مراغی، اوحدالدین: تفاوت میان نسخه‌ها

(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه | عنوان = مراغی، اوحدالدین | تصویر = NUR 23875.jpg | اندازه تصویر = | توضیح تصویر = | نام کامل = | نام‌های دیگر = | لقب = | تخلص = | نسب = | نام پدر = | ولادت = | محل تولد = | کشور تولد = | محل زندگی = | رحلت = | شهادت = | مدفن = | طول عمر = | نام همسر = |...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه
{{جعبه اطلاعات زندگی‌نامه
| عنوان = مراغی، اوحدالدین
| عنوان = مراغی، اوحدالدین
| تصویر = NUR 23875.jpg
| تصویر = NUR23875.jpg
| اندازه تصویر =
| اندازه تصویر =
| توضیح تصویر =
| توضیح تصویر =
خط ۶۳: خط ۶۳:
اوحدی مثنوی‌ای به نام «ده‌نامه» دارد که تألیف آن در حدود سال ۷۰۵ هجری به پایان رسیده است.
اوحدی مثنوی‌ای به نام «ده‌نامه» دارد که تألیف آن در حدود سال ۷۰۵ هجری به پایان رسیده است.


مثنوی دیگری به نام «جام جم» نیز منسوب به اوست که در آن به نام خواجه غیاث‌الدین محمد کرده است<ref>ر.ک: حقیقت، عبدالرفیع، ص307-308</ref>.
مثنوی دیگری به نام «جام جم» نیز منسوب به اوست که به نام خواجه غیاث‌الدین محمد کرده است<ref>ر.ک: حقیقت، عبدالرفیع، ص307-308</ref>.


==پانويس ==
==پانويس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۴۷

اوحدالدین مراغه‌ای (وفات ۷۳۸ هجری)، عارف و شاعر پارسی سرای قرن هشتم هجری.

مراغی، اوحدالدین
NUR23875.jpg

هویت، القاب و تاریخ حیات

نام کامل وی رکن‌الدین یا اوحدالدین پسر میرحسین اوحدی مراغی اصفهانی است. تخلص شعری او اوحدی بوده است که این تخلص را به مناسبت ارادت و شاگردی اوحدالدین کرمانی برگزیده است.

وفات

وی در سال ۷۳۸ هجری وفات یافته است. در منابع آمده است که او در نیمه شعبان سال ۷۳۸ هجری در مراغه زندگی را بدرود گفته است.

زندگی و مهاجرت‌ها

اوحدالدین اگرچه اهل مراغه بود، اما مدتی در اصفهان اقامت داشت و در اواخر عمر دوباره به آذربایجان بازگشت.

وی ابتدا با خواجه وجیه‌الدین یوسف (از فرزندان خواجه نصیرالدین طوسی) مرتبط بود و سپس بیشتر در خدمت غیاث‌الدین محمد، پسر رشیدالدین فضل‌الله وزیر، قرار داشت.

آثار و شهرت ادبی

اوحدالدین مراغه‌ای در علوم ظاهری و باطنی به کمال و چیرگی رسیده بود و به همین دلیل در اصفهان مورد توجه قرار گرفت.

شهرت اوحدی به دلیل غزل‌های روان و شورانگیزی است که سروده دیوان اوحدی شامل تقریباً پنج هزار بیت است.

آثار

اوحدی مثنوی‌ای به نام «ده‌نامه» دارد که تألیف آن در حدود سال ۷۰۵ هجری به پایان رسیده است.

مثنوی دیگری به نام «جام جم» نیز منسوب به اوست که به نام خواجه غیاث‌الدین محمد کرده است[۱].

پانويس

  1. ر.ک: حقیقت، عبدالرفیع، ص307-308

منابع مقاله

حقیقت، عبدالرفیع، شاعران بزرگ ایران، از رودکی تا بهار، تهران، کومش، چاپ اول، 1381ش.