آل عصفور، حسین بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۲ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۴:۵۰

آل عصفور، حسین بن محمد

نام	آل عصفور، حسین بن محمد
نام‌های دیگر	آل‌ ع‍ص‍ف‍ور، ش‍ی‍خ‌ ح‍س‍ی‍ن آل‌ ع‍ص‍ف‍ور ب‍ح‍ران‍ی‌، ح‍س‍ی‍ن‌ ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د آل‌ ع‍ص‍ف‍ور درازی‌ ب‍ح‍ران‍ی‌، ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د اب‍ن‌ ع‍ص‍ف‍ور ال‍درازی‌ ال‍ش‍اخ‍وری ب‍ح‍ران‍ی‌، ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د درازی‌ ب‍ح‍ران‍ی‌، ح‍س‍ی‍ن‌ ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د
نام پدر	محمد
متولد	قرن دوازدهم
محل تولد	بحرین
شهادت	1216 ‌‎ق
اساتید	پدرش شیخ محمد آل عصفور عمويش شيخ یوسف عموی ديگرش شيخ عبدالعلی
برخی آثار	برهان الاشراف فی المنع من بیع الاوقاف سداد العباد و رشاد العباد عیون الحقائق الناظرة في تتمةالحدائق الناضرة المحاسن النفسانیه
کد مؤلف	AUTHORCODE6295AUTHORCODE

حسين بن محمد آل عصفور (شهادت ۱۲۱۶ق در بحرین)، معروف به شهيد آل عصفور،از علمای بزرگ قرن دوازدهم و سيزدهم هجری فقيه، محدث، متكلم و شاعر، برادر زادۀ شيخ یوسف بحرينی و دخترزادۀ شيخ سليمان ماخوری

او علاوه بر پيوستگى به خاندان علمى آل عصفور، از سوى مادر نيز كه دختر شيخ حسين ماحوزى بود، به سلسله عالمان دين و فقيهان پيوسته است. از زادگاه و حوادث زندگى و چگونگى تحصيلاتش آگاهى چندانى در دست نيست،

تحصیلات

شيخ حسين از شاگردان پدر بزرگوارش شيخ محمد و عمويش شيخ یوسف و عموی ديگرش شيخ عبدالعلی بود که به علت استعداد و حافظه قوی خود در سايه مطالعه و تحقيق به زودی در رديف اعلام بحرين در آمد و عده ای از فضلا از محضرش به مقام اجتهاد رسيدند.

او را بزرگ‌ترين فقيه اخبارى زمان خود دانسته‌اند. اين‌كه برخى او را مجدّدِ دين در آغاز سده 13ق/ پايان سده 18م دانسته‌اند، گوياى موقعيت علمى و فقهى و نقش وى در ترويج ديانت است. وى بر بيش‌تر دانش‌هاى متداول روزگار خود احاطه كافى داشته است و تأليفات متنوع او بر اين حقيقت گواهى مى‌دهد. حوزه درس او بسيار وسيع بوده است. طالبان علوم دينى از همه‌جا، به‌ويژه از قطيف و احساء به حوزه درس او روى مى‌آوردند و از اين‌رو شاگردان بسيارى در اين حوزه پرورش يافتند و خود از عالمان بنام دين شدند.

وى برادرزاده‌ى شيخ يوسف بحرانى صاحب حدائق است كه به دليل نيمه تمام ماندن كتاب حدائق كار تكميل آن را بر عهده مى‌گيرد و نام «عيون الحقائق الفاخرة في تتميم الحدائق الناضرة» را بر آن مى‌گذارد.

از ويژگى‌هاى برجسته او، داشتن حافظه‌اى بس نيرومند، بود چنان‌كه مى‌توانست آثار و کتاب‌هاى گوناگون را از آغاز تا انجام، بى‌كم و كاست ازبر كند. بارها او را آزمودند و ديدند كه حرف يا كلمه‌اى را از ياد نمى‌برد.

او در پارسايى شهره بود و به ويژه در ابراز اخلاص به امام حسين(ع) و شهيدان كربلا كوشش بسيار داشت و بيش‌تر اوقات در خانه‌اش مجلس سوگوارى برگزار مى‌كرد و از خود اشعار بسيارى در رثاى امام حسين(ع) مى‌خواند.

وى کتاب‌هاى بسيارى در موضوعات مختلف روايى، كلامى و فقهى نوشته است كه خود در اجازه‌اى كه به شاگردانش، از جمله به شيخ فرزدق شويكى نوشته، از اكثر آن‌ها نام برده است. تأليفات او را بيش از 50 اثر دانسته‌اند كه جز معدودى از آن‌ها در دست نيست.

وى داراى 7 فرزند بوده است كه 5 تن آنان از عالمان دين و داراى مناصب فقهى، قضايى و امامت جمعه و جماعت بودند، از جمله عبدالله كه پس از پدر در بحرين امامت جمعه و جماعت و ديگر امور مذهبى را عهده‌دار بود و حسن پس از مرگ پدر به بوشهر مهاجرت كرد و در اين شهر ساكن شد و به امور مذهبى مانند قضاوت و امامت جماعت پرداخت و در 1261ق در همين شهر درگذشت.