سیمای انسان کامل در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سبحانی تبریزی، جعفر]] (نويسنده)

كتاب با مقدمه نويسنده در بررسى ابعاد مثبت و منفى انسان در قرآن آغاز شده و مطالب تحت عناوين مختلفى، ارائه شده است.

نويسنده با توجه به محتواى سوره مبارکه فرقان، بحث‌هاى مختلفى را مورد بررسى و كنكاش قرار داده است. بدين صورت كه در بخش نخست، از توحيد و يگانگى خداوند و نكوهش بت‌پرستى سخن گفته، سپس قرآن و نبوت پيامبر(ص)، مورد را بحث و گفتگو قرارداده و برخى از ايرادهاى واهى و سست مشركان درباره قرآن را متذكر گرديده و پاسخ داده و سرانجام، مسأله اوضاع هولناك رستاخيز را مطرح نموده و نكات و حقايقى را در مورد آن، متذكر گرديده است.

در تفسير اولين آيه از سوره مبارکه فرقان، نويسنده به بيان معنى لغوى (فرقان) اشاره كرده و چند وجه از وجوه اعجاز اين كتاب آسمانى را برشمرده است.

نويسنده به اين نكته اشاره دارد كه حروف الفبا، خميرمايه اوليه قرآن كريم است كه در دسترس همگان قرار دارد. اما با اين وجود و با گذشت بيش از چهارده قرن، تاكنون كسى نتوانسته حتى فقط يك سوره همانند سوره‌هاى آن را بياورد و اين نشانه اعجاز قرآن كريم است.

از جمله دلايل اعجاز قرآن كريم كه نويسنده به آن اشاره كرده، آن است كه بسيارى از حقايق عقلى و علمى كه پس از ساليان دور و دراز، انسان بدان‌ها دست يافته، در قرآن كريم آمده‌اند و نشانه بارزى از انتساب قرآن به مقام ربوبى است.

به اعتقاد نويسنده با در نظر گرفتن اين جهات، محتويات چنين كتابى مى‌تواند حق و باطل را از هم جدا ساخته و همه انسان‌ها را به شاهراه حقيقت رهنمون گردد.

نويسنده در ادامه، جهانى بودن رسالت پيامبر اكرم(ص) را با چند دليل اثبات مى‌كند كه تعدادى از آن‌ها عبارتند از:

#قرآن زيربناى تعاليم خود را فطرت و سرشت انسانى قرار داده و آن‌چه را كه فطرت انسانى خواهان آن است و افراد به سوى آن كشيده مى‌شوند، در قالب قانون ريخته و به صورت دين عرضه داشته است؛ به نظر نويسنده نقش مهم اسلام در اين موارد، همان رهبرى خواسته‌هاى درونى انسان و بازدارى افراد از هر نوع افراط و تفريط است.

#نامه‌هايى كه پيامبر(ص) به سران و شخصيت‌هاى ايران، روم و... نوشت؛ نويسنده معتقد است دقت در مفاد و مضمون اين نامه‌ها، روشنگر رسالت جهانى و دعوت همگانى ايشان است.

نويسنده در پاسخ به اين سئوال، به اين نكته اشاره مى‌كند كه پيامبر(ص) بزرگ، مسئوليت‌هاى بزرگترى بر دوش دارد و چنين فردى، در مسير انجام دادن وظايف رسالت، با مشكلات و دشوارى‌هاى فرساينده‌اى روبه‌رو مى‌گردد و چنين مشكلاتى -هرچه روح و روان (پيامبر(ص)) بزرگ باشد- موجب كاهش نشاط و طراوت مى‌گردد. در اين هنگام، تجديد ارتباط با جهان ماوراى طبيعت و تكرار نزول فرشته از جانب خداوند، به روح انسان، نيرو و توان مى‌بخشد، روان او را پر از نشاط و معنويت مى‌سازد و عنايت الهى و محبت‌هاى بى‌پايان او با تكرار نزول وحى، تجديد مى‌گردد.  

به نظر نويسنده، خداوند به اين نكته روانى، چنين اشاره مى‌فرمايد: '''(كذلك لنثبتَ بِهِ فؤادَك)''' تدريجا فرستاديم كه دل تو را نيرو بخشيم و آن را با تجديد عهد با فرشته وحى، استوار سازیم.

نويسنده معتقد است اگر آيات الهى، يك‌جا نازل مى‌گرديد (هر چند جامعه اسلامى به بسيارى از آن نياز نداشت) تأثير چشم‌گيرى در قلوب نمى‌گذاشت، ولى اگر پيك وحى، آيات را در زمينه نياز و احتياج مردم به فراگرفتن چنين اصول و فروعى نازل كند، به طور مسلم در قلوب مردم، اثر بيشترى داشته، رسوخ زيادترى در روان مردم پيدا مى‌كند و مردم به فراگرفتن الفاظ و معانى آن، آمادگى بيشترى از خود نشان مى‌دهند و بالاتر از همه، نتايج اين تعاليم را در موقع تعليم پيامبر احساس مى‌كنند.

به اعتقاد نويسنده، درست است كه آيات قرآن به طور تدريجى، بر اساس يك سلسله مقتضيات نازل شده، ولى اين نزول تدريجى، مانع از ارتباط و پيوستگى مطالب آن نيست و خداوند، آن‌چنان به آيات آن انسجام و پيوستگى خاصى بخشيده كه همت بلند انسان را بر آموزش و ضبط آيات آن، قادر و توانا مى‌سازد، چنان‌كه مى‌فرمايد: و رتلناه ترتيلا.

نخستين خصيصه بندگان خدا در اين آيات، تواضع و فروتنى معرفى شده است. نويسنده معتقد است در درون انسان، دو نيروى متضاد وجود دارد كه تكامل وى، بر اثر همين دو نيروى مخالف است كه در درون او در حال كشمكش هستند و اگر اين تضاد نبود، تكامل وجود نداشت؛ يكى از اين دو نيرو عقل است كه انسان را به سوى صفات عالى انسانى سوق مى‌دهد و از رذايل اخلاقى باز مى‌دارد و ديگرى غرايز و خواسته‌هاى نفسانى است كه جز لذت، چيزى نمى‌خواهد و براى عمل و كار خود، حد و مرزى نمى‌شناسد.

نكته ديگرى كه در اين آيه بدان اشاره شده، كيفيت راه رفتن انسان است كه خداوند به آن عنايت خاصى مبذول داشته و اصرار دارد كه راه رفتن ما توأم با تواضع و ميانه‌روى باشد. به نظر نويسنده، علت اهتمام قرآن كريم به اين نكته آن است كه صفات درونى انسان، غالبا از لابه‌لاى اعمال كوچك و ساده آشكار مى‌گردد، گاهى از يك حركت كوچك، از بيان يك سرگذشت و داستان، از انجام عمل ساده و... پرده از روحيات افراد برداشته شده و اسرار درونى‌اش آشكار مى‌گردد؛ بنابراین، اين عمل ساده (راه رفتن با تكبر) حاكى از يك بيمارى روحى است كه از ناحيه آن، جوانه زده و هرچه زودتر بايد علاج گردد. زيرا سرانجام كِبر، الحاد و انكار حق و مقدسات الهى است و بر چنين فردى، بهشت حرام خواهد بود.

فهرست مطالب در ابتدا و فهرست آيات، روايات و لغات مذكور در متن به همراه فهرست منابع و مآخذ مورد استفاده نويسنده، در انتهاى كتاب آمده است.