إثبات الوصية للإمام علي بن أبي‌طالب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' اين ' به ' این ') |
جز (جایگزینی متن - 'مي' به 'می') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
همان گونه كه از نام کتاب پيداست، موضوع بحث دراين اثر، اثبات وصايت و جانشينى [[امام على(ع)]] از پيامبر(ص) اختصاص دارد؛ اما به مناسبت، از ساير ائمه هم سخن گفته و نيمى از کتاب را به آنان اختصاص داده است. | همان گونه كه از نام کتاب پيداست، موضوع بحث دراين اثر، اثبات وصايت و جانشينى [[امام على(ع)]] از پيامبر(ص) اختصاص دارد؛ اما به مناسبت، از ساير ائمه هم سخن گفته و نيمى از کتاب را به آنان اختصاص داده است. | ||
هدف مؤلف آن بوده كه تسلسل وصايت و جانشينى را در | هدف مؤلف آن بوده كه تسلسل وصايت و جانشينى را در میان انبياء اثبات و به [[امام على(ع)|امیرالمؤمنين(ع)]] و امامان(ع) پس از او متصل نمايد. بدين جهت شرحى از زندگى پيامبران از آدم تا خاتم همراه جانشينان آنان ارائه مى‌دهد. اثبات الوصية در دو قسم تنظيم شده است: قسمت نخست درباره حجت‌هاى الهى از آدم تا محمد(ص) و قسمت دوم، درباره حجج الهى از پيامبر(ص) تا حضرت مهدى(عج) است. | ||
مؤلف کتاب برای مطالب خود منبعى ذكر نكرده و غالباًً سلسله اسناد خود را نياورده است. البته در قسمت دوم تا حدودى به برخى راویان اشاره كرده، لیکن آن هم سند كاملى برای روايات به شمار نمى‌رود، بلكه فقط به چند نفر از راویان | مؤلف کتاب برای مطالب خود منبعى ذكر نكرده و غالباًً سلسله اسناد خود را نياورده است. البته در قسمت دوم تا حدودى به برخى راویان اشاره كرده، لیکن آن هم سند كاملى برای روايات به شمار نمى‌رود، بلكه فقط به چند نفر از راویان میانى اشاره مى‌كند. او داستان زندگى و معجزات انبيا و ائمه را به صورت پيوسته نقل مى‌كند و تنها گاهى با عبارت «روى» مطالب را از همديگر تفكیک كرده است. | ||
مطالب اثبات الوصية در منابعى؛ همچون كافى و [[بصائر الدرجات في فضائل آل محمد(ص)|بصائر الدرجات]] و كتب مشابه حديثى يا تاريخ ائمه وجود دارد. | مطالب اثبات الوصية در منابعى؛ همچون كافى و [[بصائر الدرجات في فضائل آل محمد(ص)|بصائر الدرجات]] و كتب مشابه حديثى يا تاريخ ائمه وجود دارد. | ||
نویسندگان بعدى نيز به طور گسترده‌اى از او نقل كرده‌اند و این کتاب در | نویسندگان بعدى نيز به طور گسترده‌اى از او نقل كرده‌اند و این کتاب در میان كسانى چون صاحب [[الخرائج و الجرائح]] و مناقب نویسان بعدى رواج داشته و مجلسى نيز از آن در بحار فراوان بهره برده است. | ||