افضل‌الدین کرمانی، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
</div> | </div> | ||
'''افضل‌الدین کرمانى''' مورخ محلی، پزشک، بنیانگذار طب پیشگیری، نویسنده، شاعر برجسته کرمانی، و پس از تحصیلات علوم رایج زمانه به ویژه تاریخ وجغرافیا بعنوان منشى وارد دربارهاى پسران طغرل شاه سلجوقى به نامهاى بهرامشاه و ارسلان شاه و ترکانشاه شد | '''افضل‌الدین کرمانى''' مورخ محلی، پزشک، بنیانگذار طب پیشگیری، نویسنده، شاعر برجسته کرمانی، و پس از تحصیلات علوم رایج زمانه به ویژه تاریخ وجغرافیا بعنوان منشى وارد دربارهاى پسران طغرل شاه سلجوقى به نامهاى بهرامشاه و ارسلان شاه و ترکانشاه شد. | ||
== ولادت == | == ولادت == | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
مطالعه و ممارست در شعر فارسی و عربى از مشغولیت‌هاى افضل‌الدین کرمانى بوده است. | مطالعه و ممارست در شعر فارسی و عربى از مشغولیت‌هاى افضل‌الدین کرمانى بوده است. | ||
گویا افضل‌الدین کرمانى همسر و خانواده‌اى پرجمعیت داشته است چنانکه کثرت عیال و تقلب احوال را مانع از این دانسته است که جز کتاب ارزشمند عقد العلى هدیه‌اى بهتر را به خدمت ملک دینار | گویا افضل‌الدین کرمانى همسر و خانواده‌اى پرجمعیت داشته است چنانکه کثرت عیال و تقلب احوال را مانع از این دانسته است که جز کتاب ارزشمند عقد العلى هدیه‌اى بهتر را به خدمت ملک دینار غز نبرده است | ||
وى معاصر با ملک دینار غز و سپس کشمکش‌هاى حاکمان اتابک سعد بن زخلى (اتابک فارسی) و قطب‌الدین مبارز، امیر شبانکاره و سلطان محمد خوارزمشاه برای سلطه برکرمان بوده و آثار خود را همین گیرودارها تألیف نموده است. و در آخرین قسم از اقسام پنجگانه کتاب عقد العلى شرحى از احوال خود آورده است. افضل‌الدین پس از پایان دوره محیى‌الدین طغرلشاه (551-563 ه.ق) و شروع انقلابات وفتنه‌هاى کرمان و بابروز اختلاف میان پسران طغرلشاه یعنى بهرامشاه ارسلان شاه و ترکان شاه به سبب سابقه آشنایى با امرا و رزاو اشراف، چند سال به منشى گرى و دبیرى دردرگاه آن امیران پرداخت. اما به سبب بروز آشوبها، کرمان را ترک کرد وبرای پیوستن به درگاه ملک طغرلشاه بن موید آى ابه به خراسان رفت. وى درراه خراسان پنج سالى را درکوه بنان ماندومدتى نیزدر یزد متصدى امور بیمارستان یزد شد. اما با سامان گرفتن اوضاع درکرمان، گرچه طبابت و منشى گرى دردیوان اتابک یزد به وى پیشنهاد شد. به خدمت ملک دینار درکرمان رفت و کتاب عقد العلى للوقف الاعلى را در صفر 548 ه.ق به نام وى کرد | وى معاصر با ملک دینار غز و سپس کشمکش‌هاى حاکمان اتابک سعد بن زخلى (اتابک فارسی) و قطب‌الدین مبارز، امیر شبانکاره و سلطان محمد خوارزمشاه برای سلطه برکرمان بوده و آثار خود را همین گیرودارها تألیف نموده است. و در آخرین قسم از اقسام پنجگانه کتاب عقد العلى شرحى از احوال خود آورده است. افضل‌الدین پس از پایان دوره محیى‌الدین طغرلشاه (551-563 ه.ق) و شروع انقلابات وفتنه‌هاى کرمان و بابروز اختلاف میان پسران طغرلشاه یعنى بهرامشاه ارسلان شاه و ترکان شاه به سبب سابقه آشنایى با امرا و رزاو اشراف، چند سال به منشى گرى و دبیرى دردرگاه آن امیران پرداخت. اما به سبب بروز آشوبها، کرمان را ترک کرد وبرای پیوستن به درگاه ملک طغرلشاه بن موید آى ابه به خراسان رفت. وى درراه خراسان پنج سالى را درکوه بنان ماندومدتى نیزدر یزد متصدى امور بیمارستان یزد شد. اما با سامان گرفتن اوضاع درکرمان، گرچه طبابت و منشى گرى دردیوان اتابک یزد به وى پیشنهاد شد. به خدمت ملک دینار درکرمان رفت و کتاب عقد العلى للوقف الاعلى را در صفر 548 ه.ق به نام وى کرد. | ||
افضل‌الدین کرمانى را باید بعنوان یک مورخ محلى که به وقایع خارج از | افضل‌الدین کرمانى را باید بعنوان یک مورخ محلى که به وقایع خارج از زادگاه خود نیز توجه داشته است به شمار آورد. وى در شیوه‌اى نگارشى به شیوه [[رشید‌الدین فضل‌الله]] و دیگر نویسندگان عهد مغول رفته است. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۱۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۰۲
| نام | افضل‌الدین کرمانی، احمد بن حامد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | حامد |
| متولد | قرن 6 |
| محل تولد | کرمان |
| رحلت | 652 ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | عقد العلى للموقف الأعلى |
| کد مؤلف | AUTHORCODE04138AUTHORCODE |
افضل‌الدین کرمانى مورخ محلی، پزشک، بنیانگذار طب پیشگیری، نویسنده، شاعر برجسته کرمانی، و پس از تحصیلات علوم رایج زمانه به ویژه تاریخ وجغرافیا بعنوان منشى وارد دربارهاى پسران طغرل شاه سلجوقى به نامهاى بهرامشاه و ارسلان شاه و ترکانشاه شد.
ولادت
نام پدر افضل‌الدین کرمانى حامد بوده است. وى در اوایل قرن ششم به دنیا آمده است.
کودکى افضل‌الدین کرمانى معاصر با اواخر عهد بنى قاورد (اتابکان کرمان) و اوایل سلطه‌ى غزان بر کرمان بود.
افضل‌الدین کرمانى افشاء، در علوم ادبى و علوم عقلى، تاریخ، جغرافیا. زبان و شعر عربى مهارت داشت.
پایان دولت بنى قاصد و حمله غزان به رهبرى ملک دینار به کرمان مهمترین واقعه روزگار جوانى افضل‌الدین کرمانى بود.
مطالعه و ممارست در شعر فارسی و عربى از مشغولیت‌هاى افضل‌الدین کرمانى بوده است.
گویا افضل‌الدین کرمانى همسر و خانواده‌اى پرجمعیت داشته است چنانکه کثرت عیال و تقلب احوال را مانع از این دانسته است که جز کتاب ارزشمند عقد العلى هدیه‌اى بهتر را به خدمت ملک دینار غز نبرده است
وى معاصر با ملک دینار غز و سپس کشمکش‌هاى حاکمان اتابک سعد بن زخلى (اتابک فارسی) و قطب‌الدین مبارز، امیر شبانکاره و سلطان محمد خوارزمشاه برای سلطه برکرمان بوده و آثار خود را همین گیرودارها تألیف نموده است. و در آخرین قسم از اقسام پنجگانه کتاب عقد العلى شرحى از احوال خود آورده است. افضل‌الدین پس از پایان دوره محیى‌الدین طغرلشاه (551-563 ه.ق) و شروع انقلابات وفتنه‌هاى کرمان و بابروز اختلاف میان پسران طغرلشاه یعنى بهرامشاه ارسلان شاه و ترکان شاه به سبب سابقه آشنایى با امرا و رزاو اشراف، چند سال به منشى گرى و دبیرى دردرگاه آن امیران پرداخت. اما به سبب بروز آشوبها، کرمان را ترک کرد وبرای پیوستن به درگاه ملک طغرلشاه بن موید آى ابه به خراسان رفت. وى درراه خراسان پنج سالى را درکوه بنان ماندومدتى نیزدر یزد متصدى امور بیمارستان یزد شد. اما با سامان گرفتن اوضاع درکرمان، گرچه طبابت و منشى گرى دردیوان اتابک یزد به وى پیشنهاد شد. به خدمت ملک دینار درکرمان رفت و کتاب عقد العلى للوقف الاعلى را در صفر 548 ه.ق به نام وى کرد.
افضل‌الدین کرمانى را باید بعنوان یک مورخ محلى که به وقایع خارج از زادگاه خود نیز توجه داشته است به شمار آورد. وى در شیوه‌اى نگارشى به شیوه رشید‌الدین فضل‌الله و دیگر نویسندگان عهد مغول رفته است.
آثار
- المضاف الى بدایع الازمان فی وقایع کرمان که در واقع تکمله‌ای است بر کتاب بدایع الازمان. نسخه‌ای از این رساله که در ۷۶۳ ق / ۱۳۶۲ م کتابت شده، در مجموعه‌ای خطی در کتابخانۀ واتیکان موجود است. این رساله به کوشش عباس اقبال آشتیانی، به کمک محمد هاشمی کرمانی به چاپ رسیده است.
- بدایع الازمان فی وقایع کرمان در تاریخ عمومی کرمان، به‌‌ویژه سلجوقیان کرمان بوده است؛
- عقد العلى للموقف الاعلى رساله‌ای در پند و اندرز و آداب سیاست و ملک‌‌داری و بخشی از تاریخ کرمان که آن را به نام ملک دینار غز نوشته، و در صفر ۵۸۴ نگارش آن را به پایان رسانده است؛[۱]