شاه‌ارزانی، محمداکبر: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانويس) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
</div> | </div> | ||
'''محمداكبر ارزانى بن | '''محمداكبر ارزانى بن حاجی محمد مقيم دهلوى'''، معروف به شاه محمد ارزانى دهلوی، از مشاهير حكما و اطباى قرن يازدهم و دوازدهم هجرى مى‌باشد. | ||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
نسخهٔ ۱۵ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۰۲
| نام | شاه ارزانی، محمد اکبر بن محمد |
|---|---|
| نامهای دیگر | ارزانی، محمد اکبر
اکبر شاه ارزانی قادری شیرازی، محمد اکبر بن میر مقیم |
| نام پدر | میرحاجی محمد مقیم |
| متولد | قرن يازدهم |
| محل تولد | |
| رحلت | |
| اساتید | |
| برخی آثار | مفرح القلوب |
| کد مؤلف | AUTHORCODE03084AUTHORCODE |
محمداكبر ارزانى بن حاجی محمد مقيم دهلوى، معروف به شاه محمد ارزانى دهلوی، از مشاهير حكما و اطباى قرن يازدهم و دوازدهم هجرى مى‌باشد.
معرفی اجمالی
با غور عميق در متون علوم فلسفى و طبيعى قدماء و تفحص دقيق در كتب طبى ايشان و تجربه سال‌هاى متمادى طبابت تجربى و تجربه علمى، صاحب پشتوانه‌اى كامل و به‌يادماندنى در آموزه‌هاى حكيمان و طبيبان گذشته است كه در دوره‌اى كتب خواندنى اين تعاليم ارزشمند را براى آيندگان به يادگار گذاشته است.
بنابر آنچه پرفسور حكيم نير واسطى در كتاب «تاريخ روابط پزشکى ايران و پاکستان» نوشته وى از جمله پزشکانى است كه در زمان پادشاهى اورنگ زيب، شيراز را به قصد هند و همكارى با دربار پادشاه فرهنگ‌پرور ذكرشده ترك نمود[۱]
بااين‌حال، از زواياى پنهان و ناپيداى زندگى اين مرد بزرگ و عالم و طبيب زبردست چيزى در دست نمى‌باشد، اما آنچه مهم است آثار گران‌قدرى است كه در طب سنتى از خود به يادگار گذاشته است و جايگاه رفيعى را به خود اختصاص داده است؛ به‌گونه‌اى كه تحقيقات علمى و تجربيات عملى او توانسته است بزرگانى چون حكيم مير محمدحسين عقيلى خراسانى صاحب «خلاصة الحكمة» و «مخزن الادوية» را تحت تأثير قرار دهد تا آنجا كه اين عالم جليل القدر در تأليفات خود مكرر از حكيم ارزانى و نظرات طبى او نام برده و خواننده را مشتاق مطالعه آثار او مى‌كند.
آثار
- تلخيص طب النبى(ع) (طب النبى نگاشته سيوطى است كه حكيم ارزانى آن را خلاصه نموده است)؛
- طب اكبرى يا طب الاكبر؛
- تعاريف الامراض (حدود الامراض)؛
- ميزان الطب (تأليف در سال 1113ق)؛
- مفرح القلوب؛
- مجربات اكبرى؛
- مجربات هندیه؛
- قرابادين قادرى (آن را در سال 1126ق، تأليف كرده و به نام مرادش، عبدالقادر گيلانى ناميده است و ظاهراً آخرين تأليف طبى او بوده است).
پانويس
- ↑ تاريخ روابط پزشکى ايران و پاکستان، ص 643
منابع مقاله
تاريخ روابط پزشکى ايران و پاکستان