عامری، محمد بن یوسف: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۲: خط ۱۲:
|-
|-
|نام پدر  
|نام پدر  
| data-type="authorfatherName" |
| data-type="authorfatherName" |یوسف
|-
|-
|متولد  
|متولد  
خط ۱۸: خط ۱۸:
|-
|-
|محل تولد
|محل تولد
| data-type="authorBirthPlace" |
| data-type="authorBirthPlace" |نیشابور
|-
|-
|رحلت  
|رحلت  
| data-type="authorDeathDate" |381ق
| data-type="authorDeathDate" |۲۷ شوال ۳۸۱ش
|-
|-
|اساتید
|اساتید
| data-type="authorTeachers" |
| data-type="authorTeachers" |[[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]]
 
[[ابوبکر قفال]]
|-
|-
|برخی آثار
|برخی آثار
خط ۳۴: خط ۳۶:
</div>
</div>


'''ابوالحسن محمد بن یوسف عامری نیشابوری''' (متوفی ۳۸۱ق) و یا طبق مبنای اشتهاریافته از مرحوم مجتبی مینوی، «ابوالحسن محمد بن ابی‌ذر یوسف عامری نیشابوری»، فیلسوف سترگ سده چهارم هجری، به‌رغم عظمت و آثار ارزشمند فلسفی و اسلامی خود چندان شناخته و پرآوازه نیست. اغلب آثار مهم او از بین رفته و یا تاکنون ناشناخته مانده است<ref>ر.ک: شکوری، ابوالفضل، ص‌2</ref>‏.  
'''ابوالحسن محمد بن یوسف عامری نیشابوری''' (300-۳۸۱ق) از فلاسفه بزرگ سده چهارم هجری، به‌رغم عظمت و آثار ارزشمند فلسفی و اسلامی خود چندان شناخته و پرآوازه نیست. اغلب آثار مهم او از بین رفته و یا تاکنون ناشناخته مانده است<ref>ر.ک: شکوری، ابوالفضل، ص‌2</ref>‏.  
از جمله آثار او «الأمد علی الأبد» است.
 
از جمله آثار او «[[الأمد علی الأبد]]» است.
 
==ولادت==
طبق مبنای اشتهاریافته از مرحوم [[مینوی، مجتبی|مجتبی مینوی]]، «ابوالحسن محمد بن ابی‌ذر یوسف عامری نیشابوری» در سال 300ق  در نیشابور به دنیا آمد.  


==تحصیل==
== تحصیلات ==
وی در نیشابور به دنیا آمد و در همان جا به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس در بلخ نزد ابوزید بلخی فلسفه آموخت. پس از مرگ استاد به چاچ رفت و نزد ابوبکر قفال، فقه و کلام را تحصیل نمود و سپس به بخارا بازگشت و کتاب معروف خود «السعادة والإسعاد» را نوشت. در فاصله سال‌های ۳۵۲-۳۴۲ق، در نیشابور ساکن بود و در حدود سال ۳۵۳ق، ۵ سال ساکن ری شد و به آموزش و نوشتن مشغول بود. ظاهراً در همین شهر ابوعلی مسکویه، مورخ نامدار در خدمت او بوده است. ابوالحسن در ری از حمایت ابوالفضل بن عمید وزیر آل بویه و فرزند و جانشین او ابوالفتح برخوردار بود<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>‏.  
در همان جا به تحصیل علوم دینی پرداخت و سپس در بلخ نزد [[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]] فلسفه آموخت. پس از مرگ استاد به چاچ رفت و نزد [[ابوبکر قفال]]، فقه و کلام را تحصیل نمود و سپس به بخارا بازگشت و کتاب معروف خود «[[السعادة والإسعاد]]» را نوشت. در فاصله سال‌های ۳۵۲-۳۴۲ق، در نیشابور ساکن بود و در حدود سال ۳۵۳ق، ۵ سال ساکن ری شد و به آموزش و نوشتن مشغول بود. ظاهراً در همین شهر ابوعلی مسکویه، مورخ نامدار در خدمت او بوده است. ابوالحسن در ری از حمایت ابوالفضل بن عمید وزیر آل بویه و فرزند و جانشین او ابوالفتح برخوردار بود<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>‏.  


==سفر به بغداد==
==سفر به بغداد==
خط ۴۵: خط ۵۱:


==اساتید==
==اساتید==
# ابوزید بلخی؛
# [[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]]؛
# ابوالفضل بن عمید.
# ابوالفضل بن عمید.


==شاگردان==
==شاگردان==
# ابوعلی مسکویه؛
# [[مسکویه، احمد بن محمد|ابوعلی مسکویه]]؛
# ابوحیان توحیدی؛
# [[ابوحیان توحیدی، علی بن محمد|ابوحیان توحیدی]]؛
# مانی مجوسی؛
# [[مانی مجوسی]]؛
# ابوالقاسم کاتب؛
# [[ابوالقاسم کاتب]]؛
# علی ‌بن حسین هندو؛
# [[علی ‌بن حسین هندو]]؛


==مذهب==
==مذهب==
برخی ابوالحسن را به دلیل مشرب زیدی استادش - ‌ابوزید بلخی - ‌فیلسوف زیدی یاد می‌کنند که فلسفه و دیانت را ملازم و مساوق یکدیگر می‌دانست<ref>ر.ک: همان</ref>.
برخی ابوالحسن را به دلیل مشرب زیدی استادش - ‌[[ابوزید، احمد بن سهل|ابوزید بلخی]] - ‌فیلسوف زیدی یاد می‌کنند که فلسفه و دیانت را ملازم و مساوق یکدیگر می‌دانست<ref>ر.ک: همان</ref>.


==وفات==
==وفات==
وی در سال ۳۸۱ در نیشابور دارفانی را وداع گفت<ref>ر.ک: حکمت، نصرالله</ref>.
وی در ۲۷ شوال ۳۸۱ش در نیشابور دارفانی را وداع گفت<ref>ر.ک: حکمت، نصرالله</ref>.


==آثار==
==آثار==
خط ۷۳: خط ۷۹:
و...<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>‏.  
و...<ref>ر.ک: وب‌گاه زندگی‌نامه فلاسفه</ref>‏.  


لازم به یادآوری است که مرحوم مینوی در سفری که به آلمان می‌رود کتابی را به نام «السعادة والإسعاد» پیدا می‌کند که به نام فردی به نام ابوالحسن بن ابی‌ذر بوده است. مرحوم مینوی اولاً از روی این نسخه استنساخ می‌کند؛ یعنی با خط خودش از روی آن یک نسخه برمی‌دارد و آن را به ایران می‌آورد. یک مقدمه کوتاه و یک فهرست اعلامی بر آن افزوده است. ایشان در اسم این نویسنده یک تصرف می‌کند؛ چون این نویسنده ناشناخته و مجهول است. ایشان به‌نحو استحسانی و اجتهادی و به‌خاطر شباهت اسمی حدس می‌زند که این کتاب باید از آن ابوالحسن عامری باشد<ref>ر.ک: حکمت، نصرالله</ref>.
لازم به یادآوری است که مرحوم [[مینوی، مجتبی|مینوی]] در سفری که به آلمان می‌رود کتابی را به نام «[[السعادة والإسعاد]]» پیدا می‌کند که به نام فردی به نام ابوالحسن بن ابی‌ذر بوده است. مرحوم مینوی اولاً از روی این نسخه استنساخ می‌کند؛ یعنی با خط خودش از روی آن یک نسخه برمی‌دارد و آن را به ایران می‌آورد. یک مقدمه کوتاه و یک فهرست اعلامی بر آن افزوده است. ایشان در اسم این نویسنده یک تصرف می‌کند؛ چون این نویسنده ناشناخته و مجهول است. ایشان به‌نحو استحسانی و اجتهادی و به‌خاطر شباهت اسمی حدس می‌زند که این کتاب باید از آن ابوالحسن عامری باشد<ref>ر.ک: حکمت، نصرالله</ref>.
   
   
==پانویس ==
==پانویس ==
<references/>
<references />


==منابع مقاله==
==منابع مقاله==
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش