رجایی موسوی، سید محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo"> بندانگشتی|رجایی موسوی، سید محمد {| class="wikitable aboutAu...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[رسالة في البحث عن الترتب]] | |||
[[منهاج الاصول]] | |||
[[المسائل الفقهیة]] | |||
[[صراط مستقیم: اثبات امامت در پرتو آیات قرآن کریم]] | |||
[[رده:زندگینامه]] | [[رده:زندگینامه]] | ||
[[رده:مقالات جدید]] | [[رده:مقالات جدید]] | ||
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۷
| نام | رجایی موسوی، سید محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | سيد محمد رجائي |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 1400ش / 1443ق / 2021م |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE02512AUTHORCODE |
سید محمد رجایی موسوی (1310-1400ش)، فقیه و عالم شیعی، دانش‌آموخته حوزه علمیه نجف و از شاگردان آیت‌الله خویی است.
زندگینامه
سید محمد رجایی فرزند برومند آیت‌الله سید محمدباقر در سال ۱۳۱۰ش در اصفهان دیده به جهان گشود. پدرشان از شاگردان مبرّز میرزای نائینی و از علمای طراز اول اصفهان و وکیل تام‌الاختیار آیت‌الله آقا سید ابوالحسن اصفهانی بودند.
آیت‌الله سید محمد رجایی در ۱۰ سالگی به همراه والد ماجدش به زمان حیات آیت‌الله آقا ضیاء عراقی و آیت‌الله شیخ محمدحسین کمپانی به نجف اشرف مشرف شد. در دوران جوانی در حلقه خواص مرجع فقید شیعه آیت‌الله سید عبدالهادی شیرازی پیوست و از مقربین ایشان گردید.
ایشان از معدود شخصیت‌هایی بود که حدود ۳۰ سال با آیت‌الله سید عبدالهادی شیرازی حشر و نشر مداوم داشت و از ایشان اجازه‌ی اجتهاد دریافت نمود.
آیت‌الله رجایی پس از سال‌ها اقامت در نجف اشرف و درک محضر مرجع و فقیه عظیم‌الشان حضرت آیت‌الله آقا سید جمال گلپایگانی و استفاده از دروس بزرگان حوزه نظیر حضرات آیات عظام خویی و شیخ حسین حلی و ... و تدریس سطوح عالیه، به ایران بازگشت و در جوار کریمه اهل‌بیت حضرت فاطمه معصومه(س)، ساکن شد و به تدریس و تألیف پرداخت.
آیت‌الله رجایی بیش از نیم‌قرن با حضرات آیات عظام وحید خراسانی و سید تقی طباطبایی قمی و سید علی بهشتی و شیخ مرتضی بروجردی و میرزا علی آقای فلسفی و حاج رضا خلخالی و میرزا جواد تبریزی و دیگر استوانه‌های علمی حوزه، هم‌درسی و رفاقت داشته، اما درخواست خواص حوزه برای معرفی شدن به‌عنوان یکی از مراجع را نپذیرفت و از قبول پیشنهاد علمای اصفهان برای بازگشت به آن شهر و تصدی زعامت حوزه، نیز سر باز زد و تا پایان عمر به تدریس و تألیف کتب فقه و اصول و تربیت و تهذیب شاگردان پرداخت.
شاگردان
او، شاگردانی فاضل و فرهیخته از داخل و خارج از کشور به‌ویژه از لبنان، عراق، سوریه، کویت، بحرین، و از مناطق قطیف و احساء عربستان تربیت نمود و محققین مجاهدی همچون علامه سید جعفر مرتضی عاملی و علامه شیخ حسین فرج عمران و ده‌ها شخصیت علمی دیگر را پرورش داد.
وفات
ایشان در ششم مهر 1400 از دنیا رفت.
آثار
از جمله آثار علمیِ چاپ شده یا مخطوط ایشان می‌توان به دوره فقه استدلالی با عنوان المسائل الفقه ي ة (عربی)، دوره‌ی اصول با عنوان منهاج الاصول (عربی)، دوره‌ی تفسیر قرآن (عربی)، المنهج القو يم في اثبات الامامة من الذكر الحكيم (عربی و ترجمه‌شده به زبان‌های مختلف)، مجموعه‌های کلامی اعتقادی در موضوع پاسخ به شبهات، دفاع از امامت و ولایت اشاره کرد[۱].
پانویس
- ↑ پایگاه اینترنتی شفقنا
منابع مقاله
پایگاه اینترنتی شفقنا، به آدرس:
https://fa.shafaqna.com/news/1233229/