ابن عطیه، عبدالحق بن غالب: تفاوت میان نسخه‌ها

ابومحمد عبدالحق بن غالب بن عبدالرحمن بن غالب محاربى متولد 481 ق-1088 م و متوفاى 541 ق-1147 م، مفسر و محدث مالكى مذهب و از رجال سياسى اندلس در دورۀ مرابطون. نياى بزرگ وى عطيه از مهاجران عرب به اندلس بود و نسبش به تيرۀ محارب از بنى مضر مى‌رسيد.موطن او غرناطه بود.وى در خاندانى از اهل علم و ادب پرورش يافت و پدرش از نخستين استادان او بود كه در شكل‌گيرى شخصيت علمى وى نقش بسزايى داشت.

ابن عطيه در جوانى با حكومت مرابطون رابطۀ خوبى نداشت ولى اين اختلاف مانع از آن نشد كه در 503 ق (1109 م)براى شركت در جنگ با مسيحيان به مرز طلبيره رود.مرور زمان و احتمالا حضور ابن عطيه در صحنه‌هايى چون نبرد طلبيره موجب شد تا حاكمان مرابطى نسبت به وى خوشبين گردند و او را به خود نزديك سازند،چنانكه ابن عطيه در جريان جنگ ميان مسلمانان و مسيحيان در سر قسطه همراه امير بود.ابن عطيه حتى از اينگونه فرصتها نيز براى كسب علم بهره مى‌جست و در اين سفرها نزد علماى آن ديار به كسب دانش مشغول مى‌شد.در بسيارى از جنگهاى مرابطون شركت مى‌كرد.وى علاوه بر حضور مستقيم با به خدمت گرفتن نفوذ اجتماعى و سخنورى خود در اين جنگها نقش مغالى ايفا مى‌كرد.وى در 529 ق از جانب مرابطون به قضاى المريّه گمارده شد و بدانجا رفت.بنا به روايتى ابن عطيه به هنگام تصدى قضاى المريه مورد سوء ظن مردم قرار گرفت و به وى نسبت زندقه داده شد.اينكه نويسندۀ معاصر ابن عطيه، ابن خاقان با لقب «وزير»از او ياد كرده،چنانكه [[ابن خلدون]] گفته مى‌تواند به معنى كاتبى باشد كه در پاره‌اى امور مربوط به سلطان اختياراتى داشته است.ابن عطيه در 541 ق به عنوان قاضى مرسيه منصوب و راهى آن ديار گرديد، ولى از ورود او به آن شهر جلوگيرى شد و به هنگام بازگشت در لورقه درگذشت.