عاشقانههای متنبی(1) با شناختنامه: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURعاشقانههای متنبیJ1.jpg | عنوان =عاشقانههای متنبی | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = منوچهریان، علیرضا (نویسنده) قیطان، انسیه (همکاری) |زبان | زبان = | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر =زوار | مکان نشر =...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = | | زبان = | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره =PJA ۳۹۸۴/د۹۰۸م۹۲ ۱۳۹۷ | ||
| موضوع = | | موضوع =شعر عربی - قرن ۴ق. - ترجمه شده به فارسی.,شعر فارسی - قرن ۱۴ - ترجمه شده از عربی,شعر عاشقانه عربی - قرن ۴ق | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر =زوار | | ناشر =زوار | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''عاشقانههای متنبی(1) با شناختنامه''' تألیف دکتر علیرضا منوچهریان با همکاری انسیه | '''عاشقانههای متنبی(1) با شناختنامه''' تألیف دکتر [[منوچهریان، علیرضا|علیرضا منوچهریان]] با همکاری [[قیطان، انسیه|انسیه قیطان]]؛ شاید در طول تاریخ شعر و شاعری، هیچ مادح و ممدوحی همچون متنبی و سیفالدوله، محب و محبوب یکدیگر نبودهاند و برخی اشعار این کتاب «عاشقانهها» نیز برگرفته از مدایح متنبی در وصف سیفالدوله است. | ||
==گزارش کتاب== | ==گزارش کتاب== | ||
ابوالطیب متنبی که نامش احمد بن حسین است، شاعری کوفی و حدوداً ربع قرنی بزرگتر از سخنور بزرگ طوسی، حکیم فردوسی است. متنبی به سال 303 هجری قمری در محلۀ «کنده» از توابع کوفه زاده شد و در سال 354 دیده از جهان فروبست. | [[ابوالطیب متنبی]] که نامش احمد بن حسین است، شاعری کوفی و حدوداً ربع قرنی بزرگتر از سخنور بزرگ طوسی، [[فردوسی، ابوالقاسم|حکیم فردوسی]] است. متنبی به سال 303 هجری قمری در محلۀ «کنده» از توابع کوفه زاده شد و در سال 354 دیده از جهان فروبست. | ||
متنبی در دورانی میزیست که حکومت مرکزی سلسلۀ عباسی و قدرت خلیفۀ عربی تضعیف شده بود که در تاریخ ادبیات عربی اصطلاحاً به آن، عصر «دول و امارات» میگویند. یکی از این دولتها حمدانیان است که در حلب حکمرانی مینمود و ممدوح محبوب متنبی، سیفالدولۀ حمدانی، حاکم شیعی همین دیار بود. شاید در طول تاریخ شعر و شاعری، هیچ مادح و ممدوحی همچون متنبی و سیفالدوله، محب و محبوب یکدیگر نبودهاند و برخی اشعار این کتاب «عاشقانهها» نیز برگرفته از مدایح متنبی در وصف سیفالدوله است. دکتر طه حسین میگوید که متنبی تا آخر عمر نتوانست سیفالدوله را فراموش کند. | متنبی در دورانی میزیست که حکومت مرکزی سلسلۀ عباسی و قدرت خلیفۀ عربی تضعیف شده بود که در تاریخ ادبیات عربی اصطلاحاً به آن، عصر «دول و امارات» میگویند. یکی از این دولتها حمدانیان است که در حلب حکمرانی مینمود و ممدوح محبوب متنبی، سیفالدولۀ حمدانی، حاکم شیعی همین دیار بود. شاید در طول تاریخ شعر و شاعری، هیچ مادح و ممدوحی همچون متنبی و سیفالدوله، محب و محبوب یکدیگر نبودهاند و برخی اشعار این کتاب «عاشقانهها» نیز برگرفته از مدایح متنبی در وصف سیفالدوله است. دکتر طه حسین میگوید که متنبی تا آخر عمر نتوانست سیفالدوله را فراموش کند. | ||
زندگی شعری متنبی را میتوان به چهار دوره تقسیم کرد. دورۀ نخست، روزگار نوجوانی و جوانی است که اشعار این دوره بیانگر روحی بلندپرواز است و تهور و بیباکی در راه رسیدن به آرزوهای دور و دراز. دورۀ دوم حیات شعری متنبی آشنایی و پیوند وی با سیفالدولۀ حمدانی است. متنبی در سال 337 هجری ابوالعشائر حمدانی، والی انطاکیه را مدح کرد و ابوالعشائر متنبی را هنگامی که سیفالدوله به انطاکیه آمده بود، به وی معرفی نمود و دربارۀ مقام شاعری متنبی لب به سخن گشود. دراین دوره شعر متنبی آکنده از فخر و حماسه است، همانند قصیدۀ میمیۀ او که از مهمترین قصاید دیوان اوست و مطلع آن سخت نیکوست. دورۀ سوم حیات شعری متنبی از زمانی آغاز میشود که وی در اثر حسادت و سعایت بدخواهانش مجبور به ترک پنهانی دیار ممدوح محبوبش سیفالدوله میشود و به مصر نزد کافور اخشیدی میرود و او را مدح میکند. برخی گفتهاند که مقصود متنبی از مدح کافور، دستیابی به فرمانروایی ناحیه و ولایتی بوده است و او حقیقتاً دوستدار کافور نبوده و چون میبیند که کافور به خواستههای او اهمیت نمیدهد، در شب عید قربان سال 350 هجری، پردۀ ظلمت شب را سپر میسازد و از مصر میگریزد. دورۀ چهارم زندگانی شعری متنبی در این دوران، به زادگاه خود کوفه باز میگردد اما اوضاع را بر وفق مراد خویش نمییابد چنان که مهلّبی وزیر، شاعران را علیه او تحریک نموده، به هجو وی برمیانگیزد. متنبی در کوفه کسی از امرا را شایسته مدح نمیبیند، تا اینکه ادیب توانای زمان، وزیر ایران، | زندگی شعری متنبی را میتوان به چهار دوره تقسیم کرد. دورۀ نخست، روزگار نوجوانی و جوانی است که اشعار این دوره بیانگر روحی بلندپرواز است و تهور و بیباکی در راه رسیدن به آرزوهای دور و دراز. دورۀ دوم حیات شعری متنبی آشنایی و پیوند وی با سیفالدولۀ حمدانی است. متنبی در سال 337 هجری ابوالعشائر حمدانی، والی انطاکیه را مدح کرد و ابوالعشائر متنبی را هنگامی که سیفالدوله به انطاکیه آمده بود، به وی معرفی نمود و دربارۀ مقام شاعری متنبی لب به سخن گشود. دراین دوره شعر متنبی آکنده از فخر و حماسه است، همانند قصیدۀ میمیۀ او که از مهمترین قصاید دیوان اوست و مطلع آن سخت نیکوست. دورۀ سوم حیات شعری متنبی از زمانی آغاز میشود که وی در اثر حسادت و سعایت بدخواهانش مجبور به ترک پنهانی دیار ممدوح محبوبش سیفالدوله میشود و به مصر نزد کافور اخشیدی میرود و او را مدح میکند. برخی گفتهاند که مقصود متنبی از مدح کافور، دستیابی به فرمانروایی ناحیه و ولایتی بوده است و او حقیقتاً دوستدار کافور نبوده و چون میبیند که کافور به خواستههای او اهمیت نمیدهد، در شب عید قربان سال 350 هجری، پردۀ ظلمت شب را سپر میسازد و از مصر میگریزد. دورۀ چهارم زندگانی شعری متنبی در این دوران، به زادگاه خود کوفه باز میگردد اما اوضاع را بر وفق مراد خویش نمییابد چنان که مهلّبی وزیر، شاعران را علیه او تحریک نموده، به هجو وی برمیانگیزد. متنبی در کوفه کسی از امرا را شایسته مدح نمیبیند، تا اینکه ادیب توانای زمان، وزیر ایران، ابن عمید او را به ایران فرا میخواند. | ||
دیوان متنبی را از لحاظ جامعیت اشعار باید به شاهنامۀ فردوسی تشبیه کرد؛ چراکه در دیوان متنبی نیز همچون شاهنامه میتوان رزم و بزم و رثا و وصف و حکمت، همه را یافت. توضیح اینکه دیوان به تقریب پنج هزار بیتی متنبی، مجموعهای کامل از اغراض و انواع شعری است. ناگفته نماند که متنبی نیز مانند فردوسی، هجو بسیار اندک سروده است، پنداری بیتوجهی به ژاژخایان، وجه مشترک سخنوران بزرگ تاریخ همچون فردوسی و متنبی بوده است. | دیوان متنبی را از لحاظ جامعیت اشعار باید به [[شاهنامه فردوسی (نشر قطره)|شاهنامۀ فردوسی]] تشبیه کرد؛ چراکه در دیوان متنبی نیز همچون شاهنامه میتوان رزم و بزم و رثا و وصف و حکمت، همه را یافت. توضیح اینکه دیوان به تقریب پنج هزار بیتی متنبی، مجموعهای کامل از اغراض و انواع شعری است. ناگفته نماند که متنبی نیز مانند [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]]، هجو بسیار اندک سروده است، پنداری بیتوجهی به ژاژخایان، وجه مشترک سخنوران بزرگ تاریخ همچون [[فردوسی، ابوالقاسم|فردوسی]] و متنبی بوده است. | ||
متنبی از معدود شاعران بزرگ تاریخ است که در همۀ اغراض و فنون شعری که طبعآزمایی نموده، موفق بوده است. جالب آن که وی در همۀ آن ابوابی از شعر که بدانها اشتهار ندارد، شاهکار کرده است. به عنوان مثال او شاعر رثاء نیست ولی از زیباترین مراثی ادب عربی را برای مادربزرگ خویش و نیز خواهر ممدوحش (سیفالدوله) سروده است. نیز او به هجاء شهرت ندارد ولی یکی از قویترین هجونامههای شعر عربی را دربارۀ کافور، حاکم مصر در آن روزگار سروده است. متنبی حتی شاعر عشق و غزل هم نیست اما تعزلات زیبایی در دیوان او به چشم میخورد که موضوع اصلی این کتاب (عاشقانهها) است. | متنبی از معدود شاعران بزرگ تاریخ است که در همۀ اغراض و فنون شعری که طبعآزمایی نموده، موفق بوده است. جالب آن که وی در همۀ آن ابوابی از شعر که بدانها اشتهار ندارد، شاهکار کرده است. به عنوان مثال او شاعر رثاء نیست ولی از زیباترین مراثی ادب عربی را برای مادربزرگ خویش و نیز خواهر ممدوحش (سیفالدوله) سروده است. نیز او به هجاء شهرت ندارد ولی یکی از قویترین هجونامههای شعر عربی را دربارۀ کافور، حاکم مصر در آن روزگار سروده است. متنبی حتی شاعر عشق و غزل هم نیست اما تعزلات زیبایی در دیوان او به چشم میخورد که موضوع اصلی این کتاب (عاشقانهها) است. | ||
نکتۀ انجامین دربارۀ شیوۀ ترجمۀ ابیات در این کتاب است که غالباً دقت و رعایت امانت در ترجمه لحاظ شده است؛ اما گاهی تصرفی اندک در ترجمۀ برخی اشعار صورت گرفته است تا با محتوای کتاب عاشقانهها تناسب بیشتری داشته باشد. این تصرف به دو صورت بوده است: یکی آنکه گاهی ابیاتی که در مدح بوده است، در این کتاب به عنوان عاشقانهها عرضه شده است، هر چند که عشق نیز نوعی مدح است و متنبی نیز معروف به درآمیختن مدح و غزل. دیگر آنکه در برخی ابیات ـ که تعداد آنها بسیار اندک است ـ گاهی لفظی در ترجمه، تغییر کرده است که البته دربارۀ این ابیات بسیار اندک نیز در پاورقی توضیح داده شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/3767 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | نکتۀ انجامین دربارۀ شیوۀ ترجمۀ ابیات در این کتاب است که غالباً دقت و رعایت امانت در ترجمه لحاظ شده است؛ اما گاهی تصرفی اندک در ترجمۀ برخی اشعار صورت گرفته است تا با محتوای کتاب عاشقانهها تناسب بیشتری داشته باشد. این تصرف به دو صورت بوده است: یکی آنکه گاهی ابیاتی که در مدح بوده است، در این کتاب به عنوان عاشقانهها عرضه شده است، هر چند که عشق نیز نوعی مدح است و متنبی نیز معروف به درآمیختن مدح و غزل. دیگر آنکه در برخی ابیات ـ که تعداد آنها بسیار اندک است ـ گاهی لفظی در ترجمه، تغییر کرده است که البته دربارۀ این ابیات بسیار اندک نیز در پاورقی توضیح داده شده است.<ref>[https://literaturelib.com/books/3767 پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات]</ref> | ||
==پانويس == | ==پانويس == | ||
<references /> | <references /> | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۱: | ||
[[رده:کتابشناسی]] | [[رده:کتابشناسی]] | ||
[[رده:زبانشناسی، زبان و ادبیات]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات شرقی]] | |||
[[رده:زبان و ادبیات عربی]] | |||
[[رده:مقالات(اسفند) باقی زاده]] | [[رده:مقالات(اسفند) باقی زاده]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 اردیبهشت 1404]] | ||
[[رده:فاقد اتوماسیون]] | [[رده:فاقد اتوماسیون]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۰۹
عاشقانههای متنبی(1) با شناختنامه تألیف دکتر علیرضا منوچهریان با همکاری انسیه قیطان؛ شاید در طول تاریخ شعر و شاعری، هیچ مادح و ممدوحی همچون متنبی و سیفالدوله، محب و محبوب یکدیگر نبودهاند و برخی اشعار این کتاب «عاشقانهها» نیز برگرفته از مدایح متنبی در وصف سیفالدوله است.
| عاشقانههای متنبی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | منوچهریان، علیرضا (نویسنده) قیطان، انسیه (همکاری) |
| ناشر | زوار |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1397 |
| شابک | 2ـ550ـ401ـ964ـ978 |
| موضوع | شعر عربی - قرن ۴ق. - ترجمه شده به فارسی.,شعر فارسی - قرن ۱۴ - ترجمه شده از عربی,شعر عاشقانه عربی - قرن ۴ق |
| کد کنگره | PJA ۳۹۸۴/د۹۰۸م۹۲ ۱۳۹۷ |
گزارش کتاب
ابوالطیب متنبی که نامش احمد بن حسین است، شاعری کوفی و حدوداً ربع قرنی بزرگتر از سخنور بزرگ طوسی، حکیم فردوسی است. متنبی به سال 303 هجری قمری در محلۀ «کنده» از توابع کوفه زاده شد و در سال 354 دیده از جهان فروبست.
متنبی در دورانی میزیست که حکومت مرکزی سلسلۀ عباسی و قدرت خلیفۀ عربی تضعیف شده بود که در تاریخ ادبیات عربی اصطلاحاً به آن، عصر «دول و امارات» میگویند. یکی از این دولتها حمدانیان است که در حلب حکمرانی مینمود و ممدوح محبوب متنبی، سیفالدولۀ حمدانی، حاکم شیعی همین دیار بود. شاید در طول تاریخ شعر و شاعری، هیچ مادح و ممدوحی همچون متنبی و سیفالدوله، محب و محبوب یکدیگر نبودهاند و برخی اشعار این کتاب «عاشقانهها» نیز برگرفته از مدایح متنبی در وصف سیفالدوله است. دکتر طه حسین میگوید که متنبی تا آخر عمر نتوانست سیفالدوله را فراموش کند.
زندگی شعری متنبی را میتوان به چهار دوره تقسیم کرد. دورۀ نخست، روزگار نوجوانی و جوانی است که اشعار این دوره بیانگر روحی بلندپرواز است و تهور و بیباکی در راه رسیدن به آرزوهای دور و دراز. دورۀ دوم حیات شعری متنبی آشنایی و پیوند وی با سیفالدولۀ حمدانی است. متنبی در سال 337 هجری ابوالعشائر حمدانی، والی انطاکیه را مدح کرد و ابوالعشائر متنبی را هنگامی که سیفالدوله به انطاکیه آمده بود، به وی معرفی نمود و دربارۀ مقام شاعری متنبی لب به سخن گشود. دراین دوره شعر متنبی آکنده از فخر و حماسه است، همانند قصیدۀ میمیۀ او که از مهمترین قصاید دیوان اوست و مطلع آن سخت نیکوست. دورۀ سوم حیات شعری متنبی از زمانی آغاز میشود که وی در اثر حسادت و سعایت بدخواهانش مجبور به ترک پنهانی دیار ممدوح محبوبش سیفالدوله میشود و به مصر نزد کافور اخشیدی میرود و او را مدح میکند. برخی گفتهاند که مقصود متنبی از مدح کافور، دستیابی به فرمانروایی ناحیه و ولایتی بوده است و او حقیقتاً دوستدار کافور نبوده و چون میبیند که کافور به خواستههای او اهمیت نمیدهد، در شب عید قربان سال 350 هجری، پردۀ ظلمت شب را سپر میسازد و از مصر میگریزد. دورۀ چهارم زندگانی شعری متنبی در این دوران، به زادگاه خود کوفه باز میگردد اما اوضاع را بر وفق مراد خویش نمییابد چنان که مهلّبی وزیر، شاعران را علیه او تحریک نموده، به هجو وی برمیانگیزد. متنبی در کوفه کسی از امرا را شایسته مدح نمیبیند، تا اینکه ادیب توانای زمان، وزیر ایران، ابن عمید او را به ایران فرا میخواند.
دیوان متنبی را از لحاظ جامعیت اشعار باید به شاهنامۀ فردوسی تشبیه کرد؛ چراکه در دیوان متنبی نیز همچون شاهنامه میتوان رزم و بزم و رثا و وصف و حکمت، همه را یافت. توضیح اینکه دیوان به تقریب پنج هزار بیتی متنبی، مجموعهای کامل از اغراض و انواع شعری است. ناگفته نماند که متنبی نیز مانند فردوسی، هجو بسیار اندک سروده است، پنداری بیتوجهی به ژاژخایان، وجه مشترک سخنوران بزرگ تاریخ همچون فردوسی و متنبی بوده است.
متنبی از معدود شاعران بزرگ تاریخ است که در همۀ اغراض و فنون شعری که طبعآزمایی نموده، موفق بوده است. جالب آن که وی در همۀ آن ابوابی از شعر که بدانها اشتهار ندارد، شاهکار کرده است. به عنوان مثال او شاعر رثاء نیست ولی از زیباترین مراثی ادب عربی را برای مادربزرگ خویش و نیز خواهر ممدوحش (سیفالدوله) سروده است. نیز او به هجاء شهرت ندارد ولی یکی از قویترین هجونامههای شعر عربی را دربارۀ کافور، حاکم مصر در آن روزگار سروده است. متنبی حتی شاعر عشق و غزل هم نیست اما تعزلات زیبایی در دیوان او به چشم میخورد که موضوع اصلی این کتاب (عاشقانهها) است.
نکتۀ انجامین دربارۀ شیوۀ ترجمۀ ابیات در این کتاب است که غالباً دقت و رعایت امانت در ترجمه لحاظ شده است؛ اما گاهی تصرفی اندک در ترجمۀ برخی اشعار صورت گرفته است تا با محتوای کتاب عاشقانهها تناسب بیشتری داشته باشد. این تصرف به دو صورت بوده است: یکی آنکه گاهی ابیاتی که در مدح بوده است، در این کتاب به عنوان عاشقانهها عرضه شده است، هر چند که عشق نیز نوعی مدح است و متنبی نیز معروف به درآمیختن مدح و غزل. دیگر آنکه در برخی ابیات ـ که تعداد آنها بسیار اندک است ـ گاهی لفظی در ترجمه، تغییر کرده است که البته دربارۀ این ابیات بسیار اندک نیز در پاورقی توضیح داده شده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات