شیوه‌نامه عمومی

شیوه‌نامه ویرایشی

با توجه به اینکه این مقالات به زبان فارسی تدوین می‌شود، لذا مناسب است برای پاسداشت زبان فارسی و یکسان‌سازی نگارش مقالات، همه پژوهشگران از آخرین ضوابط نوشتاری و ویرایشی مصوب فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، تبعیت کنند. موارد ذکر شده تنها به عنوان نمونه ارائه شده است.

ضوابط ويرايشی

1. جداسازی اجزای مختلف متن با استفاده از پاراگراف‌بندی نيز کمک زيادی به روانی، سادگی و فهم مطلب می‌کند. پاراگراف‌های طولانی نيز مانند جملات طولانی می‌تواند خسته‌کننده بوده و خواننده را سردرگم کند.
2. در حد امکان، از الفاظ بیگانه پرهیز و نیز برای کلمات غيرفارسی از معادل‌های فارسی متداول استفاده شود.
3. تا حد ممکن از به‌کارگيری کلمات «می‌باشد»، «گرديد»، «بوده باشد» و مانند آنها که تکلف‌آور، غلط مصطلح و يا غيرشيوا هستند، اجتناب شود. کلمات روان و ساده مانند «است» و «شد» می‌توانند اغلب مفاهيم را به راحتی منتقل کنند.

علائم ویرایشی

1. در کاربرد پرانتز بايد توجه شود که عبارت داخل آن براي توضيحي است که از اجزای جمله محسوب نشده و در صورت حذف، خللي به آن وارد نمي‌شود. در مقابل، گيومه برای برجسته کردن جزئی از جمله به‌کار می‌رود.
2. پرانتزها، قلاب‌ها [ ]، ابرو‌ها { } و گيومه‌ها « » بايد به کلمات داخل خود متصل بوده و از کلمات قبل و بعد از آن به اندازه يک حرف فاصله داشته باشند، مگر در جملات معترضه دعائی مانند: (ص)، (ع) که این کلمات به کلمه قبل از خود متصل و از کلمه بعد از خود، فاصله دارند.
3. دقت شود که تمام نقاط آخر جملات، دونقطه، ويرگول (کاما) و نقطه‌ويرگول بايد به کلمه قبل از خود بچسبند و از کلمه بعدی يک کاراکتر فاصله بگيرند.

ويرگول می‌تواند اجزای يک جمله را در جايی که نياز به مکث هست، از هم جدا کند؛ حال آنکه نقطه‌ويرگول برای جداسازی دو جمله که با هم ارتباط معنايی دارند، به‌کار می‌رود.

ضوابط نگارشی

1. براى آنكه مقالات فرهنگ‌نامه براى غيرمتخصصان نيز قابل استفاده باشد، بايد به زبان ساده و دور از تكلفات و پيچيدگى‏هاى فنى باشد و از به‌كار بردن الفاظ متروك و نامأنوس پرهيز گردد. بهتر است تلاش شود از جملات رسا، گويا و در حد امکان کوتاه استفاده شود و در حین ایجازگویی و اختصار، مطالب پرمحتوا ارائه شود.
2. درستی نوشتار براساس قواعد املای فارسی ضروری است. در اينجا به ‌عنوان مواردی که اشتباه در آن زياد اتفاق می‌افتد، به چند مورد اشاره می‌شود. لازم است با مراجعه به کتاب‌های موجود در اين زمينه، به اين موضوع دقت کافی مبذول شود.
   1. در افعال مضارع و ماضی استمراری که با «می» شروع می‌شوند، دقت شود که در عين جدا نوشتن، از جزء ديگر فعل جدا نيفتد. برای اين منظور بايد از «نیم‌فاصله» استفاده شود. همين‌طور، در نوشتن «ها»ی جمع، آن را به کلمه جمع بسته‌شده با نیم‌فاصله متصل می‌کنیم؛ همچنین وقتی دو کلمه، یک کلمه محسوب می‌شوند (مانند: برون‌رفت)، باید با نیم‌فاصله به ‌هم بپیوندند.
   2. بهتر است همواره حرف اضافه «به» از کلمه بعدی خود جدا نوشته شود، مگر آنکه اين حرف جزء يک فعل يا صفت يا قيد باشد؛ مانند: «به‌کاربستن»، «به‌جا» و «به‌ندرت». که باید به‌جای «بـ» از «به» و با نیم‌فاصله به کلمه بعدی بچسبد.
   3. کلمات فارسی يا لاتين نبايد با قواعد عربی جمع بسته شوند؛ پس «پيشنهادها» صحيح و «پيشنهادات» اشتباه است.
   4. در مورد کلمات حاوی همزه، قواعدی وجود دارد که در اين نوشتار نمی‌گنجد؛ اما برای نمونه به املای کلمات «مسأله»، «مسئول» و «منشأ» دقت شود. همچنين، همزه در انتهای کلماتی که به الف ختم می‌شوند، نوشته نمی‌شود و درصورت اضافه شدن به کلمه بعدی از «ی» استفاده می‌شود: «القا: القای شبهه»، و «اجرا: اجرای برنامه».

1. متن مقاله با دقت مطالعه شود و اگر اشتباه چاپی دارد و یا اینکه علائم (سجاوندی، ویرگول و )... گذاشته نشده است اصلاح شود.
2. در متن مقالات دقت شود که حتماً فاصله بین کلمات رعایت شود؛ بین هر کلمه یک فاصله داده شود هر چند کلمه از نوع کلماتی باشد که با ندادن فاصله به کلمه بعدی نمی¬چسبد.

ارجاع‌نویسی

هرگاه در متن مقاله مطلبي از يك كتاب يا مجله يا.. به صورت مستقيم يا غيرمستقيم، نقل شود، بايد آن را مستند ساخت. اين مستندسازي شيوه‏هاي مختلفي دارد كه در اينجا به بخش‏هايي از آن اشاره مي‏شود. شایسته است نویسنده، دقت لازم را در شناسایی منابع، جمع‌آوری مطالب و چینش خوب و منطقی آنها به‌عمل آورد.

برای ذکر آدرس در پانوشت، نام مؤلف، تاريخ انتشار (در صورتی که آثار مولف متعدد باشد)، شماره صفحه به ترتيب مي‏آيد و پس از آن، نقطه آورده مي‏شود؛ مانند: (منطقي، 1382، ص 27).

اگر تأليف داراي دو يا سه مؤلف باشد، نام آنها به ترتيب ذكر شده در اثر به همراه شماره صفحه مي‏آيد؛ ولي در آثار با بيش از سه مؤلف، نام اولين مؤلف ذكر مي‏شود و به دنبال آن عبارتِ «و همكاران» مي‏آيد؛ مانند: (سرمد، بازرگان و حجازي، ص 50) يا (نوربخش و همكاران، ص 75).

هرگاه به دو يا چند اثر مهم اشاره شود، همه آنها در داخل پرانتز، و به ترتيب تاريخ نشر پشت سرهم مي‏آيند؛ مانند: (والاس، 1980، ص 15؛ 1988، ص 27؛ 1990، ص 5). و اگر چند اثر يك مؤلف در يك سال منتشر شده باشد، آثار مختلف او با حروف الفبا از هم متمايز مي‏گردند؛ مانند: (احمدي، 1365الف، ص22؛ 1365ب، ص 16).

كلمه‏هاي بيگانه در داخل متن حتماً بايد به فارسي نوشته شود و اگر نیاز به ذکر صورت خارجي آنها باشد، بايد آنها را مقابل صورت فارسي در داخل پرانتز نوشت.

برای انتقال آدرس منبع به پانویس، به ابتدای آدرس علامت <ref> و به انتهای آن اضافه می‌کنیم.

فهرست منابع:

محقق بايد در پايان مقاله فهرستي از منابع و مراجعي كه در متن به آنها استناد كرده است، به ترتيب حروف الفباي نام خانوادگي در منابع فارسي و عربي (يا انگليسي در صورت استفاده) بياورد. مقصود از فهرست منابع، به دست دادنِ صورت دقيق و كامل همه مراجعي است كه در مقاله به آنها استناد شده‏است.

در ذكر هر منبع، حداقل پنج دسته اطلاعات، ضروري به نظر مي‏رسند كه در همه ارجاعات مشترك‏اند:

1. نام مؤلف يا مؤلفان؛ 2. عنوان اثر؛ 3. نام شهر(ايالت)؛ 4. نام ناشر؛ 5. تاريخ انتشار اثر

جداسازی اين اطلاعات از هم با ویرگول صورت مي‏گيرد. در ارجاع منابع داراي دو مؤلف يا بيشتر، اسامي مؤلفان به ترتيبِ نامِ ذكرشده در كتاب، ذكر مي‏شود و بين نام‏خانوادگي و نام آنها ويرگول و بين اسامي مؤلفان نقطه ويرگول (؛) مي‏آيد؛ مانند:

سرمد،زهره؛ بازرگان،عباس و حجازي، زهره، روش‏هاي تحقيق در علوم رفتاري (چاپ سوم)، تهران، نشر آگاه، 1379ش.

در معرفي كتاب‏هاي ترجمه شده، پس از ذكر نام مؤلف و تاريخ اثر، نام مترجم و تاريخ انتشار ترجمه ذكر مي‏شود. در آثاري كه تاريخ نشرشان مشخص نيست، به جاي تاريخ نشر، علامت بی‌تا مي‏آيد؛ مانند:

صدرالدين شيرازي، محمد، شواهد الربوبيه، ترجمه جواد مصلح، چاپ دوم، تهران، انتشارات سروش، بی‌تا.

در معرفي كتاب‏هايي كه با عنوان سازمان‏ها يا نهادها منتشر شده‏اند، به جاي نام اشخاص، نام مراكز ذكر مي‏شوند: مركز اسناد و مدارك علمي، وزارت آموزش و پرورش، واژه‏نامه آموزش و پرورش: فارسي - انگليسي، انگليسي – فارسي، تهران، نشر مؤلف، 1362ش.

كتاب‏هايي كه به جاي مؤلف، ويراستاري يا به صورت مجموعه مقالاتي بوده كه به وسيله افراد مختلف نوشته شده‏است؛ اما يك يا چند نفر آنها را گردآوري كرده‏اند، بدين‌صورت مي‏آيند:

شفيع‏آبادي، عبداللّه‏ (گردآورنده)، مجموعه مقالات اولين سمينار راهنمايي و مشاوره، تهران، انتشارات دانشگاه علامه طباطبايي، 1374ش.

براي ارجاع به مقاله‏هايي كه در مجله‏هاي علمي-تخصصي به چاپ مي‏رسند، ابتدا نام مؤلف يا مؤلفان، پس از آن، عنوان مقاله، و به دنبال آن، نام مجله و شماره آن ذكر مي‏شود، سپس شماره صفحات آن مقاله در آن مجله با حروف مخفف صص در فارسي و pp در انگليسي آورده مي‏شود.

در ارجاع رساله‏ها و پايان‏نامه‏ها، پس از عنوان، بايد ذكرشود كه آن منبع پايان‏نامه كارشناسي ارشد يا رساله دكترا و به صورت چاپ نشده، است؛ سپس بايد نام دانشگاهي را كه مؤلف در آن فارغ‏التحصيل شده‏است، آورد:

ايزدپناه، عباس، مباني معرفتي مشّاء و اهل عرفان، پايان‏نامه كارشناسي ارشد، چاپ نشده، دانشگاه قم، 1380ش.

در ارجاع دائره‏المعارف‏ها نام سرپرست آورده شده و سپس بقيه اطلاعات ضروري، همانند كتاب به ترتيب مي‏آيد؛ مانند:

پاکتچی، احمد، دائره‏المعارف بزرگ اسلامي زیرنظر کاظم موسوی بجنوردی، (چاپ دوم)، تهران: مركز دائره‏المعارف بزرگ اسلامي، 1387.

امروزه نقل از منابع اينترنتي يكي از منابع ارجاع است كه در ذكر آن، اطلاعات ضروري به ترتيب زير بيان مي‏گردد:

نام‌ خانوادگي‌ نويسنده‌: نام‌ نويسنده‌، [اگر نويسندگان‌ چند نفر باشند: نويسنده اول‌؛ نويسنده دوم‌؛ و... ] سال‌ [داخل‌ پرانتز ]. عنوان‌ مقاله‌. عنوان‌ نشريه‌. شماره‌ و دوره‌، شماره صفحه‌ ياصفحه‌ها،تاريخ‌ دسترسي‌، نشاني‌ دسترسي‌.

لازم است مولفین تا حد امکان به منابع مکتوب ارجاع دهند و در صورت لزوم از سایت های علمی- پژوهشی و معتبر استفاده کنند.