۱۴۴٬۵۹۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ج الدین' به 'جالدین'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ج الدین' به 'جالدین') |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
سنت «عربیدانی و عربیخوانی و عربینویسی» که در قرن چهارم و پنجم قمری، در میان ایرانیان، با [[ابوالفتح بستی، علی بن حسین|ابوالفتح بستی]] و [[ابن عمید]] و پسرش و [[صاحب بن عباد، اسماعیل بن عباد|صاحب بن عباد]] و برخی شاهزادگان آل بویه چون ابوالعباس خسرو فیروزف پسر رکنالدوله، و دهها تن دیگر مانند آنان به اوج رسیده بود، در قرن هشتم و زمان حافظ همچنان کم و بیش رواج داشت. | سنت «عربیدانی و عربیخوانی و عربینویسی» که در قرن چهارم و پنجم قمری، در میان ایرانیان، با [[ابوالفتح بستی، علی بن حسین|ابوالفتح بستی]] و [[ابن عمید]] و پسرش و [[صاحب بن عباد، اسماعیل بن عباد|صاحب بن عباد]] و برخی شاهزادگان آل بویه چون ابوالعباس خسرو فیروزف پسر رکنالدوله، و دهها تن دیگر مانند آنان به اوج رسیده بود، در قرن هشتم و زمان حافظ همچنان کم و بیش رواج داشت. | ||
گواه این سخن، عربیبودن قسمت اعظم جنگی است که ده سال پیش از وفات [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]]، عدهای از دانشمندان آن را برای تاجالدین احمد وزیر، در سال 782 ق. به وجود آورده بودهاند. نام اصلی این کتاب نفیس و نادر «[[کنز الجواهر من لطائف الاکابر]]» و مشهور به «بیاض» | گواه این سخن، عربیبودن قسمت اعظم جنگی است که ده سال پیش از وفات [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]]، عدهای از دانشمندان آن را برای تاجالدین احمد وزیر، در سال 782 ق. به وجود آورده بودهاند. نام اصلی این کتاب نفیس و نادر «[[کنز الجواهر من لطائف الاکابر]]» و مشهور به «بیاض» تاجالدین احمد وزیر است؛ حاوی آثاری از بزرگان علم و ادب ایران از قرن هشتم به خط خودشان؛ از قبیل [[جرجانی، علی بن محمد|میر سید شریف جرجانی]]، [[معینالدین جنید واعظ]]، [[قطبالدین فالی]]، [[شرفالدین قیری]]، [[عمادالدین قزوینی]]، [[غیاثالدین لطفالله ابرقوهی]]، غیاثالدین منصور و ..... و منشآت [[جلالالدین فریدون عکاشه]] و رسالۀ ربیعه هم از او در ستایش جلالالدین مسعود اینجو و فتحنامۀ اصفهان مورخ 768 از جمالالدین حاجی منشی و غزلهایی از [[حافظ، شمسالدین محمد|شمسالدین محمد حافظ]] که در عهد خود او در این کتاب نوشته شدهاند. | ||
از میان مطالب و کلمات عربی در [[دیوان حافظ بر اساس نه نسخه کامل کهن مورخ به سالهای 813 تا 827 هجری قمری (چاپ دوم)|دیوان حافظ]]، شعرهای عربی [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]] همه از نوع «ملمع» است. ملمع در لغت به اسب ابرش میگویند یا هر چیز دیگر که در آن خال و لکههایی مخالف رنگ اصلی باشد و در اصطلاح شعری است که ابیات یا مصراعهایی دارد به غیر زبانی که شعر در آن سروده شده است. | از میان مطالب و کلمات عربی در [[دیوان حافظ بر اساس نه نسخه کامل کهن مورخ به سالهای 813 تا 827 هجری قمری (چاپ دوم)|دیوان حافظ]]، شعرهای عربی [[حافظ، شمسالدین محمد|حافظ]] همه از نوع «ملمع» است. ملمع در لغت به اسب ابرش میگویند یا هر چیز دیگر که در آن خال و لکههایی مخالف رنگ اصلی باشد و در اصطلاح شعری است که ابیات یا مصراعهایی دارد به غیر زبانی که شعر در آن سروده شده است. | ||