خمخانه وحدت: تفاوت میان نسخه‌ها - ویکی‌نور، دانشنامهٔ تخصصی

خط ۵۴:

در بخش دوم، اشعار [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|شیخ علاءالدوله سمنانی]]، از کلیات دیوان او، آورده شده است. شیخ علاءالدوله، علاوه بر تصانیف فراوانی که داشت، به شعر و شاعری نیز رغبتی تمام داشته و بیشتر مواقع، افکار و آمال خود را به نظم درمی‎آورده است. از میان ارادتمندان متعدد شیخ علاءالدوله، خواجوی کرمانی شاعر معروف، مشهورتر از همه است، که مدتی از دوران سلوک را در خدمت شیخ در صوفی‎آباد سمنان گذرانده و در آنجا معتکف بوده است. دولت‎شاه سمرقندی در ضمن شرح احوال خواجوی کرمانی می‎گوید: «در اثنای سیاحت، به صحبت حضرت شيخ‎ العارفين قدوة ‎المحققين سلطان الواصلين ركن ‎الملة و الدين [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدوله سمنانی]] (قدس الله سره العزيز) رسید و مرید شیخ شد و سال‎ها در صوفی‎آباد، اشعار شیخ را جمع نموده و این را در حق شیخ می‎گوید:

{{شعر}}{{ب|''هر کو به ره علی عمرانی شد''|2=''چون خضر به سرچشمه حیوانی شد''}}{{ب|''از وسوسه و غارت شیطان وارست ''|2=''مانند علاءالدوله سمنانی شد''}}{{پایان شعر}}<ref>سمنانی، شیخ علاءالدوله، ص85</ref>.

{{ب|''هر کو به ره علی عمرانی شد''|2=''چون خضر به سرچشمه حیوانی شد''}}

{{ب|''از وسوسه و غارت شیطان وارست ''|2=''مانند علاءالدوله سمنانی شد''}}{{پایان شعر}}<ref>سمنانی، شیخ علاءالدوله، ص85</ref>.

به‎منظور آشنایی با سبک شعر علاءالدوله، به برخی از اشعار وی، اشاره می‎شود:

جمله هستی ز توست:

{{شعر}}{{ب|''جهان را بلندی و پستی ز توست''|2=''تویی هست و آن جمله هستی ز توست''}}{{ب|''غلط کرد آن‎کس که گفت این تویی''|2='' بگو ره نماید مه دین تویی''}}{{ب|''همه چیز را رسم و آئین ز توست''|2=''یقین نور چشم جهان‎بین ز توست''}}{{ب|''تو هستی منزه به ذات و صفات ''|2=''ز فیض تو پیدا شد این کاینات''}}{{پایان شعر}}.

{{ب|''جهان را بلندی و پستی ز توست''|2=''تویی هست و آن جمله هستی ز توست''}}

{{ب|''غلط کرد آن‎کس که گفت این تویی''|2='' بگو ره نماید مه دین تویی''}}

{{ب|''همه چیز را رسم و آئین ز توست''|2=''یقین نور چشم جهان‎بین ز توست''}}

{{ب|''تو هستی منزه به ذات و صفات ''|2=''ز فیض تو پیدا شد این کاینات''}}

{{پایان شعر}}.

سوی خم‎خانه:

{{شعر}}{{ب|''ای اهل خرابات کجاییت کجاییت ''|2=''زود از سر تعجیل بیاییت بیاییت''}}{{ب|''کان عاشق ما مست در این کوی فتاده است''|2=''زود از سر لطف و کرمش در بگشاییت''}}{{ب|''در دیده عزت به کمال رخ دلدار''|2=''هین دست بگیریدش و راهش بنماییت''}}{{پایان شعر}}

~~{{شعر}}~~

ای عشق:{{شعر}}{{ب|''ای عشق طبیب درد مایی ''|2=''دیوانه عشق را دوایی''}}{{ب|''تو آب حیات جاودانی''|2=''از کوثر لطف ایزد آیی''}}{{ب|''سیمرغ هوای لامکانی''|2=''ز آشانه خاص کبریایی''}}{{ب|''در دیده عقل و چشم ایمان''|2=''ماننده کحل توتیایی''}}{{پایان شعر}}

~~{{ب|''ای اهل خرابات کجاییت کجاییت ''|2=''زود از سر تعجیل بیاییت بیاییت''}}~~

~~{{ب|''کان عاشق ما مست در این کوی فتاده است''|2=''زود از سر لطف و کرمش در بگشاییت''}}~~

~~{{ب|''در دیده عزت به کمال رخ دلدار''|2=''هین دست بگیریدش و راهش بنماییت''}}~~

~~{{پایان شعر}}~~

ای عشق:

طاعت آزادگان:

طاعت آزادگان:{{شعر}}{{ب|''صد خانه اگر به طاعت آباد کنی''|2='' به زآن نبود که خاطری شاد کنی''}}{{ب|''گر بنده کنی ز لطف آزادی را''|2='' بهتر که هزار بنده آزاد کنی''}}{{پایان شعر}}

{{ب|''صد خانه اگر به طاعت آباد کنی''|2='' به زآن نبود که خاطری شاد کنی''}}

{{ب|''گر بنده کنی ز لطف آزادی را''|2='' بهتر که هزار بنده آزاد کنی''}}

خوشا دلی:

{{شعر}}{{ب|''خوشا دلی که ز دلدار خود خبر دارد ''|2=''خوش آن‎که بر سر کویش شبی گذر دارد''}}{{ب|''جمال دوست نبیند هر آن‎که عاشق نیست''|2=''به عشق کی رسد آن‎کس که کار خر دارد''}}{{ب|''درون جان سفری عاشقانه خواهم کرد''|2=''خوشا کسی که در این ره سر سفر دارد''}}{{ب|''چو جای زهد و صلاح است عاشقی را کو''|2=''به پیش تیر بلا جان خود سپر دارد''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: متن کتاب، بخش دوم، ص1-‎7</ref>.'''

{{ب|''خوشا دلی که ز دلدار خود خبر دارد ''|2=''خوش آن‎که بر سر کویش شبی گذر دارد''}}

{{ب|''جمال دوست نبیند هر آن‎که عاشق نیست''|2=''به عشق کی رسد آن‎کس که کار خر دارد''}}

{{ب|''درون جان سفری عاشقانه خواهم کرد''|2=''خوشا کسی که در این ره سر سفر دارد''}}

{{ب|''چو جای زهد و صلاح است عاشقی را کو''|2=''به پیش تیر بلا جان خود سپر دارد''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: متن کتاب، بخش دوم، ص1-‎7</ref>.'''

==وضعیت کتاب==