الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
[[پرونده:NUR14798.jpg|بندانگشتی|شهریار، سید محمدحسین|175px]] | [[پرونده:NUR14798.jpg|بندانگشتی|شهریار، سید محمدحسین|175px]] | ||
'''سید محمدحسین بهجت تبریزی''' (1285- 1367ش) متخلص به شهریار، شاعر ایران اهل آذربایجان بود که به زبان‌های فارسی و ترکی، شعر می‌سرود. مهمترین اثر او، منظومه «حیدربابایه سلام» می‌باشد. وی در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی تبحر داشت اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزلهای معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. | '''سید محمدحسین بهجت تبریزی''' (1285- 1367ش)، متخلص به شهریار، شاعر ایران اهل آذربایجان بود که به زبان‌های فارسی و ترکی، شعر می‌سرود. مهمترین اثر او، منظومه «حیدربابایه سلام» می‌باشد. وی در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی تبحر داشت اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزلهای معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. | ||
شهریار شاعری است یکه‌تاز در میدان توحید و وادی عرفان که عمق اعتقادات او را در اشعاری همچون صدای خدا، قیام محمد، مناجات، علی و شب، علی ای همای رحمت، شریح قاضی، کاروان کربلا، هدیه عید غدیر، اسلام و خدمت اجتماع، جهاد و... می‌توان دریافت. | شهریار شاعری است یکه‌تاز در میدان توحید و وادی عرفان که عمق اعتقادات او را در اشعاری همچون صدای خدا، قیام محمد، مناجات، علی و شب، علی ای همای رحمت، شریح قاضی، کاروان کربلا، هدیه عید غدیر، اسلام و خدمت اجتماع، جهاد و... می‌توان دریافت. | ||
نسخهٔ ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۴۱
سید محمدحسین بهجت تبریزی (1285- 1367ش)، متخلص به شهریار، شاعر ایران اهل آذربایجان بود که به زبان‌های فارسی و ترکی، شعر می‌سرود. مهمترین اثر او، منظومه «حیدربابایه سلام» می‌باشد. وی در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی تبحر داشت اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزلهای معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد.
شهریار شاعری است یکه‌تاز در میدان توحید و وادی عرفان که عمق اعتقادات او را در اشعاری همچون صدای خدا، قیام محمد، مناجات، علی و شب، علی ای همای رحمت، شریح قاضی، کاروان کربلا، هدیه عید غدیر، اسلام و خدمت اجتماع، جهاد و... می‌توان دریافت.
لطف سخن شهریار، به چیرگی بی‌نظیر او در سرودن شعر به دو زبان «دری و آذری» بود و این نکته او را در میان اقران و شاعران معاصر ایران، ممتاز کرده بود.
حمدحسین شهریار در نهم مرداد 1367ش به بیمارستان مهر تهران منتقل شد و در سحرگاه 27 شهریور 1367ش، چشم از جهان فروبست. جنازه‌اش روز 28 شهریورماه، در میان انبوه جمعیت به تبریز منتقل و در مقبرةالشعراء تبریز به خاک سپرده شد.
27 شهریور روز درگذشت شهریار، «روز شعر و ادب فارسی» نامگذاری شده است.