جزایری، سید محمدعلی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (←وابسته‌ها: + رده) |
|||
| خط ۷۹: | خط ۷۹: | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:امامان جمعه]] | [[رده:امامان جمعه]] | ||
[[رده:درگذشتگان 1387]] | |||
[[رده:دی (1400)]] | [[رده:دی (1400)]] | ||
نسخهٔ ۹ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۳
| نام | جزایری آل‌غفور، سید محمدعلی |
|---|---|
| نامهای دیگر | آل‌غفور، سيد محمدعلي
جزائري آل‌غفور، محمدعلي |
| نام پدر | سید محمدتقی |
| متولد | 1317ش / 18ذی‌حجه سال 1357ق |
| محل تولد | شوشتر |
| رحلت | شنبه 16 آذر سال 1387ش برابر با 6 ذی‌حجه سال 1429ق |
| اساتید | آیت‌الله خویی |
| برخی آثار | دروس اخلاق اسلامی |
| کد مؤلف | AUTHORCODE12499AUTHORCODE |
سید محمدعلی جزایری آل‌غفور (1357-1429ق)، فقیه و دانش‌آموخته حوزه علمیه نجف و از شاگردان حضرت آیت‌الله خویی و امام خمینی(ره).
ولادت
ایشان در هجدهمین روز از ماه ذی‌حجه سال 1357ق برابر با 1317ش در شهرستان شوشتر دیده به جهان گشود.
تحصیلات و اساتید
او در چهارسالگی پدر عالمش را از دست داد و پس از چند سال تصمیم گرفت که با تحصیل علوم دینی، راه پدر را ادامه دهد. تحصیلات ابتدایی را در شوشتر گذراند و سپس برای ادامه یادگیری علوم آل محمد(ص) راهی حوزه علمیه نجف اشرف شد.
حضرات آیات سید اسدالله مدنی، شیخ غلامرضا باقری اصفهانی، شیخ محمدجعفر مروّج و شیخ محمدکاظم تبریزی، نخستین استادانی بودند که وی در نجف، به محضرشان مشرّف شد و کسب فیض کرد. سید محمدعلی پس‌ازآن به مدت هشت سال در درس فقه و اصول آیت‌الله خویی شرکت و تمام دروس ایشان را تقریر کرد و البته زمانی هم که حضرت امام (ره) به نجف تشریف آوردند، به درس ایشان هم شتافت و استفاده‌ها برد و همین آشنایی موجب شد تا پایان عمر، از مریدان امام باشد و در نهضت انقلابی خمینی کبیر نیز، ایشان را همراهی کند.
او به شرکت در درس اهمیت خاصی می‌داد و کمتر روزی در سال پیش می‌آمد که سید محمدعلی در درس حاضر نشود. آیت‌الله سید محمدعلی جزایری آل‌غفور در سال 1350ش و در پی اخراج ایرانیان مقیم عراق از این کشور توسط حزب بعث، بازگشتی اجباری به ایران داشت و به دنبال درخواست مردم ماهشهر برای داشتن یک روحانی برجسته، مرجع عالیقدر حضرت آیت‌الله گلپایگانی، ایشان را به آن منطقه اعزام می‌دارد و می‌فرماید: «امیدوارم با رفتن شما، ماهشهر، ماه شهر شود.»
پس از چند سال، آیت‌الله آل‌غفور به قم عزیمت می‌کند و در آنجا ساکن می‌شود.
مشاغل
از سال 1359 به علت کسالت جسمی به قم آمد و در سال 1360 به عنوان امام جمعه از طرف امام راحل به شهرستان علی آباد کتول رفت و پس از حل اختلافات آن منطقه به قم بازگشت و از سال 1361 تا زمان ارتحالش، به مدت 26 سال، صبح‌ها در مسجد امام جواد(ع) قم و ظهرها و شب‌ها هم در شبستان آیت‌الله حائری مسجد امام حسن عسکری(ع) قم به اقامه جماعت می‌پرداخت.
این عالم فرزانه همچنین منبرهای زیبا و رسایی داشت که با دقت در رعایت شروع و پایان جلسه و همچنین با استفاده از آیات و روایات و نکات نغز تفسیری آن‌ها، استفاده از داستان‌های آموزنده، استفاده از کلمات قصار بزرگان، استفاده از اشعار برگزیده و همچنین استفاده از لطیفه، تمثیلات و خاطرات همراه بود. در این زمینه می‌توان به تشکیل جلسات تمرین منبر هم توسط ایشان اشاره داشت که با نوشتن آئین‌نامه‌ای همراه بود؛ آئین‌نامه‌ای که بسیاری از طلاب آن را امضا کرده و به آن پایبند بودند.
وفات
این عالم ربانی، سرانجام در روز شنبه 16 آذر سال 1387ش برابر با ششمین روز از ماه ذی‌حجه سال 1429ق و پس از گذشت هفت دهه از زندگی مبارکش، به ملکوت اعلی پر کشید تا پس از اقامه نماز بر پیکر مطهرش توسط آیت‌الله صافی گلپایگانی، در قبرستان شیخان به خاک سپرده شود.
آثار
ایشان درعین‌حال به تقریر دروس استادان خود و تألیف هم اهتمام داشت، که شرح مکاسب، اوصاف روزه‌داران، شرح خطبه شعبانیه پیامبر اسلام(ص)، دروس اخلاق اسلامی، از هر چمن گلی، شرح العروة الوثقی و شرح کفاية الاصول از جمله آثار به یادگار مانده از آیت‌الله آل‌غفور است[۱].
پانویس
- ↑ پایگاه اندیشوران
منابع مقاله
- پایگاه اندیشوران، 31 شهریور 1400
- پایگاه اطلاع رسانی حوزه