زبان مردم طهران: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURزبان مردم طهرانJ1.jpg | عنوان =زبان مردم طهران | عنوانهای دیگر = | پدیدآوران =ستوده، منوچهر (گردآورنده)<br />دواتی کاظم نیا، شیرین (همکار)<br />کفافی، اسدالله (به سعی) | زبان =فارسی | کد کنگره =PIR 3023 /س8ت9 1389 | موضوع =فارسی -...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآوران =[[ستوده، منوچهر]] (گردآورنده)<br />[[دواتی کاظم نیا، شیرین]] (همکار)<br />[[کفافی، اسدالله]] (به سعی) | | پدیدآوران =[[ستوده، منوچهر]] (گردآورنده)<br />[[دواتی کاظم نیا، شیرین]] (همکار)<br />[[کفافی، اسدالله]] (به سعی) | ||
| زبان =فارسی | | زبان =فارسی | ||
| کد کنگره =PIR | | کد کنگره =PIR ۳۰۲۴/ت۸۳س۲ ۱۳۹۳ | ||
| موضوع =فارسی - اصطلاحات و تعبیرها -- ایران - تهران -- گویش تهران | | موضوع =فارسی - اصطلاحات و تعبیرها -- ایران - تهران -- گویش تهران | ||
| ناشر =کتاب رهنما | | ناشر =کتاب رهنما | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
}} | }} | ||
'''زبان مردم طهران''' تألیف منوچهر ستوده (1292-1395ش)، پژوهشگر و جغرافیدان ایرانی؛ با همکاری شیرین دواتی کاظم | '''زبان مردم طهران''' تألیف [[ستوده، منوچهر|منوچهر ستوده]] (1292-1395ش)، پژوهشگر و جغرافیدان ایرانی؛ با همکاری [[دواتی کاظم نیا، شیرین|شیرین دواتی کاظم نیا]]؛ به سعی [[کفافی، اسدالله|اسدالله کفافی]]. این کتاب به معرفی کلمات، اصطلاحات و شیوه گویش مردم تهران پرداخته است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
این کتاب به بررسی جامع گویش تهران قدیم میپردازد و محدوده جغرافیایی این گویش را از شرق به رشتهکوههای سهپایه، از شمال به رشتهکوه توچال، از غرب تا درۀ وردیج و واریش و ورکهوا و از جنوب به شهرآباد و ری مشخص میکند. نویسنده نشان میدهد که زبان مردم تهران، دولاب و دهکدههای دامنه جنوبی توچال (شمیران) یکسان بوده است. | این کتاب به بررسی جامع گویش تهران قدیم میپردازد و محدوده جغرافیایی این گویش را از شرق به رشتهکوههای سهپایه، از شمال به رشتهکوه توچال، از غرب تا درۀ وردیج و واریش و ورکهوا و از جنوب به شهرآباد و ری مشخص میکند. نویسنده نشان میدهد که زبان مردم تهران، دولاب و دهکدههای دامنه جنوبی توچال (شمیران) یکسان بوده است. | ||
در بخش تاریخی کتاب اشاره شده که تهران از زمان صفویه مورد توجه قرار گرفته و قدیمترین محلات شهر در نواحی مجاور بقعه | در بخش تاریخی کتاب اشاره شده که تهران از زمان صفویه مورد توجه قرار گرفته و قدیمترین محلات شهر در نواحی مجاور بقعه سید اسماعیل تا حوالی بازار آهنگرها در قسمت جنوب شرقی شهر قدیم و محله چالهمیدان قرار داشته است. | ||
شیوه نگارش کتاب بر اساس ترتیب الفبایی کلمات است که در آن ابتدا کلمه یا واژه مورد نظر از زبان مردم تهران آورده شده و سپس معنای آن بیان گردیده است. برای مثال: «آدم زنده شیکم داره» به معنای «زنده نیازمند خورد و خوراک است» یا «با منقل آتیش بیا بیرون با بادبزن برو تو» که اشاره به این دارد که در بهار آدمی کمتر سرماخوردگی پیدا میکند ولی رو به پاییز بیشتر سرما میخورد. | شیوه نگارش کتاب بر اساس ترتیب الفبایی کلمات است که در آن ابتدا کلمه یا واژه مورد نظر از زبان مردم تهران آورده شده و سپس معنای آن بیان گردیده است. برای مثال: «آدم زنده شیکم داره» به معنای «زنده نیازمند خورد و خوراک است» یا «با منقل آتیش بیا بیرون با بادبزن برو تو» که اشاره به این دارد که در بهار آدمی کمتر سرماخوردگی پیدا میکند ولی رو به پاییز بیشتر سرما میخورد. | ||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی (آسیایی)]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]] | |||
[[رده:مقالات(شهریور 1404) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(شهریور 1404) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 مهر 1404]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۰:۴۶
زبان مردم طهران تألیف منوچهر ستوده (1292-1395ش)، پژوهشگر و جغرافیدان ایرانی؛ با همکاری شیرین دواتی کاظم نیا؛ به سعی اسدالله کفافی. این کتاب به معرفی کلمات، اصطلاحات و شیوه گویش مردم تهران پرداخته است.
| زبان مردم طهران | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ستوده، منوچهر (گردآورنده) دواتی کاظم نیا، شیرین (همکار) کفافی، اسدالله (به سعی) |
| ناشر | کتاب رهنما |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1393 |
| چاپ | اول |
| شابک | 978-600-91185-5-7 |
| موضوع | فارسی - اصطلاحات و تعبیرها -- ایران - تهران -- گویش تهران |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR ۳۰۲۴/ت۸۳س۲ ۱۳۹۳ |
ساختار
کتاب حاضر در یک جلد و 594 صفحه تنظیم شده و مطالب آن به شیوه الفبایی مرتب شده است.
گزارش کتاب
این کتاب به بررسی جامع گویش تهران قدیم میپردازد و محدوده جغرافیایی این گویش را از شرق به رشتهکوههای سهپایه، از شمال به رشتهکوه توچال، از غرب تا درۀ وردیج و واریش و ورکهوا و از جنوب به شهرآباد و ری مشخص میکند. نویسنده نشان میدهد که زبان مردم تهران، دولاب و دهکدههای دامنه جنوبی توچال (شمیران) یکسان بوده است.
در بخش تاریخی کتاب اشاره شده که تهران از زمان صفویه مورد توجه قرار گرفته و قدیمترین محلات شهر در نواحی مجاور بقعه سید اسماعیل تا حوالی بازار آهنگرها در قسمت جنوب شرقی شهر قدیم و محله چالهمیدان قرار داشته است.
شیوه نگارش کتاب بر اساس ترتیب الفبایی کلمات است که در آن ابتدا کلمه یا واژه مورد نظر از زبان مردم تهران آورده شده و سپس معنای آن بیان گردیده است. برای مثال: «آدم زنده شیکم داره» به معنای «زنده نیازمند خورد و خوراک است» یا «با منقل آتیش بیا بیرون با بادبزن برو تو» که اشاره به این دارد که در بهار آدمی کمتر سرماخوردگی پیدا میکند ولی رو به پاییز بیشتر سرما میخورد.
در مقدمه کتاب نیز تحقیقی در بخشی از محله «عودلاجان» گنجانده شده که بر ارزش تاریخی و فرهنگی این اثر میافزاید. این کتاب منبع ارزشمندی برای پژوهشگران زبان فارسی، گویش شناسی و فرهنگ عامه به شمار میرود.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات