ابن عربي و مولد لغة‌ جديدة: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابن عربي و مولد لغة‌ جديدة'''، عنوان کتابی است از بانوی مؤلف عرب، دکتر سعاد حکیم، به زبان عربی.

دکتر سعاد حکیم، راه تحقیق در علوم عرفانی را با اثر مهم «المعجم الصوفي» آغاز کرد. این نفوذ به دنیای فکری و زبانی صوفیه و به‌ویژه محی‌الدین عربی، به او اجازه داد تا گام‌های بلندتری بردارد. اینجا بود که در کتاب جدیدش با عنوان «ابن عربي و مولد لغة جديدة»، یعنی کتاب حاضر، به بررسی میدانی در مورد واژگان شیخِ اکبر پرداخته و به دنبال مکانیسم تولید اصطلاحات نزد او است. سعاد حکیم در این کتاب از پویایی ایجاد این اصطلاحات نزد ابن عربی بحث می‌کند و به ایده زبان‌شناسانه و قانونی که ایجاد این اصطلاحات را به درک او از جهان پیوند می‌دهد، هدایت می‌شود.

این بانوی مؤلف در کتاب حاضر توضیح می‌دهد که ابن عربی حضور صوفیانه را از حضور در اعماق به زبانی وجودی منتقل کرد و با تغییر و تحول در لفظ مفرد از دلالتش بر ذات به دلالتش بر معنایی که قائم به ذات است، به یک پیشرفت و گشایش زبانی دست یافت...<ref>ر.ک: کتاب، ص201</ref>.

غرض از طرح مباحث این کتاب این است که ارتباط میان زندگی و زبان ابن عربی و رابطه بین دنیای او و نگاه او به این عالم و بین زبان (لغت) وی مشخص شود<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص11-12</ref>.

در فصل اول نویسنده به‌صورت اجمالی به معرفی کسانی پرداخته که پیش‌تر درباره مباحث زبانی ابن عربی، تحقیق کرده‌اند<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>.

او در فصل دوم، به‌صورت کلی درنگی لغوی در کلمات ابن عربی، کرده است؛ اعم از کلماتی که از پیشینیان به ارث برده و میراث‌دار آنان بوده است (کلمات موروثه) یا کلماتی که خودش در راستای عادی‌سازی زبان عرفان، به وجود آورده است (کلمات جدیده)<ref>ر.ک: همان</ref>.

مباحث فصل سوم کتاب، اختصاص دارد به کلماتی از ابن عربی که میراث‌دار آنها بوده است. نویسنده این فصل را در 3 بخش بیان کرده است: در بخش اول از گفتمان زبانی صوفیانه‌ای صحبت کرده که ابن عربی وارث آن است. در بخش دوم، از این صحبت کرده که چگونه ابن عربی میراث‌دار زبان (لغت) و تجربه است و در سومین بخش که آخرین بخش از مباحث فصل سوم است از عادی‌سازی و نرمال‌سازی زبان صوفیانه‌ای که ابن عربی میراث‌دار آن است، توسط او، صحبت شده است<ref>ر.ک: همان</ref>.

چهارمین فصل کتاب، آخرین فصل مطالب آن است؛ نویسنده این فصل را اختصاص داده به زبان جدید ابن عربی (زبانی که در راستای نرمالایز کردن زبان صوفیانه به‌کار برده است) و ارتباط این زبان با شهودات عرفانی او.

وی مطالب این فصل را در 3 بخش ارائه کرده است: در بخش اول به بیان شهود ابن عربی که منشأ زایش و پیدایش این زبان جدید است، پرداخته. در بخش دوم سعی کرده تکنیک و روش ابن عربی را در چیزی که نویسنده آن را تحولات لفظ مفرد موروث، می‌نامد، استخراج کند. در سومین بخش او با مقایسه و نشان دادن موارد، به ما نشان می‌دهد که «اضافه»، نزد شیخِ اکبر یک صیغه لغوی جدید است<ref>ر.ک: همان، ص12-13</ref>.

خاتمه مطالب کتاب، در اشاره به نقش زبان ابن عربی در سیر اندیشه صوفیانه پس از او نگارش یافته است<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>.