ابن حنبل، احمد بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> '''' به '</div> '''') |
جز (جایگزینی متن - 'وي' به 'وی') |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
احمد در 14 سالگى به مكتب‌خانه مى‌رفت و در همان سن نوجوانى در محضر بزرگان حاضر مى‌شد. | احمد در 14 سالگى به مكتب‌خانه مى‌رفت و در همان سن نوجوانى در محضر بزرگان حاضر مى‌شد. | ||
او به كوفه و بصره نيز سفرهايى داشت و از علماى حديث آن شهرها نيز استفاده كرد. احمد پنج بار حج انجام داد كه سه سفر آن با پاى پياده بود. در اين سفرها نيز از افراد معتبر حديث مى‌شنيد. احمد خيلى زود به مرحله‌اى رسيد كه خود مى‌توانست فقه و حديث را تدريس كند، با اين حال گفته‌اند كه او تا پيش از 40 سالگى فتوا نمى‌داد. او شاگردان و | او به كوفه و بصره نيز سفرهايى داشت و از علماى حديث آن شهرها نيز استفاده كرد. احمد پنج بار حج انجام داد كه سه سفر آن با پاى پياده بود. در اين سفرها نيز از افراد معتبر حديث مى‌شنيد. احمد خيلى زود به مرحله‌اى رسيد كه خود مى‌توانست فقه و حديث را تدريس كند، با اين حال گفته‌اند كه او تا پيش از 40 سالگى فتوا نمى‌داد. او شاگردان و راویان بسيارى داشت و راویان حديث بعد از او، كه درس او را درك كردند، در انتقال احاديث از تلاش‌هاى او در زمينه انتقال حديث استفاده كرده‌اند. | ||
يكى از حوادث مهم در زندگى او، واقعه محنه است كه حتى باعث شده است كه ستايشگران او به اغراق روى بياورند. در واقعه محنه، مأمون در سال 218ق نامه‌اى به شرطه بغداد نوشت كه از قاضيان و محدثان بغداد در مساله «خلق قرآن» سوال كند و آنان را تهديد كند كه اگر به خلق قرآن شهادت ندهند، كشته مى‌شوند. به همين علت، همه آنان اين مسأله را پذيرفتند. در جلسه‌اى كه احمد بن حنبل حضور داشت او اين شهادت را نداد و فقط گفت كه قرآن كلام الله است و عده‌اى ديگر نيز او را تأييد كردند. شرطه بغداد ماجرا را براى مأمون گزارش داد و مأمون در نامه‌اى آن‌ها را به جهل و نادانى متصف كرد و گفت اگر از سخن خود بازنگشتند، آن‌ها را به نزد او بفرستيد. در نهايت همه جز احمد بن حنبل و محمد بن نوح به خلق قرآن شهادت دادند و اين دو زندانى شده و سپس به اقامتگاه خليفه در طرسوس فرستاده شدند. محمد بن نوح در بازگشت به بغداد و در حالى‌كه در بند بود، درگذشت و فقط احمد به بغداد بازگشت و تا زمان معتصم در حبس ماند. در آن دوره به محضر خليفه فراخوانده شد و با آن‌كه تهديد به تازيانه شده بود، با شجاعت و مقاومت تحسين‌آميزى با عقيده خلق قرآن مبارزه كرد. همين عمل او در ميان عامه مردم از او يك قهرمان ساخت. او در نهايت محكوم به ضربات تازيانه شد. او در مجموع 28 ماه در بند بود. معتصم پس از مشاهده سرسختى او، از زندان آزادش كرد ولى تدريس و حديث گفتن علنى را براى او ممنوع ساخت. | يكى از حوادث مهم در زندگى او، واقعه محنه است كه حتى باعث شده است كه ستايشگران او به اغراق روى بياورند. در واقعه محنه، مأمون در سال 218ق نامه‌اى به شرطه بغداد نوشت كه از قاضيان و محدثان بغداد در مساله «خلق قرآن» سوال كند و آنان را تهديد كند كه اگر به خلق قرآن شهادت ندهند، كشته مى‌شوند. به همين علت، همه آنان اين مسأله را پذيرفتند. در جلسه‌اى كه احمد بن حنبل حضور داشت او اين شهادت را نداد و فقط گفت كه قرآن كلام الله است و عده‌اى ديگر نيز او را تأييد كردند. شرطه بغداد ماجرا را براى مأمون گزارش داد و مأمون در نامه‌اى آن‌ها را به جهل و نادانى متصف كرد و گفت اگر از سخن خود بازنگشتند، آن‌ها را به نزد او بفرستيد. در نهايت همه جز احمد بن حنبل و محمد بن نوح به خلق قرآن شهادت دادند و اين دو زندانى شده و سپس به اقامتگاه خليفه در طرسوس فرستاده شدند. محمد بن نوح در بازگشت به بغداد و در حالى‌كه در بند بود، درگذشت و فقط احمد به بغداد بازگشت و تا زمان معتصم در حبس ماند. در آن دوره به محضر خليفه فراخوانده شد و با آن‌كه تهديد به تازيانه شده بود، با شجاعت و مقاومت تحسين‌آميزى با عقيده خلق قرآن مبارزه كرد. همين عمل او در ميان عامه مردم از او يك قهرمان ساخت. او در نهايت محكوم به ضربات تازيانه شد. او در مجموع 28 ماه در بند بود. معتصم پس از مشاهده سرسختى او، از زندان آزادش كرد ولى تدريس و حديث گفتن علنى را براى او ممنوع ساخت. | ||
وى در علم حديث و علوم وابسته به آن، جايگاه بلندى داشت. مطالعه «مسند» و ديگر آثار او مى‌تواند جايگاهش را نشان دهد. وى در رجال حديث و شناخت | وى در علم حديث و علوم وابسته به آن، جايگاه بلندى داشت. مطالعه «مسند» و ديگر آثار او مى‌تواند جايگاهش را نشان دهد. وى در رجال حديث و شناخت راویان و همچنين علل حديث، آگاه بود و نظريات او در علم رجال مورد توجه علماى پس از وى قرار گرفت. او در علم قرائت نيز تبحر فراوانى داشت. فقه حنبلى، مذهبى فقهى است كه منسوب به اوست. اين مذهب، چهارمين مذهب از مذاهب رسمى اهل سنت است. البته وى آنقدر به روايت حديث توجه داشت كه شخصيتش به عنوان يك محدث، فقاهت او را تحت‌الشعاع قرار داده بود، ولى با تلاش نسل‌هاى بعد از او، براى تدوین فقه حنبلى، امروز احمد به عنوان فقيه و پيشواى مذهب شناخته مى‌شود. | ||
==اساتید== | ==اساتید== | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
==شاگردان و راویان== | ==شاگردان و راویان== | ||
شاگردان و | شاگردان و راویان او بسيارند، ولى از بين آن‌ها چند نفر به عنوان ناقل آثار و افكار احمد به نسل‌هاى آينده اهميت بيشترى دارند. بعضى از راویان او از اين قرارند: | ||
# ابوالعباس احمد بن جعفر اصطفرى، | # ابوالعباس احمد بن جعفر اصطفرى، | ||
# احمد بن ابى‌خيثمه زهير بن حرب، | # احمد بن ابى‌خيثمه زهير بن حرب، | ||
| خط ۹۲: | خط ۹۲: | ||
# العلل و معرفة الرجال | # العلل و معرفة الرجال | ||
# الورع | # الورع | ||
# المسائل و الرسايل | # المسائل و الرسايل المرویه عن الامام [[ابن حنبل، احمد بن محمد|احمد بن حنبل]] في العقيده | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
| خط ۱۱۹: | خط ۱۱۹: | ||
[[السنة]] | [[السنة]] | ||
[[کتاب المسائل عن إمامي أهل الحديث أحمد بن حنبل و إسحاق إبن | [[کتاب المسائل عن إمامي أهل الحديث أحمد بن حنبل و إسحاق إبن راهویة]] | ||
[[الجامع في العلل و معرفة الرجال]] | [[الجامع في العلل و معرفة الرجال]] | ||
نسخهٔ ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۰:۵۷
| نام | ابن حنبل، احمد بن محمد |
|---|---|
| نام‌های دیگر | احمد بن حنبل
احمد حنبل ام‍ام ابن حنبل ش‍ی‍ب‍ان‍ی، اح‍م‍دب‍ن محمد ابن حنبل، اب‍و ع‍ب‍دال‍ل‍ه احمد Ahmad ibn Hanbal |
| نام پدر | محمد |
| متولد | 164ق |
| محل تولد | بغداد |
| رحلت | 241 ق |
| اساتید | القاضی ابویوسف
هشیم بن بشیر ابی حازم الواسطی سفیان بن عیینة |
| برخی آثار | فضائل الصحابة |
| کد مؤلف | AUTHORCODE445AUTHORCODE |
ابوعبدالله احمد بن محمد بن حنبل بن هلال شيبانى مروزى (164- 241 ق)، متکلم، پيشواى مذهب حنبلى (یکی از چهار مذهب فراگیر فقهی اهل سنت)، از بزرگان محدثين و فقهاى اسلام، مشهورترین کتاب أحمد بن حنبل همان مُسند اوست که از معتبرترین کتب در نزد اهل سنت است.
ولادت
در ربيع‌الاول 164 در بغداد متولد شد. خاندان احمد، خراسانى بودند و جدش والى سرخس بود و در قيام عباسيان، جزء مبلغان شيعه بنى‌عباس گرديد. پدرش فرمانده لشكر بود و در 30 سالگى درگذشت. مادرش در حالى كه احمد را باردار بود، از مرو به بغداد رفت و احمد در بغداد به دنيا آمد.
تحصیلات
احمد در 14 سالگى به مكتب‌خانه مى‌رفت و در همان سن نوجوانى در محضر بزرگان حاضر مى‌شد.
او به كوفه و بصره نيز سفرهايى داشت و از علماى حديث آن شهرها نيز استفاده كرد. احمد پنج بار حج انجام داد كه سه سفر آن با پاى پياده بود. در اين سفرها نيز از افراد معتبر حديث مى‌شنيد. احمد خيلى زود به مرحله‌اى رسيد كه خود مى‌توانست فقه و حديث را تدريس كند، با اين حال گفته‌اند كه او تا پيش از 40 سالگى فتوا نمى‌داد. او شاگردان و راویان بسيارى داشت و راویان حديث بعد از او، كه درس او را درك كردند، در انتقال احاديث از تلاش‌هاى او در زمينه انتقال حديث استفاده كرده‌اند.
يكى از حوادث مهم در زندگى او، واقعه محنه است كه حتى باعث شده است كه ستايشگران او به اغراق روى بياورند. در واقعه محنه، مأمون در سال 218ق نامه‌اى به شرطه بغداد نوشت كه از قاضيان و محدثان بغداد در مساله «خلق قرآن» سوال كند و آنان را تهديد كند كه اگر به خلق قرآن شهادت ندهند، كشته مى‌شوند. به همين علت، همه آنان اين مسأله را پذيرفتند. در جلسه‌اى كه احمد بن حنبل حضور داشت او اين شهادت را نداد و فقط گفت كه قرآن كلام الله است و عده‌اى ديگر نيز او را تأييد كردند. شرطه بغداد ماجرا را براى مأمون گزارش داد و مأمون در نامه‌اى آن‌ها را به جهل و نادانى متصف كرد و گفت اگر از سخن خود بازنگشتند، آن‌ها را به نزد او بفرستيد. در نهايت همه جز احمد بن حنبل و محمد بن نوح به خلق قرآن شهادت دادند و اين دو زندانى شده و سپس به اقامتگاه خليفه در طرسوس فرستاده شدند. محمد بن نوح در بازگشت به بغداد و در حالى‌كه در بند بود، درگذشت و فقط احمد به بغداد بازگشت و تا زمان معتصم در حبس ماند. در آن دوره به محضر خليفه فراخوانده شد و با آن‌كه تهديد به تازيانه شده بود، با شجاعت و مقاومت تحسين‌آميزى با عقيده خلق قرآن مبارزه كرد. همين عمل او در ميان عامه مردم از او يك قهرمان ساخت. او در نهايت محكوم به ضربات تازيانه شد. او در مجموع 28 ماه در بند بود. معتصم پس از مشاهده سرسختى او، از زندان آزادش كرد ولى تدريس و حديث گفتن علنى را براى او ممنوع ساخت.
وى در علم حديث و علوم وابسته به آن، جايگاه بلندى داشت. مطالعه «مسند» و ديگر آثار او مى‌تواند جايگاهش را نشان دهد. وى در رجال حديث و شناخت راویان و همچنين علل حديث، آگاه بود و نظريات او در علم رجال مورد توجه علماى پس از وى قرار گرفت. او در علم قرائت نيز تبحر فراوانى داشت. فقه حنبلى، مذهبى فقهى است كه منسوب به اوست. اين مذهب، چهارمين مذهب از مذاهب رسمى اهل سنت است. البته وى آنقدر به روايت حديث توجه داشت كه شخصيتش به عنوان يك محدث، فقاهت او را تحت‌الشعاع قرار داده بود، ولى با تلاش نسل‌هاى بعد از او، براى تدوین فقه حنبلى، امروز احمد به عنوان فقيه و پيشواى مذهب شناخته مى‌شود.
اساتید
- القاضی ابویوسف متوفی ۱۸۲هجری قمری.
- هشیم بن بشیر ابی حازم الواسطی متوفی ۱۸۳ هجری قمری.
- سفیان بن عیینة متوفی ۱۹۸هجری قمری.
- محمد ادریس شافعی متوفی ۲۰۴هجری قمری.
- عبدالرزاق بن همام متوفی ۲۱۱ هجری قمری.
- الولید بن مسلم.
- عبدالرحمان بن مهران.
- یحیی القطان.
شاگردان و راویان
شاگردان و راویان او بسيارند، ولى از بين آن‌ها چند نفر به عنوان ناقل آثار و افكار احمد به نسل‌هاى آينده اهميت بيشترى دارند. بعضى از راویان او از اين قرارند:
- ابوالعباس احمد بن جعفر اصطفرى،
- احمد بن ابى‌خيثمه زهير بن حرب،
- ابوبكر احمد بن محمد بن مجاح مروزى،
- ابوداود سجستانى،
- ابوحاتم رازى.
وفات
او در سن 77 سالگى بعد از يك بيمارى نه روزه در بغداد در 241ق درگذشت.
تأليفات
- مسند احمد حنبل
- فضائل الصحابه احكام النساء
- الاسامى و الكنى
- الاشربه
- الرد على الجهيمه
- الصلوة
- العلل و معرفة الرجال
- الورع
- المسائل و الرسايل المرویه عن الامام احمد بن حنبل في العقيده
منابع مقاله
پايگاه اطلاع‌رسانى دايره‌المعارف طهور، اعلام، شخصيت‌ها، فقهاء و اصوليين، 20 فروردين 1390.
وابسته‌ها
المسائل و الرسائل المرویة عن الإمام أحمد بن حنبل في العقیدة
أحاديث المهدي عليه‌السلام من مسند أحمد بن حنبل و يليه كتاب البيان في أخبار صاحب الزمان عليه‌السلام
فضائل أهل البیت علیهم‌السلام من کتاب فضائل الصحابة
مسند الامام احمد بن محمد بن حنبل ابی‌عبدالله الشیبانی
الزهد (ابن حنبل، احمد بن محمد)
کتاب المسائل عن إمامي أهل الحديث أحمد بن حنبل و إسحاق إبن راهویة
الجامع في العلل و معرفة الرجال
فضائل أمير المؤمنين علي بن أبي‌طالب عليه‌السلام
فضائل أمير المؤمنين علي بن أبي‌طالب عليه‌السلام