قرآن از زبان قرآن: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'امام صادق(ع)' به 'امام صادق(ع) ') |
جز (جایگزینی متن - 'مثنوی مولوی' به 'مثنوی مولوی ') |
||
خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
در فصل اول کتاب موضوع فضیلت قرآن کریم با ذکر روایتی از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] آغاز شده است: «همانا خداوند عزیز و جبار کتابش را بهسوی شما فرستاد. آن کتابى است صادق و سودمند. در آن خیر شما و خیر گذشتگان شما و آیندگان شما و خیر آسمان و زمین هست»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص13</ref>. | در فصل اول کتاب موضوع فضیلت قرآن کریم با ذکر روایتی از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] آغاز شده است: «همانا خداوند عزیز و جبار کتابش را بهسوی شما فرستاد. آن کتابى است صادق و سودمند. در آن خیر شما و خیر گذشتگان شما و آیندگان شما و خیر آسمان و زمین هست»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص13</ref>. | ||
نویسنده سپس با استناد به روایتی از رسولالله(ص) و اشاره به ابیاتی از مثنوی مولوی چنین نتیجه میگیرد: «اقرار به قرآن، اقرار به همه کتابهاى آسمانى است؛ زیرا قرآن خاتم کتابها و جامع همه آنهاست. ازاینرو اقرار و اعتقاد به پیامبر اکرم(ص) نیز همانند قرآن، اقرار به همه انبیاء است». سپس با استناد به روایت دیگری از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] اصحاب و حاملان قرآن را از گرامیترین انسانها میداند<ref>ر.ک: همان، ص15-14</ref>. | نویسنده سپس با استناد به روایتی از رسولالله(ص) و اشاره به ابیاتی از [[مثنوی معنوی|مثنوی مولوی]] چنین نتیجه میگیرد: «اقرار به قرآن، اقرار به همه کتابهاى آسمانى است؛ زیرا قرآن خاتم کتابها و جامع همه آنهاست. ازاینرو اقرار و اعتقاد به پیامبر اکرم(ص) نیز همانند قرآن، اقرار به همه انبیاء است». سپس با استناد به روایت دیگری از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] اصحاب و حاملان قرآن را از گرامیترین انسانها میداند<ref>ر.ک: همان، ص15-14</ref>. | ||
در دومین فصل کتاب به موضوع اعجاز پرداخته شده است. معجزه در لغت به معنى عاجزکننده و در اصطلاح علمى، عبارت است از کارى که مدعى نبوت براى اثبات حقانیت خود انجام دهد بهگونهاى که کسى جز وى قدرت انجام آن را نداشته باشد. یکى از جهات اعجاز قرآن کریم زیبایی و گیرائى آن است که از آن به فصاحت و بلاغت نیز تعبیر مىکنند. با اینکه قرآن از همین کلمات عربى مبین تشکیل شده است، ولى خداوند سبحان این الفاظ را با ظرافتى خاص و آهنگى مخصوص نزد هم قرار داده است که هر شنوندهاى را مات و مبهوت عظمت خود مىکند. ازاینجهت تعبیر به اعجاز ظاهری (لفظی) شده است. جهت دیگر اعجاز معنوی قرآن است که در هشت مورد مطرح شده است<ref>ر.ک: همان، ص19 و33 و38</ref>. | در دومین فصل کتاب به موضوع اعجاز پرداخته شده است. معجزه در لغت به معنى عاجزکننده و در اصطلاح علمى، عبارت است از کارى که مدعى نبوت براى اثبات حقانیت خود انجام دهد بهگونهاى که کسى جز وى قدرت انجام آن را نداشته باشد. یکى از جهات اعجاز قرآن کریم زیبایی و گیرائى آن است که از آن به فصاحت و بلاغت نیز تعبیر مىکنند. با اینکه قرآن از همین کلمات عربى مبین تشکیل شده است، ولى خداوند سبحان این الفاظ را با ظرافتى خاص و آهنگى مخصوص نزد هم قرار داده است که هر شنوندهاى را مات و مبهوت عظمت خود مىکند. ازاینجهت تعبیر به اعجاز ظاهری (لفظی) شده است. جهت دیگر اعجاز معنوی قرآن است که در هشت مورد مطرح شده است<ref>ر.ک: همان، ص19 و33 و38</ref>. |