آية الولاية: تفاوت میان نسخه‌ها

۲ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۱۸
جز
جایگزینی متن - '¬' به '‌'
جز (جایگزینی متن - ' های ' به '‌های ')
جز (جایگزینی متن - '¬' به '‌')
خط ۵۴: خط ۵۴:
در دومین فصل از کتاب، دلالت آیه ولایت بر ولایت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] بررسی شده است. علمای شیعه از قدیم‌الایام به این آیه استدلال کرده‌اند. [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سید مرتضی]] لفظ «ولیکم» در آیه را چنین معنا می‌کند: شخصی که به تدبیر امورتان اولی و اطاعت از او بر شما واجب است. او نیز ثابت نمود که مشارالیه در «و الذین آمنوا» [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] است و می‌گوید دلالت نص آیه بر امامت علی(ع) روشن است.<ref>ر.ک: همان، ص65</ref>[[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]]، خواجه نصیرالدین طوسی و [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]] از دیگر علمای شیعی هستند که دیدگاه آنها در اثبات امامت به این آیه ذکر شده است.<ref>ر.ک: همان، ص68-66</ref>
در دومین فصل از کتاب، دلالت آیه ولایت بر ولایت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] بررسی شده است. علمای شیعه از قدیم‌الایام به این آیه استدلال کرده‌اند. [[علم‌الهدی، علی بن حسین|سید مرتضی]] لفظ «ولیکم» در آیه را چنین معنا می‌کند: شخصی که به تدبیر امورتان اولی و اطاعت از او بر شما واجب است. او نیز ثابت نمود که مشارالیه در «و الذین آمنوا» [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]] است و می‌گوید دلالت نص آیه بر امامت علی(ع) روشن است.<ref>ر.ک: همان، ص65</ref>[[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]]، خواجه نصیرالدین طوسی و [[علامه حلی، حسن بن یوسف|علامه حلی]] از دیگر علمای شیعی هستند که دیدگاه آنها در اثبات امامت به این آیه ذکر شده است.<ref>ر.ک: همان، ص68-66</ref>


در فصل سوم کتاب، مناقشات و شبهات مخالفین مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. مؤلف در ابتدای این فصل تأکید می¬کند که استدلال بر این آیه از قوی‌ترین ادله بر امامت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] است چراکه مستند به کتاب و سنت ثابت مورد پذیرش فریقین است؛ لذا نهایت تلاش خود را بر رد شبهات به‌کار برده‌اند. در رد این استدلال و نشر شبهه، معتزله و اشاعره با هم مشارکت کرده‌اند و بنابر تحقیقات من مهم¬ترین شبهات را در این‌باره معتزله وارد کرده‌اند و اشاعره از آنها پیروی کرده‌اند.<ref>ر.ک: همان، ص71</ref>
در فصل سوم کتاب، مناقشات و شبهات مخالفین مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. مؤلف در ابتدای این فصل تأکید می‌کند که استدلال بر این آیه از قوی‌ترین ادله بر امامت [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] است چراکه مستند به کتاب و سنت ثابت مورد پذیرش فریقین است؛ لذا نهایت تلاش خود را بر رد شبهات به‌کار برده‌اند. در رد این استدلال و نشر شبهه، معتزله و اشاعره با هم مشارکت کرده‌اند و بنابر تحقیقات من مهم‌ترین شبهات را در این‌باره معتزله وارد کرده‌اند و اشاعره از آنها پیروی کرده‌اند.<ref>ر.ک: همان، ص71</ref>


اولین شبهه را قاضی عبدالجبار معتزلی وارد کرده است. قاضی معتزلی معتقد است که ظاهر این آیه بر ادعای شیعه دلالت نمی‌کند و اجماع یا خبر قطعی هم نداریم که خلاف ظاهر را اثبات کند. در این آیه خداوند مؤمنین را به صیغه جمع وصف کرده و حمل الفاظ جمع بر واحد اگرچه جایز است به جهت تعظیم حمل شود، اما مجاز است نه حقیقت و اصل آن است که کلام بر حقیقت حمل شود. همچنین درباره «و یؤتون الزکاة و هم راکعون» می‌تواند به این معنا باشد که زکات می‌دهند و طریقه آنها تواضع و خضوع است. دیگر این‌که زکات دادن در هنگام اشتغال به نماز ممدوح نیست چرا که بر نمازگزار واجب است که تمام همت و نیتش را صرف نماز کند و کار دیگری انجام ندهد.<ref>ر.ک: همان، ص72 و 73</ref>
اولین شبهه را قاضی عبدالجبار معتزلی وارد کرده است. قاضی معتزلی معتقد است که ظاهر این آیه بر ادعای شیعه دلالت نمی‌کند و اجماع یا خبر قطعی هم نداریم که خلاف ظاهر را اثبات کند. در این آیه خداوند مؤمنین را به صیغه جمع وصف کرده و حمل الفاظ جمع بر واحد اگرچه جایز است به جهت تعظیم حمل شود، اما مجاز است نه حقیقت و اصل آن است که کلام بر حقیقت حمل شود. همچنین درباره «و یؤتون الزکاة و هم راکعون» می‌تواند به این معنا باشد که زکات می‌دهند و طریقه آنها تواضع و خضوع است. دیگر این‌که زکات دادن در هنگام اشتغال به نماز ممدوح نیست چرا که بر نمازگزار واجب است که تمام همت و نیتش را صرف نماز کند و کار دیگری انجام ندهد.<ref>ر.ک: همان، ص72 و 73</ref>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش