قشیری، عبدالکریم بن هوازن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '،ن' به '، ن') |
جز (جایگزینی متن - '/ نوع اثر: کتاب / نقش: نويسنده' به '') |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type='authorWritings'|[[شرح أسماء الله الحسنی]] | |data-type='authorWritings'|[[شرح أسماء الله الحسنی]] | ||
[[لطائف الإشارات]] | [[لطائف الإشارات]] | ||
[[ترجمه رساله قشیریه]] | [[ترجمه رساله قشیریه]] | ||
[[الرسالة القشیریة]] | [[الرسالة القشیریة]] | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد مولف | |کد مولف | ||
| خط ۹۵: | خط ۹۵: | ||
== وابسته‌ها == | == وابسته‌ها == | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[شرح أسماء الله الحسنی]] | [[شرح أسماء الله الحسنی]] | ||
[[لطائف الإشارات]] | [[لطائف الإشارات]] | ||
[[ترجمه رساله قشیریه]] | [[ترجمه رساله قشیریه]] | ||
[[الرسالة القشیریة]] | [[الرسالة القشیریة]] | ||
[[ریاضة النفس]] | [[ریاضة النفس]] | ||
[[حاشیة العلامة مصطفی العروسي]] | [[حاشیة العلامة مصطفی العروسي]] | ||
[[کتاب المعراج]] | [[کتاب المعراج]] | ||
[[اربع رسائل فی التصوف]] | [[اربع رسائل فی التصوف]] | ||
[[نحو القلوب الصغیر]] | [[نحو القلوب الصغیر]] | ||
[[شرح القشيري لأسماء الله الحسني (چاپ بيروت)]] | [[شرح القشيري لأسماء الله الحسني (چاپ بيروت)]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۰۳:۲۰
| نام | قشیری، عبدالکریم بن هوازن |
|---|---|
| نام های دیگر | قشیری، ابوالقاسم
نیشابوری، ابوالقاسم عبدالکریم نیسابوری، عبدالکریم بن هوازن |
| نام پدر | هوازن |
| متولد | ربيع الاول سال 376 يا 386 ه |
| محل تولد | ناحيه استوا (قوچان كنونى) |
| رحلت | 465 هـ.ق |
| اساتید | ابوالقاسم اليمانى، ابوبكر طوسى، ابوبكر بن فورك اصفهانى، |
| برخی آثار | شرح أسماء الله الحسنی |
| کد مولف | AUTHORCODE3777AUTHORCODE |
ولادت و زندگى
زين الاسلام امام ابوالقاسم عبدالكريم بن هوازن بن عبدالملك بن طلحة بن محمد قشيرى نيشابورى از اكابر دانشمندان، نويسندگان، شاعران و صوفيۀ قرن پنجم هجرى است.
در ربيع الاول سال 376 يا 386 ه در ناحيه استوا (قوچان كنونى) متولد شد.خانوادۀ وى از اعراب بنى قشير بودند كه در خراسان صاحب املاك بودند.
کسب علم و دانش
وی پس از فوت پدر به قصد آموختن علم حساب روانه نيشابور شد اما دست تقدير او را به مجلس ابوعلى دقاق كشانيد و شيفته او گرديد و از كسب علم حساب منصرف و قدم در طريق ارادت و تصوف نهاد.
وى اهل مسافرت نيز بود و يك سفر به مكه و دو سفر به بغداد داشت.
اساتيد
ادبيات عرب را نزد ابوالقاسم اليمانى، تصوف را نزد ابوعلى دقاق، فقه را نزد ابوبكر طوسى و كلام را نزد ابوبكر بن فورك اصفهانى آموخت.
حضور او در مجلس ابوعلى دقاق به موازات آموختن فقه، حديث و تفسير از محضر اساتيدى همچون احمد بن محمد بن عمر خفاف، ابونعيم اسفراينى و ابن عبدوس مكى بود.در ميان اسامى اساتيد وى ابواسحاق اسفراينى، ابوعبدالرحمن سلمى، ابوالحسين بن بشران نيز به چشم ميخورد.
شاگردان
مجالس املاء حديث و وعظ او مورد توجه طالبان واقع شده و موجب شهرت وى شد و اساس رياست مذهبى او را در نيشابور بنا نهاد.
مدت زيادى از زندگى قشيرى به تربيت شاگردان سپرى شد.بسيارى از دوستداران علم و معرفت نزد وى درس خواندند كه يا در حديث از او اجازه روايت دريافت كردند و يا در طريقت و تصوف جزو مشايخ به شمار آمدند.
آثار
قشيرى به لحاظ احاطه بر علوم و معارف عصر خود، از تفسير و حديث و كلام گرفته تا تصوف و مقامات سلوك،در مقايسه با ديگر صوفيان آثار برجسته‌اى به شرح زير دارد:
- تفسير كبير معروف به «التيسير فى التفسير» که قبل از سال 410 ه نوشته است.
- التحبير فى التذكير
- آداب الصوفيه
- لطائف الاشارات
- جواهر
- عيون الاجوبة فى اصول الاسئلة
- مناجات
- نكت اولى النهى
- نحو القلوب
- احكام السماع
- اربعين
- رساله قشيريه
از ميان آثار وى لطائف الاشارت در تفسير قرآن و رساله قشيريه در تصوف شهرت بسزايى يافتند.
وفات
قشيرى پس از 89 سال عمر در سال 465 ه بدرود حيات گفت و او را در مدرسۀ ابوعلى دقاق(در نيشابور)دفن كردند.