موسوی خلخالی، سید مرتضی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها == [[' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}} [[') |
جز (جایگزینی متن - 'شيخ مرتضى انصارى' به 'انصاری، مرتضی بن محمدامین') |
||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
«آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى» از علما و فقهاى عظام عصر خود، در دارالارشاد اردبيل، به سال 1247ق1210/ش در (كلور) خلخال متولد شد. | «آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى» از علما و فقهاى عظام عصر خود، در دارالارشاد اردبيل، به سال 1247ق1210/ش در (كلور) خلخال متولد شد. | ||
وى مقدمات و بخشى از علوم حوزوى را از علما و روحانيون خلخال و حوزه علميه قزوين فرا گرفت. در سال 1276ق رهسپار حوزه علميه نجف اشرف گرديد و به تربيت از محضر بزرگان علمى ديار نور همچون آيات عظام شيخ مرتضى | وى مقدمات و بخشى از علوم حوزوى را از علما و روحانيون خلخال و حوزه علميه قزوين فرا گرفت. در سال 1276ق رهسپار حوزه علميه نجف اشرف گرديد و به تربيت از محضر بزرگان علمى ديار نور همچون آيات عظام [[شيخ مرتضى انصارى|انصاری، مرتضی بن محمدامین]]، سيّد حسين كوه كمرى، شيخ على خليلى طهرانى و ديگران بهره برد و به مقام اجتهاد نايل آمد. | ||
ايشان درسال 1291 و 1292ق به زادگاه خود بازگشت و پس از اندك مدتى، با تقاضاى بزرگان علمى و انديشمندان منطقه، در اردبيل اقامت گزيد. با حضور ايشان در اردبيل، حوزه علميه رونق گرفت و دانشوران از مناطق مختلف قفقاز و آذربايجان به اردبيل سرازير شدند و محضر ايشان را مغتنم شمردند. | ايشان درسال 1291 و 1292ق به زادگاه خود بازگشت و پس از اندك مدتى، با تقاضاى بزرگان علمى و انديشمندان منطقه، در اردبيل اقامت گزيد. با حضور ايشان در اردبيل، حوزه علميه رونق گرفت و دانشوران از مناطق مختلف قفقاز و آذربايجان به اردبيل سرازير شدند و محضر ايشان را مغتنم شمردند. | ||
نسخهٔ ۴ نوامبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۰:۱۰
| نام | موسوی خلخالی، مرتضی |
|---|---|
| نام های دیگر | آیت الله موسوی خلخالی
خلخالی، مرتضی |
| نام پدر | |
| متولد | 1284 هـ.ش |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مولف | AUTHORCODE4633AUTHORCODE |
معرفى اجمالى
«آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى» از علما و فقهاى عظام عصر خود، در دارالارشاد اردبيل، به سال 1247ق1210/ش در (كلور) خلخال متولد شد.
وى مقدمات و بخشى از علوم حوزوى را از علما و روحانيون خلخال و حوزه علميه قزوين فرا گرفت. در سال 1276ق رهسپار حوزه علميه نجف اشرف گرديد و به تربيت از محضر بزرگان علمى ديار نور همچون آيات عظام انصاری، مرتضی بن محمدامین، سيّد حسين كوه كمرى، شيخ على خليلى طهرانى و ديگران بهره برد و به مقام اجتهاد نايل آمد.
ايشان درسال 1291 و 1292ق به زادگاه خود بازگشت و پس از اندك مدتى، با تقاضاى بزرگان علمى و انديشمندان منطقه، در اردبيل اقامت گزيد. با حضور ايشان در اردبيل، حوزه علميه رونق گرفت و دانشوران از مناطق مختلف قفقاز و آذربايجان به اردبيل سرازير شدند و محضر ايشان را مغتنم شمردند.
حوزه درسى آن بزرگوار، از گرمى خاصى برخوردار شد و شاگردانى كه بعدها خود از علما اعلام و مراجع به شمار آمدند، در محضرش تربيت يافتند. سيّد علاوه بر عظمت علمى، از مقام رفيع معنوى نيز برخوردار و به بروز كرامات، اشتهار داشت. در قداست، تقوى، زهد و پرهيز از زخارف دنيا، ضرب المثل و در درايت، حلم و بردبارى، سرآمد همگان بود.
از ايشان آثار علمى چندى مشتمل بر مباحث فقهى صلاه، غصب، رضا، نكاح و محرمات نكاح و مجموعه‌اى از مسايل متفرقه در فقه و همچنين يك دوره كامل مباحث علم اصول به سبك كتاب مشهور ( قوانين) و نيز كتابى در علم رجال و حواشى و نظرات علمى بر كتاب (الفوائد الرجاليه) استاد خود شيخ على طهرانى بر جاى مانده است.
وفات آن بزرگوار در سال 1317ق1278/ش اتفاق افتاد و در كنار بناى قديمى مسجد جمعه اردبيل به خاك سپرده شد.
منابع
پايگاه اطلاع‌رسانى: http://www.persiacities.com، شنبه، 30 مهرماه 1390ش.
وابسته‌ها
قاعدة لاضر و لاضرار ( عراقی، ضیاء الدین ) / نوع اثر: کتاب / نقش: مقرر