تا زمانی که در اواخر عمر به تدوین دیوان پرداخته، سروده و به همین علت نباید انتظار داشت که تمام غزل‌های دیوان یکدست و یک‌نواخت و از نظر انسجام و سلاسلت و فصاحت و بلاغت، یکسان باشد[۳].
فانی هم مانند شعرا و گویندگان دیگر، آثارش غث و ثمین دارد و مسلم است اشعاری که امیر در سنین جوانی سروده، از نظر پختگی و مضامین و معانی به‌هیچ‌وجه به پایه غزلیاتی که در دوران کهولت پس از سالیان دراز مطالعه و مداقه و بررسی و تتبع در آثار ادبی فارسی و عربی سروده است، نخواهد رسید[۴].
ویژگی دیگر اشعار فانی، آن است که وی شیفته و فریفته حافظ است و در مکتب عرفانی و ادبی خواجه سیر می‌کرده و به همین لحاظ بیشتر آثار او، تتبع و استقبال از غزلیات خواجه است و چون مطالب عرفانی خواجه را به بهترین وجهی درک و استنباط می‌کرده، از این رهگذر توانسته است غالبا استادانه از عهده تتبع و استقبال خواجه برآید[۵].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.