حبال، ابراهیم بن سعید: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '/ نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده' به '') |
جز (جایگزینی متن - 'خاك' به 'خاک') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
منابع از ايشان به عنوان شخصيتى حريص در كسب علوم اسلامى و نشر حديث نبوى ياد كرده‌اند كه با تمامى سختگيرى‌هايى كه از جانب حكومت فاطميان در اين جهت بود، ايشان هيچ‌گاه از اين كار دست برنداشته و در درس و تدريس بسيار كوشا و پرتلاش بوده‌اند. | منابع از ايشان به عنوان شخصيتى حريص در كسب علوم اسلامى و نشر حديث نبوى ياد كرده‌اند كه با تمامى سختگيرى‌هايى كه از جانب حكومت فاطميان در اين جهت بود، ايشان هيچ‌گاه از اين كار دست برنداشته و در درس و تدريس بسيار كوشا و پرتلاش بوده‌اند. | ||
از لحاظ مذهب فقهى ايشان، منابع سكوت كرده‌اند و احتمال اين‌كه مذهب مالكى داشته باشد، بيشتر تقويت شده است.در سال‌هاى حكومت المستنصر بالله، روزگار سختى بر وى گذشت و از طرف حكومت منع شد از اين‌كه حديث نقل كند و جلسه درس داشته باشد و سرانجام در سال 482ق وفات يافت و در شهر قرافه به | از لحاظ مذهب فقهى ايشان، منابع سكوت كرده‌اند و احتمال اين‌كه مذهب مالكى داشته باشد، بيشتر تقويت شده است.در سال‌هاى حكومت المستنصر بالله، روزگار سختى بر وى گذشت و از طرف حكومت منع شد از اين‌كه حديث نقل كند و جلسه درس داشته باشد و سرانجام در سال 482ق وفات يافت و در شهر قرافه به خاک سپرده شد. | ||
== آثار == | == آثار == | ||
نسخهٔ ۲۱ مهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۳۱
| نام | حبال، ابراهیم بن سعید |
|---|---|
| نام های دیگر | حبال، ابواسحاق ابراهیم |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 482 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE5081AUTHORCODE |
«ابواسحاق، ابراهيم بن سعيد بن عبدالله التجيبى النعمانى الحبال» معروف به «اباالطيب» در سال 391ق در شهر فسطاط مصر متولد شد. تحصيلات مقدماتى را در همين شهر گذراند و در مجلس درس علماى بزرگ آن زمان طلب فيض كرد. از شيوخى كه ايشان از آن‌ها كسب روايت كرده است، مى‌توان به الحافظ عبدالغنى بن سعيد الازدى، ابى‌محمد الحسن بن حامد الديبلى ابن عليل، محمد بن احمد بن عبدالعزيز بن ثرثال، محمد بن ذكوان التنيسى و على بن عبيد العنابى... نام برد.
وى از جمله كسانى است كه اهتمام زيادى در جمع‌آورى كتب خطى زمان خود داشته است.
شاگردان زيادى در درس وى حاضر شده و از او اجازه كسب روايت كرده‌اند كه از جمله آن‌ها، عبارتند از:
ابوعبدالله الحميدى، صاحب «جذوة المقتبس»، القاضى ابوعلى الصدفى و ابن جماهر الطليطلى كه از وى نقل روايت كرده‌اند. از شاگردان خاصه درس ايشان نيز مى‌توان به ابراهيم بن الحسن العلوى النقيب، عبدالكريم بن سوار التككى، وعطاء بن هبه الله الاخميمى، وفاء بن ذبيان النابلسى، يوسف ابن محمد الاردبيلى، ابوالفتح سلطان بن ابراهيم المقدسى، ابوالفضل محمد بن بنان الانبارى و ابوبكر محمد بن عبدالباقى قاضى المارستان اشاره كرد.
منابع از ايشان به عنوان شخصيتى حريص در كسب علوم اسلامى و نشر حديث نبوى ياد كرده‌اند كه با تمامى سختگيرى‌هايى كه از جانب حكومت فاطميان در اين جهت بود، ايشان هيچ‌گاه از اين كار دست برنداشته و در درس و تدريس بسيار كوشا و پرتلاش بوده‌اند.
از لحاظ مذهب فقهى ايشان، منابع سكوت كرده‌اند و احتمال اين‌كه مذهب مالكى داشته باشد، بيشتر تقويت شده است.در سال‌هاى حكومت المستنصر بالله، روزگار سختى بر وى گذشت و از طرف حكومت منع شد از اين‌كه حديث نقل كند و جلسه درس داشته باشد و سرانجام در سال 482ق وفات يافت و در شهر قرافه به خاک سپرده شد.
آثار
1 حديث ابى‌موسى الزمن
2 عوالى سفيان بن عيينه
3 كتاب التاريخ
4 اخبار الصوفية
5 وفيات قوم من المصريين و نفر سواهم.