نزهة القلوب في تفسير غريب القرآن العزيز: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سجستانی، محمد بن عزیز]] (نويسنده)

آنچه باعث اهميت اثر حاضر شده، آن است كه نويسنده، كتابى جز آن ننوشته و اين كتاب، ثمره حيات علمى اوست<ref>عبدالله‌پور، عباس، ص 238</ref>

دو مقدمه از محقق و نويسنده آغازگر كتاب مى‌باشد.

نويسنده، كتابش را بر پايه حروف تهجى يا ترتيب الفبايى سامان داده است (بدون رعايت ريشه واژگان) و كلمات قرآن را با زوائدش مرتب ساخته است (مثلاًكلمه «أقاموا» را در الف مفتوح آورده است نه در ضمن حرف «قاف»). البته با توجه به اين نكته كه مؤلفان پيش از وى، آثار خود را به ترتيب سوره‌ها و آيه‌ها تنظيم كرده‌اند، شيوه او تازه و نو تلقى مى‌شود<ref>عبدالله‌پور، عباس، ص 239</ref>

منابع و مصادرى كه نويسنده از آن‌ها بهره برده و در تأليف خود در كار كرده است، از اين قرارند:

#[[تأويل مشكل القرآن]]: نويسنده پيشين.

در مقدمه محقق، در ابتدا شرح حال تقريبا مفصلى از نويسنده ارائه و سپس به جايگاه و اهميت كتاب و اقدامات صورت گرفته توسط محقق، اشاره شده است<ref>مقدمه محقق، ص 9 - 48</ref>

#مقابله اقوال نويسنده با مصادرى كه از آن‌ها نقل كرده و ذكر آن‌ها در حواشى كتاب و..<ref>همان، ص 43</ref>

در مقدمه مختصر نويسنده كه از چند خط تجاوز نمى‌كند، به شيوه كار وى و چينش كلمات بر اساس حروف الفبا، اشاره شده است<ref>مقدمه نويسنده، ص 57</ref>

نويسنده، كتاب خود را با باب همزه مفتوحه، سپس مضمومه و سپس مكسوره، بر پايه حركات، آغاز و سپس به باب «الباء» مفتوحه، مضمومه و مكسوره پرداخته و همين شيوه را تا حرف آخر، رعايت كرده است.

از جمله كلماتى كه نويسنده به تشريح و تبيين آن‌ها پرداخته، عبارتند از: إياك، الم، أ أنذرتهم، أليم، ألا، أندادا، بسم الله، بِكر، بطانة من دونكم، تلقى آدم من ربه كلمات، توّاب، تلبسوا، ثلاث، ثبات، ثعبان، ثمر، جهرة، جنفا، الجاهلين، الجار ذي القربى، حنيف، حج البيت، حبطت أعمالهم، حصورا، ختم الله على قلوبهم، خالدون، خاشعين، دابة، دأب آل فرعون، درجات عند الله، الدرك الأسفل و...

نويسنده در تفسير واژه‌هاى ديرياب، از شواهد قرآنى بسيار بهره گرفته (تفسير قرآن به قرآن) و در تبيين برخى از واژگان و تفسير شمارى از آيات، به حديث شريف استشهاد كرده است (تفسير بالمأثور) و هرگاه در قرآن و حديث تفسيرى نيافته، به گفتارى از صحابه روى كرده و آنگاه كه در قرآن و حديث و گفتار صحابه نيز بيانى نرسيده باشد، از گفتار تابعان گواه خواسته و در صورت فقدان آن نيز، از شعر عرب مدد جسته است و اگر از بر نمودن معانى واژگان قرآن و حديث و گفتار صحابه و تابعان و شعر عرب درمانده، اقوال ائمه لغت و ادب در قرن دوم و سوم هجرى را به كار گرفته است<ref>عبدالله‌پور، عباس، ص 238</ref>