ابن شهید ثانی، حسن بن زین‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'يك' به 'یک') |
جز (جایگزینی متن - 'کتابها' به 'کتابها') |
||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
اكثر تأليفات شيخ حسن در نجف اشرف نوشته شده است. از خصوصيات نوشته‌هاى اين شيخ جليل القدر آن است كه با وجود تعداد زياد آنها، كه حدود 30 تأليف است، متن آنها كامل و تمام نيست، زيرا او مثل علامه و شهيدين در یک زمان مشغول به تأليف و تصنيف | اكثر تأليفات شيخ حسن در نجف اشرف نوشته شده است. از خصوصيات نوشته‌هاى اين شيخ جليل القدر آن است كه با وجود تعداد زياد آنها، كه حدود 30 تأليف است، متن آنها كامل و تمام نيست، زيرا او مثل علامه و شهيدين در یک زمان مشغول به تأليف و تصنيف کتابهاى متعددى بوده است. در نسخه‌اى از [[من لا‌يحضره الفقيه]] كه با مقابلۀ ايشان تصحيح شده نقش خاتمى وجود دارد كه اين طور نوشته شده است: «بمحمد و الآل معتصم حسن بن زين‌الدين عبدهم» و در آنجا از اختلاف اساس فقه و نظام حديث در آن زمان اظهار ناراحتى كرده است. | ||
==مشرب علمى== | ==مشرب علمى== | ||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
صاحب معالم، معاصر [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهائى]] بوده و شش سال كوچكتر از او بوده و در كرك با هم بوده‌اند. | صاحب معالم، معاصر [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهائى]] بوده و شش سال كوچكتر از او بوده و در كرك با هم بوده‌اند. | ||
از ديگر معاصران او عبداللطيف بن شيخ على بن احمد جامعى است كه شاگرد او و [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهائى]] است. او | از ديگر معاصران او عبداللطيف بن شيخ على بن احمد جامعى است كه شاگرد او و [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهائى]] است. او کتابهائى در رد نظريات صاحب معالم نوشته مثل کتاب «تقليد الميت» و کتاب «الرد على صاحب المعالم في الاجتهاد و التقليد».<ref>[[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]] ج 4 ص392 و ج 2 ص297</ref> | ||
او در ابتداى کتاب تقليد الميت اين گونه گفته است: «بعد وقوفه على رسالة شيخه صاحب المعالم التي ضيق فيها على المكلفين المسالك و أوقعهم في المهالك» تصميم به نوشتن آن کتاب گرفته است.<ref>[[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]] ج 4 ص392</ref> | او در ابتداى کتاب تقليد الميت اين گونه گفته است: «بعد وقوفه على رسالة شيخه صاحب المعالم التي ضيق فيها على المكلفين المسالك و أوقعهم في المهالك» تصميم به نوشتن آن کتاب گرفته است.<ref>[[الذريعة إلی تصانيف الشيعة|الذريعة]] ج 4 ص392</ref> | ||