۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'محمدرضا قمشه‌اى' به 'محمدرضا قمشه‌اى '
جز (جایگزینی متن - ' :' به ':') |
جز (جایگزینی متن - 'محمدرضا قمشه‌اى' به 'محمدرضا قمشه‌اى ') |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
برخى از شاگردان او عبارتند از: ميرزا حسن نورى (فرزندش)، ميرزا ابوالقاسم راز شيرازى، آخوند ملا آقا حكمى قزوينى، آخوند ملا عبداللّه زنوزى، آقا سيد رضى لاريجانى و حاجى [[سبزواری، هادی|ملا هادى سبزوارى]]. | برخى از شاگردان او عبارتند از: ميرزا حسن نورى (فرزندش)، ميرزا ابوالقاسم راز شيرازى، آخوند ملا آقا حكمى قزوينى، آخوند ملا عبداللّه زنوزى، آقا سيد رضى لاريجانى و حاجى [[سبزواری، هادی|ملا هادى سبزوارى]]. | ||
اكثر قريب به اتفاق استادان متأخر از آخوند نورى مع الواسطه شاگردان وى بوده‌اند؛ چه، سلسله اساتيد آنان به حاجى سبزوارى، آقا محمدرضا | اكثر قريب به اتفاق استادان متأخر از آخوند نورى مع الواسطه شاگردان وى بوده‌اند؛ چه، سلسله اساتيد آنان به حاجى سبزوارى، آقا [[قمشه‌ای، محمدرضا|محمدرضا قمشه‌اى]] ، آقا على مدرس و ميرزاى جلوه كه به حكماى اربعه مشهورند، منتهى مى‌شود. آخوند نورى تمام عمر را به تدريس فلسفه [[صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم|ملا صدرا]]مشغول بود. او داراى طبع شعر و غزل‌سرا و رباعى‌گوى بود و در اشعار خويش نورى تخلص مى‌كرد. آخوند نورى در خط شكسته سرآمد زمان خويش بود. | ||
در سال 1246ق، از دنيا رفت و پس از مرگ، پيكرش را به نجف بردند و بر اساس وصيت‌نامه‌اش در كفش‌كن روضه اميرالمؤمنين(ع) مدفون ساختند. | در سال 1246ق، از دنيا رفت و پس از مرگ، پيكرش را به نجف بردند و بر اساس وصيت‌نامه‌اش در كفش‌كن روضه اميرالمؤمنين(ع) مدفون ساختند. | ||