ابن غلبون، عبدالمنعم بن عبیدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ویرایش Hbaghizadeh@noornet.net (بحث) به آخرین تغییری که A-esmaili@noornet.net انجام داده بود وا...) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR14065.jpg|بندانگشتی|ابن غلبون، عبدالمنعم بن عبید الله]] | [[پرونده:NUR14065.jpg|بندانگشتی|ابن غلبون، عبدالمنعم بن عبید الله]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |ابن غلبون، عبدالمنعم بن عبید الله | ||
|- | |- | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" | | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" | | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" | | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |389 هـ.ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" | | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" | | ||
|-class= | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE14065AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
'''ابن غَلْبون، ابوالطيب عبدالمنعم بن عبيدالله'''، در 12 رجب 309ق، متولد شد. مسلك او شافعى بود. | '''ابن غَلْبون، ابوالطيب عبدالمنعم بن عبيدالله'''، در 12 رجب 309ق، متولد شد. مسلك او شافعى بود. | ||
وى در حلب زاده شد، در مصر سكنى گزيد و همان جا در 7 جمادى‌الاول 389ق، درگذشت | == تولد و وفات == | ||
وى در حلب زاده شد، در مصر سكنى گزيد و همان جا در 7 جمادى‌الاول 389ق، درگذشت. | |||
== اساتید == | |||
ابن غلبون در قرائت از استادانى مانند ابراهيم بن عبدالرزاق، محمد بن جعفر فريابى و ابن خالويه بهره برد و از عبيدالله بن حسين انطاكى، عدى بن احمد بن عبدالباقى اذنى و احمد بن محمد بن عماره دمشقى حديث شنيد. ابن سوار به‌خطا محمد بن سنان شيزرى معروف به ابن سرج را از مشايخ او شمرده است. | |||
== شاگردان == | |||
ابن غلبون بعدها خود در اين دو رشته به تدريس پرداخت. برخى از شاگردان وى در قرائت عبارت بودند از: فرزندش ابوالحسن طاهر، مكى بن ابى‌طالب قيسى، ابوعمر طلمنكى، احمد بن نفيس و مقدسى جغرافى‌دان مشهور. در حديث نيز كسانى همچون عبيدالله بن احمد بن سخت رقّى، احمد بن ابراهيم بن كامل صورى، محمد بن جعفر ميماسى و حسن بن اسماعيل ضراب از وى بهره برده‌اند. | ابن غلبون بعدها خود در اين دو رشته به تدريس پرداخت. برخى از شاگردان وى در قرائت عبارت بودند از: فرزندش ابوالحسن طاهر، مكى بن ابى‌طالب قيسى، ابوعمر طلمنكى، احمد بن نفيس و مقدسى جغرافى‌دان مشهور. در حديث نيز كسانى همچون عبيدالله بن احمد بن سخت رقّى، احمد بن ابراهيم بن كامل صورى، محمد بن جعفر ميماسى و حسن بن اسماعيل ضراب از وى بهره برده‌اند. | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۹: | ||
او علاوه بر قرائت و حديث، در ادب و شعر نيز دستى داشته است؛ به‌طورى‌كه برخى چون ثعالبى، ادب وى را ستوده‌اند و در منابع، ابياتى را از او نقل كرده‌اند. | او علاوه بر قرائت و حديث، در ادب و شعر نيز دستى داشته است؛ به‌طورى‌كه برخى چون ثعالبى، ادب وى را ستوده‌اند و در منابع، ابياتى را از او نقل كرده‌اند. | ||
== آثار == | |||
مهم‌ترين اثر او كه تاكنون نسخه‌اى از آن يافت نشده «الإرشاد» در قرائات هفت‌گانه است كه از اولين آثار مهم در اين زمينه شمرده مى‌شود و از همان زمان تأليف مورد عنايت مقريانى چون مهدوى و پس از آن مورد استفاده كسانى چون ابن بليمه قرار گرفته و [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] آن را يكى از مأخذ خود در گردآورى النشر قرار داده است. | مهم‌ترين اثر او كه تاكنون نسخه‌اى از آن يافت نشده «الإرشاد» در قرائات هفت‌گانه است كه از اولين آثار مهم در اين زمينه شمرده مى‌شود و از همان زمان تأليف مورد عنايت مقريانى چون مهدوى و پس از آن مورد استفاده كسانى چون ابن بليمه قرار گرفته و [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] آن را يكى از مأخذ خود در گردآورى النشر قرار داده است. | ||
اثر ديگرى از او با عنوان «الاستكمال لبيان مذاهب القراء السبعة في التفخيم و الإمالة» است. | اثر ديگرى از او با عنوان «الاستكمال لبيان مذاهب القراء السبعة في التفخيم و الإمالة» است. | ||
همچنين رساله‌اى خطى در خصوص استعاذه در گوتا موجود است كه بروكلمان آن را به ابن غلبون نسبت داده است، ولى چون اطلاعات كافى درباره مؤلف در نسخه مزبور ذكر نشده، سزگين انتساب اين اثر را به ابن غلبون مورد ترديد قرار داده است. | همچنين رساله‌اى خطى در خصوص استعاذه در گوتا موجود است كه بروكلمان آن را به ابن غلبون نسبت داده است، ولى چون اطلاعات كافى درباره مؤلف در نسخه مزبور ذكر نشده، سزگين انتساب اين اثر را به ابن غلبون مورد ترديد قرار داده است<ref>شریعت، محمدصادق، ج4، ص364</ref>. | ||
==پانویس== | |||
<references /> | |||
== منابع مقاله == | == منابع مقاله == | ||
شریعت، محمدصادق، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377 | |||
نسخهٔ ۱۴ ژوئن ۲۰۱۸، ساعت ۰۹:۰۰
| نام | ابن غلبون، عبدالمنعم بن عبید الله |
|---|---|
| نام‌های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 389 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE14065AUTHORCODE |
ابن غَلْبون، ابوالطيب عبدالمنعم بن عبيدالله، در 12 رجب 309ق، متولد شد. مسلك او شافعى بود.
تولد و وفات
وى در حلب زاده شد، در مصر سكنى گزيد و همان جا در 7 جمادى‌الاول 389ق، درگذشت.
اساتید
ابن غلبون در قرائت از استادانى مانند ابراهيم بن عبدالرزاق، محمد بن جعفر فريابى و ابن خالويه بهره برد و از عبيدالله بن حسين انطاكى، عدى بن احمد بن عبدالباقى اذنى و احمد بن محمد بن عماره دمشقى حديث شنيد. ابن سوار به‌خطا محمد بن سنان شيزرى معروف به ابن سرج را از مشايخ او شمرده است.
شاگردان
ابن غلبون بعدها خود در اين دو رشته به تدريس پرداخت. برخى از شاگردان وى در قرائت عبارت بودند از: فرزندش ابوالحسن طاهر، مكى بن ابى‌طالب قيسى، ابوعمر طلمنكى، احمد بن نفيس و مقدسى جغرافى‌دان مشهور. در حديث نيز كسانى همچون عبيدالله بن احمد بن سخت رقّى، احمد بن ابراهيم بن كامل صورى، محمد بن جعفر ميماسى و حسن بن اسماعيل ضراب از وى بهره برده‌اند.
وى هم از نظر وسعت آگاهى و دقت علمى و هم از نظر خصوصيات اخلاقى، مورد تمجيد پيشينيان قرار گرفته و وزير وقت ابوجعفر ابن فضل نيز بسيار او را احترام مى‌داشته است.
ابن غلبون در خصوص مسائل مربوط به قرائت، نظراتى ابراز داشته كه شاگردش مكى بن ابى‌طالب برخى از آنها را در کتاب «الكشف» بازگو كرده است.
او علاوه بر قرائت و حديث، در ادب و شعر نيز دستى داشته است؛ به‌طورى‌كه برخى چون ثعالبى، ادب وى را ستوده‌اند و در منابع، ابياتى را از او نقل كرده‌اند.
آثار
مهم‌ترين اثر او كه تاكنون نسخه‌اى از آن يافت نشده «الإرشاد» در قرائات هفت‌گانه است كه از اولين آثار مهم در اين زمينه شمرده مى‌شود و از همان زمان تأليف مورد عنايت مقريانى چون مهدوى و پس از آن مورد استفاده كسانى چون ابن بليمه قرار گرفته و ابن جزرى آن را يكى از مأخذ خود در گردآورى النشر قرار داده است.
اثر ديگرى از او با عنوان «الاستكمال لبيان مذاهب القراء السبعة في التفخيم و الإمالة» است.
همچنين رساله‌اى خطى در خصوص استعاذه در گوتا موجود است كه بروكلمان آن را به ابن غلبون نسبت داده است، ولى چون اطلاعات كافى درباره مؤلف در نسخه مزبور ذكر نشده، سزگين انتساب اين اثر را به ابن غلبون مورد ترديد قرار داده است[۱].
پانویس
- ↑ شریعت، محمدصادق، ج4، ص364
منابع مقاله
شریعت، محمدصادق، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377