ابن غنام، حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - '<references />' به '<references/>') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
خود وى از کتاب ديگرش به نام «رفع الملام عن الائمة الاعلام» ياد كرده است كه اثرى از آن برجاى نيست.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2676 فاتحی نژاد، عنایت‌الله، ج4، ص366]</ref>. | خود وى از کتاب ديگرش به نام «رفع الملام عن الائمة الاعلام» ياد كرده است كه اثرى از آن برجاى نيست.<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2676 فاتحی نژاد، عنایت‌الله، ج4، ص366]</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references/> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
نسخهٔ ۲ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۶
| نام | ابن غنام، حسین |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | ابوبکر |
| متولد | |
| محل تولد | احساء |
| رحلت | 1225 ق یا 1811 م |
| اساتید | محمد بن عبدالوهاب |
| برخی آثار | تاریخ نجد (ابن غنام)
روضة الأفکار و الأفهام لمرتاد حال الإمام و تعداد غزوات ذوی الإسلام |
| کد مؤلف | AUTHORCODE06354AUTHORCODE |
ابن غَنّام، حسین بن ابى‌بكر بن غنام (د ذیحجه ۱۲۲۵/ ژانویه ۱۸۱۱م)،، مورخ، فقيه، اديب و از مشايخ وهابى بود.
ولادت
وى در مبرّر از نواحى احساء متولد شد. دوران كودكى و نوجوانى را در آن‌جا سپرى كرد و مقدمات علوم را نزد علماى آن‌جا فراگرفت،
تحصیلات
سپس برای ادامه تحصيل راهى دِرعيّه، نخستين پايتخت آل سعود شد و در زمره شاگردان و مريدان محمد بن عبدالوهاب، مؤسس وهابيت درآمد. پس از آن به تدريس زبان عربى و كلام پرداخت و كسانى چون سليمان و عبدالرحمان نوادگان محمد ابن عبدالوهاب و همچنين احمد بن ناصر بن معمر نزد او درس خواندند.
وفات
وى در درعيه درگذشت.
مروج وهابیت
ابن غنام در دانش‌هاى گوناگون و نيز در نظم و نثر دستى توانا داشت. او نخستين وقايع‌نگار وهابى و از مروجان و مدافعان عمده این فرقه در دوران نوپايى آن به شمار مى‌رود. آثار متعدد او در ترویج و توسعه افكار و تعليمات محمد بن عبدالوهاب نقش بسزايى داشت. او در نوشته‌هایش خود را یک وهابى مؤمن نشان داد و مخالفينش را كافر و دشمن خدا خواند.
آثار
- تاريخ نجد
- العقد الثمین في شرح احاديث اصول‌الدين
خود وى از کتاب ديگرش به نام «رفع الملام عن الائمة الاعلام» ياد كرده است كه اثرى از آن برجاى نيست.[۱].
پانویس
منابع مقاله
منابع مقاله
دايرة المعارف اسلامى، ج4، ص366.