موسوی خلخالی، سید مرتضی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - '== منابع ==' به '== منابع مقاله ==')
    جز (جایگزینی متن - 'صلاه' به 'صلاة')
    خط ۴۵: خط ۴۵:
    حوزه درسى آن بزرگوار، از گرمى خاصى برخوردار شد و شاگردانى كه بعدها خود از علما اعلام و مراجع به شمار آمدند، در محضرش تربيت يافتند. سيّد علاوه بر عظمت علمى، از مقام رفيع معنوى نيز برخوردار و به بروز كرامات، اشتهار داشت. در قداست، تقوى، زهد و پرهيز از زخارف دنيا، ضرب المثل و در درايت، حلم و بردبارى، سرآمد همگان بود.
    حوزه درسى آن بزرگوار، از گرمى خاصى برخوردار شد و شاگردانى كه بعدها خود از علما اعلام و مراجع به شمار آمدند، در محضرش تربيت يافتند. سيّد علاوه بر عظمت علمى، از مقام رفيع معنوى نيز برخوردار و به بروز كرامات، اشتهار داشت. در قداست، تقوى، زهد و پرهيز از زخارف دنيا، ضرب المثل و در درايت، حلم و بردبارى، سرآمد همگان بود.


    از ايشان آثار علمى چندى مشتمل بر مباحث فقهى صلاه، غصب، رضا، نكاح و محرمات نكاح و مجموعه‌اى از مسائل متفرقه در فقه و همچنين يك دوره كامل مباحث علم اصول به سبك كتاب مشهور (قوانين) و نيز كتابى در علم رجال و حواشى و نظرات علمى بر كتاب (الفوائد الرجاليه) استاد خود شيخ على طهرانى بر جاى مانده است.
    از ايشان آثار علمى چندى مشتمل بر مباحث فقهى صلاة، غصب، رضا، نكاح و محرمات نكاح و مجموعه‌اى از مسائل متفرقه در فقه و همچنين يك دوره كامل مباحث علم اصول به سبك كتاب مشهور (قوانين) و نيز كتابى در علم رجال و حواشى و نظرات علمى بر كتاب (الفوائد الرجاليه) استاد خود شيخ على طهرانى بر جاى مانده است.


    وفات آن بزرگوار در سال 1317ق1278/ش اتفاق افتاد و در كنار بناى قديمى مسجد جمعه اردبيل به خاك سپرده شد.
    وفات آن بزرگوار در سال 1317ق1278/ش اتفاق افتاد و در كنار بناى قديمى مسجد جمعه اردبيل به خاك سپرده شد.

    نسخهٔ ‏۲۶ فوریهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۳:۱۰

    موسوی خلخالی، مرتضی
    نام موسوی خلخالی، مرتضی
    نام های دیگر آیت‌الله موسوی خلخالی

    خلخالی، مرتضی

    نام پدر
    متولد 1284 هـ.ش
    محل تولد
    رحلت
    اساتید
    برخی آثار
    کد مؤلف AUTHORCODE4633AUTHORCODE


    معرفى اجمالى

    آيت‌الله سيّد مرتضى خلخالى از علما و فقهاى عظام عصر خود، در دارالارشاد اردبيل، به سال 1247ق1210/ش در (كلور) خلخال متولد شد.

    وى مقدمات و بخشى از علوم حوزوى را از علما و روحانيون خلخال و حوزه علميه قزوين فرا گرفت. در سال 1276ق رهسپار حوزه علميه نجف اشرف گرديد و به تربيت از محضر بزرگان علمى ديار نور همچون آيات عظام شيخ مرتضى انصارى، سيّد حسين كوه كمرى، شيخ على خليلى طهرانى و ديگران بهره برد و به مقام اجتهاد نايل آمد.

    ايشان درسال 1291 و 1292ق به زادگاه خود بازگشت و پس از اندك مدتى، با تقاضاى بزرگان علمى و انديشمندان منطقه، در اردبيل اقامت گزيد. با حضور ايشان در اردبيل، حوزه علميه رونق گرفت و دانشوران از مناطق مختلف قفقاز و آذربايجان به اردبيل سرازير شدند و محضر ايشان را مغتنم شمردند.

    حوزه درسى آن بزرگوار، از گرمى خاصى برخوردار شد و شاگردانى كه بعدها خود از علما اعلام و مراجع به شمار آمدند، در محضرش تربيت يافتند. سيّد علاوه بر عظمت علمى، از مقام رفيع معنوى نيز برخوردار و به بروز كرامات، اشتهار داشت. در قداست، تقوى، زهد و پرهيز از زخارف دنيا، ضرب المثل و در درايت، حلم و بردبارى، سرآمد همگان بود.

    از ايشان آثار علمى چندى مشتمل بر مباحث فقهى صلاة، غصب، رضا، نكاح و محرمات نكاح و مجموعه‌اى از مسائل متفرقه در فقه و همچنين يك دوره كامل مباحث علم اصول به سبك كتاب مشهور (قوانين) و نيز كتابى در علم رجال و حواشى و نظرات علمى بر كتاب (الفوائد الرجاليه) استاد خود شيخ على طهرانى بر جاى مانده است.

    وفات آن بزرگوار در سال 1317ق1278/ش اتفاق افتاد و در كنار بناى قديمى مسجد جمعه اردبيل به خاك سپرده شد.

    منابع مقاله

    پايگاه اطلاع‌رسانى: http://www.persiacities.com، شنبه، 30 مهرماه 1390ش.


    وابسته‌ها