شرح طيبة النشر في القراءات العشر (تحقیق أنس مهرة): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'شهاب الدين' به 'شهاب‌الدين') |
جز (جایگزینی متن - ' الدين' به 'الدين') |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
'''شرح طيبة النشر في القرائات العشر''' نوشته [[جزری، محمد بن محمد|امام شهاب‌الدين ابوبكر احمد بن محمد بن محمدابن جزرى]] دمشقى متوفاى سال 835 ق و به زبان عربى است.اين كتاب شرحى است بر «طيبة النشر في القرائات العشر» که | '''شرح طيبة النشر في القرائات العشر''' نوشته [[جزری، محمد بن محمد|امام شهاب‌الدين ابوبكر احمد بن محمد بن محمدابن جزرى]] دمشقى متوفاى سال 835 ق و به زبان عربى است.اين كتاب شرحى است بر «طيبة النشر في القرائات العشر» که | ||
ارجوزه‌اى است در قرائات دهگانه سروده شده توسط | ارجوزه‌اى است در قرائات دهگانه سروده شده توسط شمسالدين ابوالخير محمد بن محمد بن على بن يوسف | ||
العمرى معروف به [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] پدر شارح.اين منظومه در بحر رجز و در هزار بيت سروده شده و تاريخ اتمام آن 799 ق بوده است.[[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]](صاحب منظومه) مقرى، محدث و فقيه شافعى است وى در دمشق متولد شد و در همانجا به فراگيرى قرآن و حديث پرداخت.او از محضر اساتيدى چون دمياطى، ابن الصائغ، ابن سلار و ابن | العمرى معروف به [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] پدر شارح.اين منظومه در بحر رجز و در هزار بيت سروده شده و تاريخ اتمام آن 799 ق بوده است.[[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]](صاحب منظومه) مقرى، محدث و فقيه شافعى است وى در دمشق متولد شد و در همانجا به فراگيرى قرآن و حديث پرداخت.او از محضر اساتيدى چون دمياطى، ابن الصائغ، ابن سلار و ابن | ||
الجندى بهره برد.آنچه موجب شهرت [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] گشته، مقام او در علم قرائت است.وى در 13 سالگى قرآن را حفظ كرده بود و تلاش او براى استماع از بزرگترين مقريان بلاد اسلامى باعث شد كه قرائت او نه تنها از حيث تعدد طرق، بلكه از حيث علو سند نيز چشمگير باشد. | الجندى بهره برد.آنچه موجب شهرت [[جزری، محمد بن محمد|ابن جزرى]] گشته، مقام او در علم قرائت است.وى در 13 سالگى قرآن را حفظ كرده بود و تلاش او براى استماع از بزرگترين مقريان بلاد اسلامى باعث شد كه قرائت او نه تنها از حيث تعدد طرق، بلكه از حيث علو سند نيز چشمگير باشد. | ||
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
خرمشاهى، | خرمشاهى، بهاءالدين،دانشنامه قرآن ج اول:ص 119 | ||
خرمشاهى، | خرمشاهى، بهاءالدين،دانشنامه قرآن ج دوم:ص 1417 | ||