شیرازی، محمدکاظم: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'مولف' به 'مؤلف') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
وى دوران كودكى‌اش را در زادگاهش به فراگيرى خواندن و نوشتن گذرانيد. سپس در سال 1300ق همراه با پدر و مادرش به قصد زيارت عتبات عاليات، رهسپار نجف و كربلا شد و ادبيات عرب را در آنجا فرا گرفت. | وى دوران كودكى‌اش را در زادگاهش به فراگيرى خواندن و نوشتن گذرانيد. سپس در سال 1300ق همراه با پدر و مادرش به قصد زيارت عتبات عاليات، رهسپار نجف و كربلا شد و ادبيات عرب را در آنجا فرا گرفت. | ||
پس از دو سال، پدر و مادرش به شيراز بازگشتند. او به تنهايى به تحصيل ادامه داد تا پس از چهار سال، به شيراز مهاجرت كرد. وى [[المطول|مطول]] | پس از دو سال، پدر و مادرش به شيراز بازگشتند. او به تنهايى به تحصيل ادامه داد تا پس از چهار سال، به شيراز مهاجرت كرد. وى [[المطول|مطول]] و [[معالم‌الدين و ملاذ المجتهدين|معالم]] را نزد سيد محمدعلى كازرونى فرا گرفت. | ||
در سال 1306ق، پس از دو سال اقامت در شيراز، رهسپار كربلا شد و در حدود چهار سال، شرح لمعه، قوانين، فصول و رياض را به پايان رسانيد، سپس در حدود سال 1310ق به سامرا رفت و مورد توجه فراوان [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]] قرار گرفت. | در سال 1306ق، پس از دو سال اقامت در شيراز، رهسپار كربلا شد و در حدود چهار سال، شرح لمعه، قوانين، فصول و رياض را به پايان رسانيد، سپس در حدود سال 1310ق به سامرا رفت و مورد توجه فراوان [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]] قرار گرفت. | ||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
ميرزا سفارش او را به حضرات آيات: [[فشارکی اصفهانی، محمد بن امیرقاسم|سيد محمد فشاركى]] و [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] نمود. او در آن زمان، مورد نظر و محبت پدرانه [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]] بود و در خانه او به سر مى‌برد و همواره حاضر به خدمت بود. | ميرزا سفارش او را به حضرات آيات: [[فشارکی اصفهانی، محمد بن امیرقاسم|سيد محمد فشاركى]] و [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] نمود. او در آن زمان، مورد نظر و محبت پدرانه [[میرزای شیرازی، محمدحسن بن محمود|ميرزاى شيرازى]] بود و در خانه او به سر مى‌برد و همواره حاضر به خدمت بود. | ||
وى نخست، [[فرائد الاصول (طبع انتشارات اسلامی)|رسائل]] | وى نخست، [[فرائد الاصول (طبع انتشارات اسلامی)|رسائل]] و [[كتاب المكاسب|مكاسب]] را نزد علامه حسنعلى تهرانى به پايان برد و سپس در درس‌هاى مرحوم [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] و [[فشارکی اصفهانی، محمد بن امیرقاسم|سيد محمد فشاركى]] شركت نمود. چندى هم در درس مجدد شيرازى حضور پيدا كرد. | ||
با مهاجرت مرحوم آيت‌الله طباطبايى فشاركى به نجف اشرف، منحصراً به درس [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] حاضر شد و تا روز وفاتش، ملازم بحث او بود و در اين مدت طولانى- حدود 28 سال از 1310 تا 1338ق از او جدا نشد. | با مهاجرت مرحوم آيت‌الله طباطبايى فشاركى به نجف اشرف، منحصراً به درس [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|ميرزا محمدتقى شيرازى]] حاضر شد و تا روز وفاتش، ملازم بحث او بود و در اين مدت طولانى- حدود 28 سال از 1310 تا 1338ق از او جدا نشد. | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
شيخ بهاءالدين محلاتى شيرازى، [[دستغیب، عبدالحسین|سيد عبدالحسين دستغيب]] شيرازى، سيد مرتضى فيروز آبادى، سيد سجاد علوى گرگانى، سيد محمدحسينى شيرازى، سيد محمدحسين فضل الله عاملى، علامه محمد تقى جعفرى و محمدتقى بهجت از جمله شاگردانى ايشان بوده‌اند. | شيخ بهاءالدين محلاتى شيرازى، [[دستغیب، عبدالحسین|سيد عبدالحسين دستغيب]] شيرازى، سيد مرتضى فيروز آبادى، سيد سجاد علوى گرگانى، سيد محمدحسينى شيرازى، سيد محمدحسين فضل الله عاملى، علامه محمد تقى جعفرى و محمدتقى بهجت از جمله شاگردانى ايشان بوده‌اند. | ||
ايشان از محدث بزرگ شيعه [[نوری، حسین بن محمدتقی|ميرزا حسين نورى]]، صاحب [[مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل|مستدرك الوسائل]]، اجازه حديث داشت و خود از اقطاب روايت و مشايخ اجازه بود و بسيارى از فقها و دانشمندان از او اجازه روايت اخذ كردند، كه آيت‌الله [[مرعشی، شهاب‌الدین|سيد شهاب‌الدين نجفى مرعشى]]، | ايشان از محدث بزرگ شيعه [[نوری، حسین بن محمدتقی|ميرزا حسين نورى]]، صاحب [[مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل|مستدرك الوسائل]]، اجازه حديث داشت و خود از اقطاب روايت و مشايخ اجازه بود و بسيارى از فقها و دانشمندان از او اجازه روايت اخذ كردند، كه آيت‌الله [[مرعشی، شهاب‌الدین|سيد شهاب‌الدين نجفى مرعشى]]، خانم نصرت بيگم امين اصفهانى، عبداللطيف سمامى حايرى تنكابنى، صدرالدين محلاتى شيرازى و [[حسینی همدانی، محمد|سيد محمد حسينى همدانى]] معروف به آقا نجفى از آن جمله‌اند. | ||
ايشان در 22 جمادى الاول 1367، در 77 سالگى، در نجف، چشم از جهان فرو بست. پيكر ايشان در حرم [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] به خاك سپرده شد. | ايشان در 22 جمادى الاول 1367، در 77 سالگى، در نجف، چشم از جهان فرو بست. پيكر ايشان در حرم [[امام على(ع)|اميرالمؤمنين(ع)]] به خاك سپرده شد. | ||
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۰۵:۲۲
| نام | شیرازی، محمد کاظم |
|---|---|
| نام های دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | 1253 هـ.ش |
| محل تولد | |
| رحلت | 1326 هـ.ش یا 1367 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | بلغه الطالب فی حاشیه المکاسب |
| کد مؤلف | AUTHORCODE5655AUTHORCODE |
آيت‌الله محمد كاظم شيرازى در سال 1292/1290ق، در شيراز زاده شد.(مشار، خان‌بابا، مؤلفين كتب چاپى، ج5 ص24) پدرش، حاج حيدر، از تجار شيراز بود و به تقوا و پرهيزگارى شهرت داشت.
وى دوران كودكى‌اش را در زادگاهش به فراگيرى خواندن و نوشتن گذرانيد. سپس در سال 1300ق همراه با پدر و مادرش به قصد زيارت عتبات عاليات، رهسپار نجف و كربلا شد و ادبيات عرب را در آنجا فرا گرفت.
پس از دو سال، پدر و مادرش به شيراز بازگشتند. او به تنهايى به تحصيل ادامه داد تا پس از چهار سال، به شيراز مهاجرت كرد. وى مطول و معالم را نزد سيد محمدعلى كازرونى فرا گرفت.
در سال 1306ق، پس از دو سال اقامت در شيراز، رهسپار كربلا شد و در حدود چهار سال، شرح لمعه، قوانين، فصول و رياض را به پايان رسانيد، سپس در حدود سال 1310ق به سامرا رفت و مورد توجه فراوان ميرزاى شيرازى قرار گرفت.
ميرزا سفارش او را به حضرات آيات: سيد محمد فشاركى و ميرزا محمدتقى شيرازى نمود. او در آن زمان، مورد نظر و محبت پدرانه ميرزاى شيرازى بود و در خانه او به سر مى‌برد و همواره حاضر به خدمت بود.
وى نخست، رسائل و مكاسب را نزد علامه حسنعلى تهرانى به پايان برد و سپس در درس‌هاى مرحوم ميرزا محمدتقى شيرازى و سيد محمد فشاركى شركت نمود. چندى هم در درس مجدد شيرازى حضور پيدا كرد.
با مهاجرت مرحوم آيت‌الله طباطبايى فشاركى به نجف اشرف، منحصراً به درس ميرزا محمدتقى شيرازى حاضر شد و تا روز وفاتش، ملازم بحث او بود و در اين مدت طولانى- حدود 28 سال از 1310 تا 1338ق از او جدا نشد.
وى در سال 1336ق، همراه با استادش به كاظمين رفت و در اوايل سال 1337ق، همراه با استاد به كربلا مهاجرت كرد و تا وفات ميرزا محمدتقى شيرازى، در آن خاك پاك به تحصيل و تدريس اشتغال داشت.
ايشان در 1338ق، رهسپار نجف شد و به تدريس خارج فقه و اصول پرداخت. او در اين مدت و تا هنگام وفاتش، يكسره به تدريس و تأليف پرداخت. در حوزه نجف شهرتى فراوان كسب كرد، چشمها به او دوخته شد و مورد توجه فراوان آيت‌الله سيد ابوالحسن اصفهانى قرار گرفت. او در تدريس، بسيار خوش بيان و زيبا كلام بود.
شيخ بهاءالدين محلاتى شيرازى، سيد عبدالحسين دستغيب شيرازى، سيد مرتضى فيروز آبادى، سيد سجاد علوى گرگانى، سيد محمدحسينى شيرازى، سيد محمدحسين فضل الله عاملى، علامه محمد تقى جعفرى و محمدتقى بهجت از جمله شاگردانى ايشان بوده‌اند.
ايشان از محدث بزرگ شيعه ميرزا حسين نورى، صاحب مستدرك الوسائل، اجازه حديث داشت و خود از اقطاب روايت و مشايخ اجازه بود و بسيارى از فقها و دانشمندان از او اجازه روايت اخذ كردند، كه آيت‌الله سيد شهاب‌الدين نجفى مرعشى، خانم نصرت بيگم امين اصفهانى، عبداللطيف سمامى حايرى تنكابنى، صدرالدين محلاتى شيرازى و سيد محمد حسينى همدانى معروف به آقا نجفى از آن جمله‌اند.
ايشان در 22 جمادى الاول 1367، در 77 سالگى، در نجف، چشم از جهان فرو بست. پيكر ايشان در حرم اميرالمؤمنين(ع) به خاك سپرده شد.
آثار
- بلغة الطالب في حاشية المكاسب .
- رسالة في الخلل.
- رسالة في صلاة الجماعة.
- حاشيه بر فوائد الأصول شيخ انصارى.
- حاشيه بر فوائد الأصول كاظمينى، تقريرات درس محقق نائينى.
- حاشيه بر درّ الأصول حاج شيخ عبدالكريم حايرى.
- حاشيه بر فصول شيخ محمد حسين اصفهانى.
- حاشيه استدلالى بر عروة الوثقى.
- دوره كامل اصول.
- مسائل فقهية.