إرشاد الفقيه إلى معرفة أدلة التنبيه: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' ' به '')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۹: خط ۹:
|زبان
|زبان
| زبان = عربی
| زبان = عربی
| کد کنگره = /الف2الف4 176/3 BP  
| کد کنگره =/الف2الف4 176/3 BP  
| موضوع =
| موضوع =
|ناشر  
|ناشر  
خط ۴۵: خط ۴۵:


[[رده:کتاب‌شناسی]]
[[رده:کتاب‌شناسی]]
 
[[رده:اسلام، عرفان، غیره]]
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
[[رده: فقه و اصول]]
[[رده: فقه مذاهب]]
[[رده: فقه اهل سنت]]
[[رده:مقالات بازبینی شده2 بهمن 1403]]
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ بهمن 1403 توسط عباس مکرمی]]
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ بهمن 1403 توسط عباس مکرمی]]
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ بهمن 1403 توسط محسن عزیزی]]
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ بهمن 1403 توسط محسن عزیزی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۹:۳۵

إرشاد الفقيه إلی معرفة أدلة التنبيه، اثر ابن کثیر، عمادالدین ابوالفداء اسماعیل بن عمر بن کثیر قرشى (701-774ق)، محدث و فقیه شافعى، شرحی است بر کتاب «التنبيه» نوشته مجدالدین محمد بن یعقوب فیروزآبادى (729-817ق) که با تحقیق بهجت یوسف حمد ابوطیب، منتشر شده است.

إرشاد الفقيه إلى معرفة أدلة التنبيه
إرشاد الفقيه إلى معرفة أدلة التنبيه
پدیدآورانابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر (نويسنده) ابوالطیب، بهجه یوسف حمد (محقق)
ناشرمؤسسة الرسالة
مکان نشرلبنان - بیروت
سال نشر1416ق - 1996م
چاپ1
زبانعربی
تعداد جلد2
کد کنگره
/الف2الف4 176/3 BP
نورلایبمطالعه و دانلود pdf

شارح در مقدمه کتاب، به توضیح شیوه کار و کیفیت شرح خویش، پرداخته و محقق نیز آن را در مقدمه خود، بسط و تفصیل داده است. شارح در مقدمه خود، توضیح داده است که بر خود لازم نموده که در تشریح مباحث کتاب، ادله موضوعات مثل حدیث یا روایتی که بتوان از آن به‌عنوان حجت استفاده نمود را ذکر کند و آن را به کتب شش‌گانه معتبر که عبارتند از کتاب‌های بخاری، مسلم، ابوداود، نسایی، ترمذی و ابن ماجه یا غیر آنها نسبت دهد. در این میان، اگر حدیثی در صحیح مسلم و بخاری و یا یکی از آنها بود، به نسبت دادن به هردو منبع یا به یکی از آنها، اکتفا کند؛ در غیر این صورت، از کسی (از اهل کتب معروف) که آن را روایت کرده، یاد نماید و به تبیین صحت و سقم آن روایت، بپردازد[۱].

از جمله ویژگی‌های کتاب، آن است که شارح به‌منظور جلوگیری از اطاله کلام و طولانی شدن مباحث، همه احادیثی را که درباره موضوع واحد ذکر شده است، نیاورده، بلکه اگر حدیث یا روایتی برای دلالت بر موضوع کافی بوده، به آن اکتفا نموده است؛ در غیر این صورت، آنچه را که سند یا معنای آن روایت را تقویت می‌کند، به آن اضافه نموده است[۲].

شیوه کار شارح درباره مسائل و موضوعاتی که میان علما، اختلافی بوده و نظرات و آرای مخالف یکدیگر درباره آن، بیان شده است، بدین صورت است که اگر مصنف (صاحب التنبیه)، قول را به‌گونه مطلق آورده، شارح دلیل قول صحیح در نزد اصحاب را مقدم داشته و دلیل وجه دیگر را برای تکمیل فایده، در پی آورده است و متعرض دلیل قول یا وجهی در مسئله که نویسنده آن را نقل نکرده، نشده است؛ مگر اینکه آن قول یا وجه غیر مذکور، از نظر او درست یا نظریه و دیدگاهی راجح باشد. اگر در حدیثی که به‌عنوان دلیل ذکر شده، غموضی وجود داشته باشد، شارح وجه دلالت آن را خاطرنشان کرده است[۳].

پانویس

  1. ر.ک: مقدمه محقق، ج1، ص10
  2. ر.ک: همان
  3. ر.ک: همان

منابع مقاله

مقدمه محقق.


وابسته‌ها