الصرفة و الإنباء بالغيب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'تفسیر التبيان، شیخ طوسی' به 'تفسیر التبيان، شیخ طوسی ') |
جز (جایگزینی متن - 'سیوطی' به 'سیوطی ') |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
صرفه یا «بازداشتن خداوند، مخلوق (جن و انس) را از آوردن مانند قرآن»، یکی از وجوه اعجاز قرآن است. این نظریه از اوائل قرن سوم تا قرن ششم دارای طرف‌دارانی بوده است، اما غالب اندیشمندان قرن چهارم تاکنون با آن مخالفت نموده‌اند<ref>ر.ک: قاضی‌زاده، «نگرشی به نظریه صرفه»</ref>. | صرفه یا «بازداشتن خداوند، مخلوق (جن و انس) را از آوردن مانند قرآن»، یکی از وجوه اعجاز قرآن است. این نظریه از اوائل قرن سوم تا قرن ششم دارای طرف‌دارانی بوده است، اما غالب اندیشمندان قرن چهارم تاکنون با آن مخالفت نموده‌اند<ref>ر.ک: قاضی‌زاده، «نگرشی به نظریه صرفه»</ref>. | ||
سیوطی در تفسیر صرفه می‌نویسد: صرفه [به این معناست که] خداوند اعراب را از معارضه قرآن منصرف نموده است و خرد و اندیشه آنها را زدوده است. [معارضه با قرآن] برای آنان مقدور و دستیاب بود، ولی مانع خارجی (صرفه)، آنان را منع نمود و ازاین‌روی قرآن مانند سایر معجزات شد<ref>ر.ک: همان؛ سیوطی، جلال‌الدین، الإتقان في علوم القرآن، ج 4، ص7</ref>. | [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] در تفسیر صرفه می‌نویسد: صرفه [به این معناست که] خداوند اعراب را از معارضه قرآن منصرف نموده است و خرد و اندیشه آنها را زدوده است. [معارضه با قرآن] برای آنان مقدور و دستیاب بود، ولی مانع خارجی (صرفه)، آنان را منع نمود و ازاین‌روی قرآن مانند سایر معجزات شد<ref>ر.ک: همان؛ [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] ، جلال‌الدین، الإتقان في علوم القرآن، ج 4، ص7</ref>. | ||
قدیمی‌ترین کسانی را که علما، آنان را از قائلان به صرفه شمرده‌اند، جعد بن درهم و واصل بن عطا و بشر بن غیاث مریسی و ابوموسی عیسی بن صبیح المردار هستند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص5</ref>. | قدیمی‌ترین کسانی را که علما، آنان را از قائلان به صرفه شمرده‌اند، جعد بن درهم و واصل بن عطا و بشر بن غیاث مریسی و ابوموسی عیسی بن صبیح المردار هستند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص5</ref>. | ||