الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="boxTitle"><big>'''[[سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه]]'''</big></div> | <div class="boxTitle"><big>'''[[سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه]]'''</big></div> | ||
[[پرونده: | [[پرونده:NUR12314J1.jpg|بندانگشتی|سنت عزاداری و منقبت خوانی در تاریخ شیعه امامیه|175px]] | ||
'''سنت عزادارى و منقبت‌خوانى در تاريخ شيعه اماميه'''، كتابى است مشتمل بر دو مقاله فارسى كه توسط مؤسسه شيعه‌شناسى با مقدمه [[تقی‌زاده داوری، محمود|محمود تقى‌زاده داورى]] منتشر شده است: مقاله اول كه توسط دكتر [[آیینه‌وند، صادق|صادق آئينه‌وند]] براى مؤسسه شيعه‌شناسى ارسال شده، در واقع جزوه تحقيقى دوره دكترى دكتر حسين پوراحمدى مى‌باشد كه براى استاد ارجمندشان تهيه شده است. مقاله دوم نيز بخشى از كتاب «پويايى فرهنگ و تمدن اسلام و ايران»، نوشته دكتر [[ولایتی، علی‌اکبر|على‌اكبر ولايتى]] است. | '''سنت عزادارى و منقبت‌خوانى در تاريخ شيعه اماميه'''، كتابى است مشتمل بر دو مقاله فارسى كه توسط مؤسسه شيعه‌شناسى با مقدمه [[تقی‌زاده داوری، محمود|محمود تقى‌زاده داورى]] منتشر شده است: مقاله اول كه توسط دكتر [[آیینه‌وند، صادق|صادق آئينه‌وند]] براى مؤسسه شيعه‌شناسى ارسال شده، در واقع جزوه تحقيقى دوره دكترى دكتر حسين پوراحمدى مى‌باشد كه براى استاد ارجمندشان تهيه شده است. مقاله دوم نيز بخشى از كتاب «پويايى فرهنگ و تمدن اسلام و ايران»، نوشته دكتر [[ولایتی، علی‌اکبر|على‌اكبر ولايتى]] است. | ||
نسخهٔ ۲۱ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۲۸
سنت عزادارى و منقبت‌خوانى در تاريخ شيعه اماميه، كتابى است مشتمل بر دو مقاله فارسى كه توسط مؤسسه شيعه‌شناسى با مقدمه محمود تقى‌زاده داورى منتشر شده است: مقاله اول كه توسط دكتر صادق آئينه‌وند براى مؤسسه شيعه‌شناسى ارسال شده، در واقع جزوه تحقيقى دوره دكترى دكتر حسين پوراحمدى مى‌باشد كه براى استاد ارجمندشان تهيه شده است. مقاله دوم نيز بخشى از كتاب «پويايى فرهنگ و تمدن اسلام و ايران»، نوشته دكتر على‌اكبر ولايتى است.
«شيعه اماميه و عزادارى امام حسين(ع) از آغاز تا عصر صفوى»، عنوان مقاله اول كتاب است. نویسنده در ابتداى مقدمه درباره مقاله‌اش چنين مى‌نويسد: «شيعه اماميه از ابتدا داراى مراسم و مواسمى بوده كه سرچشمه آنها به عصر پيامبر(ص) و امام معصوم(ع) برمى‌گردد. آنان پيروان خود را به بزرگداشت اين آيين‌ها و سنت‌ها تشويق و ترغيب مى‌نمودند. اين سنت‌ها تحت تأثير شرايط گوناگون، به‌ويژه حكومت‌ها و آداب و رسوم بومى، در طول تاريخ دچار دگرگونى شده‌اند. اين نوشتار به بررسى مراسم عزادارى و تاريخچه آن نزد مسلمانان مى‌پردازد.
نویسنده ابتدا به عزادارى در سيره رسول‌الله(ص) و گريه آن حضرت در مرگ فرزندش ابراهيم، گريه بر قبر مادرشان و نيز گريه بر مرگ فاطمه بنت اسد اشاره كرده است. ذكر داستان عزادارى بر حمزه سيدالشهداء و پس از آن عزادارى بر امام حسين(ع) از ديگر مراسمى است كه در منابع آمده است. نویسنده در ادامه به نقد گزارش‌هاى طبرى و ابن اثير در نارضايتى يزيد از فاجعه كربلا و شهادت امام حسين(ع) پرداخته و چنين احتمال داده كه چنين رفتارى براى كاهش نفرت مسلمانان از دستگاه حكومتى امويان جعل شده باشند، به‌ويژه آنكه رواياتى نيز نقل شده است كه يزيد سعى در توجيه عمل قتل امام حسين(ع) و يارانش داشته است.