بهاری همدانی، محمد بن محمد

بهاری همدانی، محمد بن محمد

نام	بهاری همدانی، محمد بن محمد
نام‎های دیگر	بهاری، محمد بن محمد آیت‌الله شيخ محمد بهارى
نام پدر	ميرزا محمد بهارى
متولد	1265ق
محل تولد	شهر بهار از توابع همدان
رحلت	1286 ش یا 1325 ق یا 1907 م
اساتید	آيت‌الله حاج ميرزا محمود بروجردى ملا حسینقلى همدانى ملاّ حسینقلى شوندى درجزينى همدانى
برخی آثار	رسایل بهاری همدانی تذکرة المتقین في آداب السلوک و تزکیة النفس تذكرة المتقین
کد مؤلف	AUTHORCODE02506AUTHORCODE

برای دیگر کاربردها، بهاری همدانی (ابهام زدایی) را ببینید.

محمد بهارى (1265- 1325ق)، فقیه، مجتهد، عارف، از عالمان قرن چهاردهم هجری، از شاگردان وارسته ملا حسینقلی همدانی

ولادت

در خانواده‌اى اصيل و مذهبى چشم به جهان گشود. او فرزند ميرزا محمد بهارى، از ستارگان تابناك آسمان علم و عرفان است. بهارى در سال 1265ق در شهر بهار از توابع همدان متولد شد.

تحصیلات

وى همراه حاج شيخ محمدباقر بهارى به مكتب‌خانه ملاّ عباس على در بهار رفته و خواندن و نوشتن را آموخت و قرائت قرآن و احكام شرعى را فراگرفت. او علاقه زيادى به آموختن علم داشت. وى در نوجوانى دروس حوزوى را نزد ملاّ جعفر بهارى فراگرفت.

ملا جعفر گذشته از اين كه از مدارج علمى بالايى برخوردار بود، زاهدى با تقوا نيز بود. ضميرِ پاک، قلب مطمئن و آرامش خاطر، از ويژگى‌هاى اخلاقى وى بود. گويا شكل‌گيرى پايه‌هاى اوليه علمى عرفانى ايشان در كلاس درس ملا جعفر بوده است.

سفر به بروجرد

وى پس از اتمام تحصيلات مقدماتى در همدان، براى ادامه تحصيل به بروجرد عزيمت كرده و در درس آيت‌الله حاج ميرزا محمود بروجردى، پدر آيت‌الله آقا حسين بروجردى شركت نمود. او پس از اخذ درجه اجتهاد در 32 سالگى، به زادگاه خود ب‍‌ازگشت.

وى مدت كوتاهى در بهار به ارشاد مردم پرداخت و در دوران جوانى، همراه پدر به زيارت اماكن مقدّس در عراق رفت.

مهاجرت به نجف اشرف

وى در سال 1297ق براى ادامه تحصيلات وارد حوزه علميه نجف اشرف گرديد. وى در نجف از ملازمان درس آخوند ملا حسینقلى همدانى و از شاگردان ممتاز او بود.

آخوند همدانى درباره‌اش فرمود: «حاج شيخ محمد بهارى، حكيم اصحاب من است». بهارى در درس آخوند ملاّ حسینقلى شوندى درجزينى همدانى نيز شركت كرده و تا زمان وفات آن مرد بزرگ، از محضر پر فيضش بهره‌مند گرديد.

شاگردان شيخ محمد بهارى در حوزه علميه نجف، ضمن تحصيل علوم دينى، به تدريس نيز مشغول بودند. عارف فرزانه، شيخ لطيف بهارى (فرزند ملاّ درويش) از شاگردان او بود.

وفات

وى در نجف مريض شد و به سفارش پزشکان، به ایران بازگشته و عازم مشهد شد. او مدتى بعد، قصد بازگشت به نجف اشرف كرد اما شدّت يافتن بيمارى، او را از اين تصميم منصرف ساخته و وى ناچار به زادگاهش، بهار بر بازگشت و در نهم ماه مبارک رمضان 1325ق بدرود حيات گفت و پيكر پاکش در بهشت شهداى شهر بهار، به خاک سپرده شد.

آثار

آثار علمى ايشان منحصر به مكاتباتى است كه براى شاگردان خود نگاشته است. تعدادى از اين مكاتبات ارزشمند در كتاب «تذكرة المتقين» به گرد آمده است. شيخ آقا بزرگ تهرانى در «الذريعة الى تصانيف الشيعة»، از كتاب «منشآت» بهارى ياد مى‌كند. كتاب ديگرى به نام «كتاب القضاء» را نيز به وى نسبت مى‌دهند.

منابع مقاله

ر.ک.دانشنامه اسلامی

وابسته‌ها

رسایل بهاری همدانی

تذکرة المتقین في آداب السلوک و تزکیة النفس

تذكرة المتقین