ابن شاذان، فضل بن شاذان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '/ نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده' به '') |
جز (جایگزینی متن - 'امام رضا(ع)' به 'امام رضا(ع) ') |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
در بغداد از محضر علمى محمد بن ابى عمير بهره برد، سپس به كوفه رفته و از محضر مشايخى همچون حسن بن على بن فضال، حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابى نصر،صفوان بن يحيى و [[نصر بن مزاحم|نصر بن مزاحم منقرى]] بهره جست.[[نجاشی، احمد بن علی|نجاشى]] قائل است كه ابن شاذان، حضور حضرت امام جواد(ع)را درك و از او روايت كرده است، ولى [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] در رجالش او را از اصحاب حضرت امام هادى(ع)شمرده است. | در بغداد از محضر علمى محمد بن ابى عمير بهره برد، سپس به كوفه رفته و از محضر مشايخى همچون حسن بن على بن فضال، حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابى نصر،صفوان بن يحيى و [[نصر بن مزاحم|نصر بن مزاحم منقرى]] بهره جست.[[نجاشی، احمد بن علی|نجاشى]] قائل است كه ابن شاذان، حضور حضرت امام جواد(ع)را درك و از او روايت كرده است، ولى [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] در رجالش او را از اصحاب حضرت امام هادى(ع)شمرده است. | ||
[[شيخ صدوق]] در کتاب توحيد و عيون اخبار الرضا و خصالش رواياتى را از فضل بن شاذان از حضرت امام رضا(ع)نقل مى‌كند كه اين امر را هيچ‌كدام از برقى،[[نجاشی، احمد بن علی|نجاشى]] و [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] تائيد نمى‌كنند. | [[شيخ صدوق]] در کتاب توحيد و عيون اخبار الرضا و خصالش رواياتى را از فضل بن شاذان از حضرت [[امام رضا(ع)]] نقل مى‌كند كه اين امر را هيچ‌كدام از برقى،[[نجاشی، احمد بن علی|نجاشى]] و [[طوسی، محمد بن حسن|شيخ طوسى]] تائيد نمى‌كنند. | ||
ابن شاذان پس از مدتى از عراق به نيشابور بازگشت و در آنجا اقامت گزيد.در | ابن شاذان پس از مدتى از عراق به نيشابور بازگشت و در آنجا اقامت گزيد.در | ||
نسخهٔ ۱۹ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۰۶
| نام | ابن شاذان، فضل بن شاذان |
|---|---|
| نام های دیگر | ابن شاذان، اب‍و محمد فضل بن شاذان
فضل بن شاذان ازدی نیشابوری، فضل بن شاذان |
| نام پدر | |
| متولد | |
| محل تولد | |
| رحلت | 260 هـ.ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE1713AUTHORCODE |
ولادت
فضل بن شاذانابومحمد فضل بن شاذان بن خليل ازدى نيشابورى، متكلم و فقيه امامى است كه دراواخر قرن دوم در نيشابور متولد شد.
کسب علم و دانش
پس از وفات هارون عباسى با پدرش شاذان بن خليل كه خود از محدثان اماميه به شمار مى‌آمد به بغداد رفت و به آموختن قرآن پرداخت.
در بغداد از محضر علمى محمد بن ابى عمير بهره برد، سپس به كوفه رفته و از محضر مشايخى همچون حسن بن على بن فضال، حسن بن محبوب، احمد بن محمد بن ابى نصر،صفوان بن يحيى و نصر بن مزاحم منقرى بهره جست.نجاشى قائل است كه ابن شاذان، حضور حضرت امام جواد(ع)را درك و از او روايت كرده است، ولى شيخ طوسى در رجالش او را از اصحاب حضرت امام هادى(ع)شمرده است.
شيخ صدوق در کتاب توحيد و عيون اخبار الرضا و خصالش رواياتى را از فضل بن شاذان از حضرت امام رضا(ع) نقل مى‌كند كه اين امر را هيچ‌كدام از برقى،نجاشى و شيخ طوسى تائيد نمى‌كنند.
ابن شاذان پس از مدتى از عراق به نيشابور بازگشت و در آنجا اقامت گزيد.در زمان حكومت عبدالله بن طاهر به خاطر اعتقادش به مذهب تشيع و از نيشابور نفى شد.در زمان امام حسن عسگرى از معتبرترين عالمان امامى خراسان به شمار مى‌رفت و با آن حضرت از راه دور مرتبط بود.
آثار
در کتابهاى تراجم و رجال آثار او را بيش از صد و هشتاد عنوان دانسته‌اند.از آن جمله مى‌توان‌به اثبات الرجعة، الطلاق، الفرائض الكبير و...اشاره نمود.
وفات
فضل بن شاذان در سال 260 ه.ق دار فانى را پس از عمرى پربركت و خدماتى ارزنده وداع گفته و به ديار باقى شتافت.