التشيّع (نشوؤه - مراحله - مقوّماته): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'شهيد اول' به 'شهيد اول') |
جز (جایگزینی متن - 'امام صادق(ع)' به 'امام صادق (ع)') |
||
| خط ۱۰۷: | خط ۱۰۷: | ||
ب)- تجسم عملى تشيّع، كه بعد از وفات رسول اكرم(ص) گروهى از امت اسلامى و بخشى از بزرگان صحابه مانند سلمان، ابوذر، عمار و مقداد راه تعبد به نصّ امامت و التزام عملى به الگوى امامت اميرالمؤمنين(ع) را در پيش گرفتند. | ب)- تجسم عملى تشيّع، كه بعد از وفات رسول اكرم(ص) گروهى از امت اسلامى و بخشى از بزرگان صحابه مانند سلمان، ابوذر، عمار و مقداد راه تعبد به نصّ امامت و التزام عملى به الگوى امامت اميرالمؤمنين(ع) را در پيش گرفتند. | ||
ج)- وضوح و استمرار تشيّع، كه در دوران امام باقر(ع) آغاز شد و در عصر [[امام صادق | ج)- وضوح و استمرار تشيّع، كه در دوران امام باقر(ع) آغاز شد و در عصر [[امام جعفر صادق (ع)|امام صادق (ع)]] - كه زمينه‌ها و شرائط مناسب براى آشكار ساختن علوم و معارف اهل بيت(ع) فراهم شد - رشد كرد. | ||
نتيجه دوم: تشيع، نتيجه طبيعى دعوت پيامبر(ص) و تعبيرى اصيل از تجربه اسلامى با همه ويژگى‌هايش در استمرار رشد انقلابى و حركت تغييرى بود و در سايه عينيت يافتن الگوى امامت، خطّ رهبرى اصيل مورد نظر نصوص اسلامى در بين امت مسلمان ريشه‌دار مى‌شود. | نتيجه دوم: تشيع، نتيجه طبيعى دعوت پيامبر(ص) و تعبيرى اصيل از تجربه اسلامى با همه ويژگى‌هايش در استمرار رشد انقلابى و حركت تغييرى بود و در سايه عينيت يافتن الگوى امامت، خطّ رهبرى اصيل مورد نظر نصوص اسلامى در بين امت مسلمان ريشه‌دار مى‌شود. | ||